Welkom in mijn wazige wereld

“That’s one small step for a man, one giant leap for mankind”. Zo schalde er door de televisie boxen op 20 juli 1969. Ondertussen was er in de achterkamer van een woning in Wateringen, een klein meisje geboren.
Zo historisch als deze dag was, zo bijzonder was het meisje die toen het levenslicht zag.

Heel lang heb ik mezelf die bijzondere titel eigen gemaakt. Maar helaas is onze huidige maatschappij daar niet tegen op gewassen, en ben ik mijn bijzondere status ergens langs de weg, kwijt geraakt. Eigenwaarde, vertrouwen en erkenning zijn niet meer van deze tijd. Deze tijd van bestaan, dient andere behoeftes.

Goed, ik dwaal af. Mijn eerste intentie was mijn verjaardag groots te vieren. Ann style! Alle toeters en bellen. Verkleedfeest met DJ’s, drank, eten en een overvloed aan voldoening.
Maar al heel snel realiseerde ik me dat dit niet meer paste. De hele boel afgeblazen en tickets geboekt voor de zomer vakantie. Belangrijkheid zit hem in finesse…. Je gezin!

Niets is beter te verantwoorden, dan een vakantie voor een belangrijke leeftijd!
50 is een heel goed te verantwoorden doel. Zo boekte ik drie tickets Denpasar. Bali 2.0 was geboren.
De vooravond van mijn jubilerende dag, was ietwat besmet. Stemming dood geslagen. Geen zin in welke vorm van festiviteit dan ook, Zo sloot ik mijn avond ook af met wijn en een kleine 49 liter aan verdriet!

Kwart voor 10, 20 juli 2019. Mijn slaapkamerdeur maakt geluid. Ik hoor vage klanken van muziek….. Verjaardag muziek dringt door in mijn oren.
Gekweld door mijn ervaringen van de voorgaande dag, trek ik de dekens ver over mijn oren en presenteer mijn bezoekers een fiere middelvinger. Flikker op zeg! Hier zit ik niet op te wachten!

20 juli 2019. Het is 12 uur. Mijn stemming is weer zonnig. Lieve vriendinnen stromen binnen en ze nemen me mee voor een lunch! Petra, Esther, Manuela, Elvira, Angela………… Ik ben alleen maar enorm blij!
Onze lunch is fijn, ontspannen en vol lol. Zelfs ijsco Barry krijgt nog een rol in ons verhaal…..
Ik krijg mooie cadeaus. Een mala en armbandjes en zelfs een rozenkwarts hartje! Ik voel me enorm gewaardeerd. Mijn oor toucherende glimlach is niet meer te stuiten! WOW!!! Het besef van je gezegende positie, land dan subtiel maar nog niet hard!

We borrelen op de Prei… Nog zinderend van de ervaring laat ik de dingen op beloop…….Tijd sluipt zijn meedogenloze weg en ik douche even snel mijn bejaarde gevoel weg. Kleed me om in zomers roze. Een frivool wapperende rok is mijn fashion statement voor de avond.

Kids en ik verdeeld over twee auto’s vertrekken we richting een intiem diner voor 6 in Scheveningen.

Daar aangekomen, wandelen we over de weg en treden Di Sopra binnen. Gereserveerd op Scherpenzeel hoor ik Ronnie zeggen en ik wacht op wat de dame ons gaat vertellen. Mijn blik dwaalt en zie herkenning. De Smitjes, mijn broer, Marc, Manu, en Erik kwam ook nog om de hoek zeilen… Tranen wellen………. Onmacht neemt over…….. En als een fragiel chinees poppetje, laad ik mezelf in mijn stoel achterover zakken en probeer ik het hele scenario te overzien. Overdondert! Echt overdondert en vol verbazing begroet ik iedereen. Onbegrijpelijk…. Zo fijn en toch zo groots…..Vriendschap op zijn best! Vriendschap …….

Di Spora….. Wat een sublieme plek. Wat een heerlijk personeel. Wat een geweldig eten. Wat een compleet plaatje! Subliem uit eten, maar dan bij je familie.
Ja…. zo voelt dat!

Wat een goed idee om mijn verjaardag niet te vieren! Zo kon Ron mijn verrassingsdiner plannen. Zo kon Petra mijn vriendinnen optrommelen voor een lunch en heb ik mijn 50ste verjaardag, echt onvergetelijk kunnen beleven.

Ronnie, Peter, Esther, Petra, Erik, Papa, Manuela, Jolanda, Marco, Jan, Angela, Elvira, Yvonne, Hans, Alex en Ludo…………….. Jullie cadeau ga ik gebruiken om een mooie armband te kopen bij Budha to budha. Niets mooier dan mijn dierbaren te verzilveren in een prachtige armband………….

Nog 3 nachtjes slapen………………………..

In “dalen” worden de beste stukken geschreven.
Dus wanneer je leven als kwelling voelt, wanneer wanhoop “bloesemt” vanuit de kelders van je absolute dalen van je zijn, dan schijn je dus op je toppen van je creativiteit te opereren.
**achter haar oren krabt**
Dat is best raar en zo onlogisch ook.
Toch?
Welk doel heeft creativiteit tijdens je opperste kwelling? Alle focus kringelt als dikke sigaar rook. Werkelijk niet bij te houden hoe veranderlijk. En die stemming wordt beloond met creativiteit…….
Ja precies!
Een stemming die kringelt als dikke rook is net zo uitspattend en onvoorspelbaar als de geniaalste creativiteit.
Ik ga jullie meenemen in mijn aparte brein…..  Ik ben een beeld denker. Heel vaak een geweldig wenselijke variant, maar in vele gevallen van filosofische zaken, kan dat nogal eens verwarring opwerpen.
Afijn.
Ondertussen is mijn hoofd alweer 6 hoofdstukken vooruit gespoeld. In mijn hoofd dansen mensen als Amy Whinehouse, Jim Morrison, maar ook Heith Ledger en Kurt Cobain hand in hand over de paden van Père-Lachaise.
Pére -Lachaise een dwaas energieke begraafplaats, die in mijn ogen, als enige rustplaats voor dit soort “drukke” virtuozen, zou mogen dienen. De 27 keer genomineerde Oscar voor creatieve rustplaats. Alleen al de grond waar deze begraafplaats op staat, die lijkt zelfs gekker te kringelen dan die dikke rook.

Geniaal, werkelijk!

Zo snel gaan mijn gedachtes soms. En meestal wanneer ik de behoefte heb om te schrijven. Juist dan schieten mijn gedachten werkelijk alle kanten op. Niet te overzien en niet in banen te lijden. Dan vraag je je toch af, althans ik wel, als ik in mijn huidige gemoedstoestand, lekker uit de voeten kan met tekst. Hoe? Hoe ernstig hadden de koppen van “de club van 27” het dan wel niet te voortduren……

Waar is creativiteit dan als je floreert…… Hoe ziek van creativiteit moet je dan zijn, om jezelf (mits je dit dus inzichtelijk hebt) door de absolute misère van je leven te trekken. Mensen uit die club. 27 Jaar oud. En dan je absolute dieptepunt willen raken om dit te verwezenlijken. Maar net, echt net, te ver gingen en daardoor de harde grens hadden overschreden.
Dat is toch waanzin.
Deze prachtige zielen hebben zichzelf, letterlijk naar de verdoemenis geholpen, om het grote publiek te dienen.

Ik moet écht op vakantie…………