Welkom in mijn wazige wereld

Te lang heb ik getwijfeld om over dit onderwerp te schrijven. Het voelde niet goed om over de ziekte en gevolgen van de dementie van je moeder te schrijven. Nu het echt een nijpende situatie aan het worden is, heb ik daar spijt van. Niet omdat ik het gemis voel, dat ik details met jullie of mijn familie hierover heb onthouden, maar meer omdat ik het complete verloop en de details nu niet meer kan beschrijven. Er is namelijk zo alle jezus veel gebeurd en in een bizar tempo…..

Mijn moeder is ongeveer 4 jaar geleden begonnen met haar vergeetachtige gedrag. Daar waar wij onze vraagtekens bij plaatsten en haar een neurologisch onderzoek hebben laten ondergaan. Toen was ze nog scherp genoeg en wist de testen redelijk te manipuleren. Stoer en trots als ze was vermaande ze iedereen tot het gekken instituut en was zelf volledig gezond van lichaam en geest.

Het jaar erop herhaalde deze procedure zich en wezen de resultaten toch echt een achteruitgang aan. Maar nog steeds was zij niet degene met een probleem en was er stellig van overtuigd dat iedereen in een complot aan het samenzweren was, om haar zwart te maken en het stempel gek op te spelden. Dit jaar was ook het jaar dat haar laatst levende zus kwam te overlijden en deze gebeurtenis heeft toch grote impact gehad op haar.

We kwakkelen door en de achteruitgang gaat sneller dan wij hadden verwacht. Tot het einde van 2015. Haar vingers beginnen blauw te worden en koud aan te voelen. Onnoemelijk veel ziekenhuis bezoeken en onderzoeken dienen zich aan om haar gestel te onderzoeken. Uiteindelijk is de oorzaak bekend en moet zij geopereerd worden en ondergaat een bypass. Toen ging het mis. Na haar operatie krijgt ze een Delier. Ze is volledig de weg kwijt en is niet meer te hanteren. Samen met haar hele wereld, stort ook de onze in.

Mijn lieve moeder, ik herken haar niet meer en toch ook wel. Haar essentie lijkt niet verloren te zijn. Mijn moeder van weleer doet weer haar intrede. Met een knip van de vingers zijn we weer een jaar of 25 terug in de tijd. De strenge vrouw met normen en waarden is weer opgestaan. Ze schroomt niet om deze uit te spreken en tot uiting te brengen. De situaties die daar het gevolg van zijn, geven me meermaals plaats vervangende schaamte.

Ondertussen zijn we een paar stations verder…… Mijn lieve mama is inmiddels “gedwongen” opgenomen. De situatie thuis was al weken verontrustend en zorgelijk te noemen. Een wijs besluit zou je denken. Ik twijfel er nog steeds aan. Tuurlijk….. De situatie stuurde al weken op een opname aan. Maar wanneer zoiets dan ineens, in een dag, tot realisatie komt…….

Die dag. Er komt een Psychiater om de situatie en de persoon (mijn moeder) te beoordelen. Deze (overigens zeer empathische) dame kwam al snel tot de conclusie dat de situatie niet houdbaar was. Maar omdat mijn moeder rechterlijk gezien, een soort van tussen wal en schip viel, diende er eerst overleg met het crisis team. Vervolgens komt de conclusie dat het hier daadwerkelijk om een crisis betrof en dient er een verzoek gedaan te worden bij de burgemeester voor een IBS (In Bewaring Stelling). Die volgde binnen een uur. Vervolgens wordt dan met spoed een bed gezocht in de regio Zuid Holland en wordt er een ambulance geroepen voor haar vervoer. Want zelf vervoeren mag niet als er een IBS wordt afgegeven. Alle gaat snel, veel te snel en ik kan het niet meer bijbenen. Ik vraag nog hoe het verloopt als ze zich verzet en ik krijg te horen dat ze haar dan vierkant meenemen……. Het laat zich raden hoe dat dan zou gaan verlopen en mijn hart zakt in mijn schoenen, mij met een schuldgevoel achterlatend.

Ondertussen vergaar ik een tas met essentiële benodigdheden. Toiletspullen, pyjama’s en schone kleding. Dan komt de ambulance voorrijden. Onder het mom van koffie drinken weten we haar mee te laten gaan met het ambulance personeel. Mijn lieve papa gaat met haar mee en ik rij achter hen aan….. met dikke tranen weet ik nog maar net de weg te volgen. Ik besef dat deze rit een enkeltje is…..

Na het behoorde protocol nemen we afscheid….. haar (in mijn ogen) verward achterlatend en mijn hart verscheurt zich in nog meer stukken. Jezus zeg!!! Iedereen kan dan wel roepen hoe goed dit is en dat dit voor iedereen de beste oplossing is en ik kan dit dan wel rationeel begrijpen ….. maar god ver domme zeg!!!! Dat moment dat je dan je rug moet toekeren! Je moeder achterlatend!! Je vader huilend aan je zijde……. Dan pleurt je hart niet in duizend stukken….. nee, dat voelt bijna gelijkwaardig als toen ik mijn man had verloren….. Mijn moeder is weg….. opgesloten…. Ze komt nooit meer thuis…… Ik ben haar kwijt! En ik krijg haar nooit meer terug!!! En ik heb haar hier naar toegebracht……

Sorry mama, Je verdient echt beter…. maar ik kan het je niet bieden…..
Ik heb echt mijn best gedaan….
Het spijt me zo…
Je had dit nooit zo gewild!

Ik hou van jou ❤ ❤ Forever!!!!