Welkom in mijn wazige wereld

Twaalf en half jaar ben ik opvolger van Herman en sta ik dus aan het spreekwoordelijke roer. Kapitein op een schip, waar meerdere matrozen het schip varende houden. Ten tijde de overdracht had ik een baby en een peuter, dus was ik aangewezen op de capaciteiten en kennis van de matrozen. Het is erg lastig om als alleenstaande het roer van een bedrijf in handen te nemen terwijl er thuis twee hartjes je volle aandacht vragen. Wonderwel ging dat goed. De bemanning was en is nog steeds capabel en ze zorgen ervoor dat alles goed verloopt. Vertrouwen en waardering is dan ook een enorm groot goed wat ik altijd erg hoog heb staan. Dankbaarheid ook. Want zonder die twee verlies je vertrouwen en dat is essentieel om je bedrijf en de mensen bij je te houden.

Zonder in details te treden heb ik er in mijn ogen alles aan gedaan om de tevredenheid, waardering en dankbaarheid te tonen. Ook al was ik niet altijd fysiek aanwezig, was ik altijd bereikbaar en wanneer de shit de ventilator raakte, heb ik de boel opgedweild en schoon gemaakt. Ik heb gepamperd, was vrijgevig en begripvol in welke situatie dan ook geweest. Wanneer klanten mijn bemanning aanviel, diende ik diezelfde klant van een stevig repliek. Kom nooit aan de mijne en hen die ik hoog heb staan!

Als werkgever, in welke hoedanigheid dan ook, krijg je altijd te maken met mindere facetten van het ondernemerschap. Piepende klanten, fouten in de programmatuur, dispuutjes met derden maar ook met niet altijd even vlekkeloze verstandhoudingen met je bemanning. Dat hoort erbij. Als je met een klein koppel intens samenwerkt, ontstaan er altijd zaken die niet de schoonheidsprijs winnen. Maar wanneer je afhankelijk bent van diezelfde bemanning is er al snel water bij de wijn gegoten en de oplossing snel gevonden.

Laat ik zeggen dat ze nog net niet op mijn bord konden kakken, al scheelde dat echt bizar weinig. Weinig wat ik niet slikte of heb getolereerd, maar altijd eindigde een woordenwisseling in berusting en vrede. Maar afgelopen maanden verliepen toch anders. Laat ik zeggen dat dit deel van het ondernemerschap, wat mij betreft, achterwege mag blijven.

Vandaag was een hele zwarte dag. Alles waar ik voor sta en waar ik me de afgelopen jaren hard voor heb gemaakt, werden  als een dikke laag stof op een plank, weggeblazen. Niets van alles wat is getracht en verwezenlijkt had, bleef recht op.

Waar het mis ging begrijp ik nog steeds niet. Maar ik schijn een uitermate slechte werkgever te zijn die geen zorg draagt voor haar personeel, beticht wordt van wegpesten en zelfs moedwillig haar personeel in de steek laat en een intens slecht karakter heeft. En als het gaat om de afronding van een conflict ik zelfs niet aan mijn wettelijke verplichtingen zou voldoen.

En dan sta je daar, met al je goede wil en integriteit. Terwijl je lelijke aantijgingen naar je hoofd gesmeten krijgt, volledig uit het veld geslagen. Gekleineerd en zelfs gechanteerd. Al je goed bedoelde intenties met één klap uit je systeem geslagen.
Waar heb ik alles dan in Jezus naam voor gedaan? Waarom? Ben ik dan echt zo’n slechte werkgever? Is dit het waard? Ben ik wel capabel als wekgever? Of moet ik niet eens gaan bedenken iets anders te gaan doen.

Want even eerlijk….. Ik heb hier niet voor gekozen, het is mij door Herman in de schoot geworpen zodat ik voor de kinderen hun toekomst kon zorgen.

Ik mag geen verwachtingspatroon hebben. Dat resulteert altijd in teleurstelling. Die harde les heb ik meermalen om mijn oren gehad. Maar als ik niet meer kan vertrouwen en verwachten van hen die ik al jaren hoog heb staan, wat heeft het dan nog voor zin…….

In “dalen” worden de beste stukken geschreven.
Dus wanneer je leven als kwelling voelt, wanneer wanhoop “bloesemt” vanuit de kelders van je absolute dalen van je zijn, dan schijn je dus op je toppen van je creativiteit te opereren.
**achter haar oren krabt**
Dat is best raar en zo onlogisch ook.
Toch?
Welk doel heeft creativiteit tijdens je opperste kwelling? Alle focus kringelt als dikke sigaar rook. Werkelijk niet bij te houden hoe veranderlijk. En die stemming wordt beloond met creativiteit…….
Ja precies!
Een stemming die kringelt als dikke rook is net zo uitspattend en onvoorspelbaar als de geniaalste creativiteit.
Ik ga jullie meenemen in mijn aparte brein…..  Ik ben een beeld denker. Heel vaak een geweldig wenselijke variant, maar in vele gevallen van filosofische zaken, kan dat nogal eens verwarring opwerpen.
Afijn.
Ondertussen is mijn hoofd alweer 6 hoofdstukken vooruit gespoeld. In mijn hoofd dansen mensen als Amy Whinehouse, Jim Morrison, maar ook Heith Ledger en Kurt Cobain hand in hand over de paden van Père-Lachaise.
Pére -Lachaise een dwaas energieke begraafplaats, die in mijn ogen, als enige rustplaats voor dit soort “drukke” virtuozen, zou mogen dienen. De 27 keer genomineerde Oscar voor creatieve rustplaats. Alleen al de grond waar deze begraafplaats op staat, die lijkt zelfs gekker te kringelen dan die dikke rook.

Geniaal, werkelijk!

Zo snel gaan mijn gedachtes soms. En meestal wanneer ik de behoefte heb om te schrijven. Juist dan schieten mijn gedachten werkelijk alle kanten op. Niet te overzien en niet in banen te lijden. Dan vraag je je toch af, althans ik wel, als ik in mijn huidige gemoedstoestand, lekker uit de voeten kan met tekst. Hoe? Hoe ernstig hadden de koppen van “de club van 27” het dan wel niet te voortduren……

Waar is creativiteit dan als je floreert…… Hoe ziek van creativiteit moet je dan zijn, om jezelf (mits je dit dus inzichtelijk hebt) door de absolute misère van je leven te trekken. Mensen uit die club. 27 Jaar oud. En dan je absolute dieptepunt willen raken om dit te verwezenlijken. Maar net, echt net, te ver gingen en daardoor de harde grens hadden overschreden.
Dat is toch waanzin.
Deze prachtige zielen hebben zichzelf, letterlijk naar de verdoemenis geholpen, om het grote publiek te dienen.

Ik moet écht op vakantie…………