Welkom in mijn wazige wereld

L A T dat is de relatie die Remi en ik voor ogen hebben. Living Apart Together is de letterlijke benaming.
Wanneer je de definitie zoekt krijg je: “Een latrelatie is een liefdesrelatie waarbij twee minnaars een in hoofdzaak monogame relatie hebben en ervoor kiezen geen gezamenlijk huishouden te voeren, maar apart te blijven wonen. Voor deze relatievorm wordt meestal gekozen als beide partners hun zelfstandigheid niet willen opgeven.”

 Je kan naar deze definitie kijken en op verschillende manieren begrijpen, afhankelijk van je vertrouwen. Bij wantrouwen is de, ’in hoofdzaak monogame relatie’, een redelijke vrijbrief tot vreemdgaan. Hey, je woont niet meer samen dus de controle hierop is ook minder scherp.

Je zou de, ’in hoofdzaak monogame relatie’, ook kunnen spiegelen aan een normale relatie waarbij wel wordt samengewoond en de kans op vreemdgaan ook altijd bestaat.

‘Het niet willen delen van een gezamenlijk huishouden’, heeft zowel voor als nadelen, afhankelijk van de kijker.

‘Een relatievorm waarbij de zelfstandigheid niet wenst te worden opgegeven.’ Ook daarbij is de interpretatie persoonsgebonden. Zelfstandigheid zal veelal gekoppeld worden aan het zelfstandig wonen. Geen rekening te hoeven houden met een partner of anderen en zo dus doen waar men zin in heeft. Ik vind zelfstandigheid daarentegen iets wat alleen te verkrijgen is vanuit een vrijheid. En die vrijheid is alleen te beleven wanneer je die jezelf als waarheid gunt. Tussen je oortjes. Maar om hem eens duidelijk te verklaren heb ik het woord ook eens opgezocht en de definitie zegt het volgende: “Soms gebruikt als alternatieve term voor zelfbeschikking of autonomie. Meestal echter duidt de term op de zelfstandigheid van het individu, tot uiting komend in vrijheid van keuze. zie ook vrijheid.”

Dus kort samengevat. Een latrelatie is een relatie waarin je absolute vrijheid wil genieten en waarbij je geen verplichtingen wil aangaan omdat het gevoel van vrijheid te riskeren.

Ik heb een vrij gevochten geest. Vrijheid blijheid en daarbij probeer ik iedereen zoveel mogelijk in zijn waarde te laten. Ik zie mezelf als een Woodstock kind.

Maar vrijheid betekend voor mij ook, de mogelijkheid voor anderen creëren, zodat ook zij hun eigen vrijheid kunnen en mogen beleven. Dan moet je de keuze maken en je eigen gevoel die voor jou zo belangrijk is, opzij zetten en er naar handelen.

Mijn visie van LAT verschilt met die van Remi. Dat moge duidelijk zijn. Dat sluit echter in geen zin uit, dat het voor ons niet gaat werken. Dat ik ermee worstel is daarin tegen wel duidelijk. Ik ga slecht solo en functioneer niet zo goed alleen. Gelukkig kan ik terug kijken op een periode waarin ik dezelfde woorden riep en die bleken na verloop van tijd reuze mee te vallen. Alle begin is moeilijk en ik weet uit ervaring dat dit ook weer goed komt.

Nu twee weken alleen en Remi één keer gezien te hebben, valt me wel erg zwaar. Intensief en met volle teugen waren we de afgelopen twee jaar samen. Dan is deze situatie moeilijk en lastig te verorberen. Maar eerlijk is eerlijk. Ik heb er bewust voor gekozen en dus mag ik niet piepen.

De rozen!       Ik piep en hard ook!           Ik vind het moeilijk!

Een LAT relatie is net als de LAT hoog leggen, het is een moeilijk haalbaar doel.
Dat maakt het voor mij dan wel weer reuze interessant om me volledig in vast te bijten.

Onderwijl klinkt Muse door de boxen. Excogenisis part 3 gecomponeerd door Chopin. Chopin misschien wel de eerste persoon die een LAT relatie had en dat in 1837. Hoe toepasselijk kan je het maken……. http://www.youtube.com/watch?v=ziv1SybvNzY

Lett’s start over again…….

De duoblog met Reem stagneert. We kunnen maar geen titel bedenken voor ons nieuwe duel. (dit is een tussen de regels door, oproep) Helaas is het bedenken van de titel, de belangrijkste taak om een duellerende blog te kunnen schrijven.

De meest idiote dingen hebben zich al de revue laten passeren, maar geen van allen geschikt voor een blog. Het moet wel een titel zijn waarin je een brede visie kan plaatsen, anders valt er weinig te duelleren. Maar afgelopen vrijdag, na wat wijn mijnerzijds en een paar potjes bier anderzijds, kwam ik met de titel “All you ever wanted to know, but where afraid to ask”. Ook deze werd niet unaniem geaccepteerd.

Remi heeft vergadering en ik ben eindelijk op de bank geland. Ik ga eens kijken op het wereld wijde web en google deze bewuste header. Zoals iedereen wel zal weten, is de officiële titel gecompleteerd met de toevoeging, “about sex”. Mijn verwachtingspatroon maakte mijn verbazing nog komischer. Ik dacht een veelvoud van allemans verhalen over, alles wat je al wilde weten over seks, maar te bang was om te vragen, maar dat bleek iets anders uit te pakken.

De varianten waren inderdaad divers. Niet in de zin van variaties in standjes, speeltjes of leren zweepjes, maar in de zin van onderwerp.

Wie heeft er nou niet alles willen weten over, laminaat, de mode week, anarchie, of pinda’s. Maar wat te denken van het Chinese Nieuwjaar, honden, katten en al dat soort huis, tuin en keuken wetenswaardigheidjes. Enige vorm van gene maakt het al snel een belemmering om de vraag te stellen. Toch? Maar waar ik nog wel het meeste om moest lachen. Wie wil er nu alle weten over pijpfitten maar erger nog, is er dan toch echt te schijterig voor om het te durven vragen? Durft deze persoonj dan niet te vragen hoe groot de pijp moet zijn die hij op de wc-pot moet aansluiten? Of is de vraag hoe hij diverse pijpleidingen dient te onderhouden zo beschamend, dat er de behoefte is ontstaan hier een heel boekwerk aan te wijden. Want, ja, je wil de mensen met zo’n beschamend gevoel toch dienen en ze de mogelijkheid bieden om deze toch wel penetrante vraagstellingen in alle anonimiteit, middels een boekwerk te verschaffen.

Ik vind mijn titel het meest van toepassing op de originele, seks toevoeging. Ik heb namelijk altijd al willen weten hoe vaak mijn vrienden seks hebben, maar heb nooit de ballen gehad om het te vragen. Maar dat zelfde heb ik met de vraag, waarom wordt een opblaaspop altijd met stijve, wijde armen gemaakt. Of waarom is het niet erect krijgen van de penis nu zo’n issue. Alsof iedere vrouw iedere keer, instant vochtig is.

Maar zou het niet leuk zijn als ik de uitdaging eens aan de andere kant neerleg? Want volgens mij zit de uitdaging hem nu juist in het antwoorden. Misschien had mijn titel beter: All the questions you ever wanted to hear, but where to afraid to answer.

#Ik durf te vragen!!!

Wie durft er te antwoorden?

Blij met haar bloem nam ze haar meisje mee naar haar pappa. Ze wilde de roos aan hem geven. Aan hem die zo koud in de kist lag, maar zo warm en levendig naast haar stond. “Daar wordt pappa heel blij van!” sprak het kleine grietje met een teder piep stemmetje. Ze knikte en aaide haar over haar goud blonde haren. “Natuurlijk wordt pappa daar blij van! Pappa wordt van alles, wat jij doet, enorm blij, het maakt niet uit wat!” Nadat de kleine dame haar roos liefdevol had neergelegd en de kist van een tedere kus had voorzien, besloot zij in al haar wijsheid, dat het toch wel zonde was van die mooie bloem en liet als vervanging het gele sterretje wat eraan hing achter. Kuste de kist nogmaals en liet zich door haar moeder meevoeren naar de plek van de stoelen. Euforisch zwaaiend met haar zojuist verworven roos.

Ze luisterde naar de woorden die zijn vrienden over hem spraken. Woorden die gepaard gingen met liefde, bewondering, verwondering en passie. Oprecht en puur was het stuk voor stuk zoals zij het ervoer. Ze rilde van haar kruin tot aan haar tenen. Verwarmend en sterkend was het zoals ze de woorden tot zich nam. Ontroert in iedere vezel, de perfectie van de harmonie van woorden, gekozen door de vrienden, omlijst met de zoete klanken van de door haar uitgezochte muziek. Vooral Ramses Shaffy, K3 en Ardagio for Strings wisten iedereen in de zaal heel hevig te ontroeren. Toen uiteindelijk de laatste spreker op de muziek van Matt Darey, waarvan hij altijd zei dat het de muziek was die ze in de hemel zouden draaien, iedereen ging staan en luid begon te applaudisseren. Op dat moment brak ze en stroomden de tranen als een rivier over haar wangen.

De herdenking was afgelopen en ze vervolgde haar weg. Achter de kist en langs de immense bloemenhaag die alle mensen vormden, op de route naar zijn definitieve rustplaats. De weg ernaartoe was lang en voorzien van veel gevoel in de vorm van medeleven, verdriet, pijn, begrip en liefde. Hij was enorm en bijzonder geliefd, er stonden honderden mensen met hun meegebrachte bloemen langs zijn allerlaatste wandeling. Terwijl ze zich moedeloos haar weg volgde werd ze even zo hard gesterkt door de compassie die de menigte uitstraalde. Logisch…. Niemand zou toch in haar schoenen willen staan.

Ze draaide zich om. Huiverde. In haar hand een 3 jarig kinderhandje en er rolde talloze tranen over haar wangen. Ze liet hem achter om nooit meer terug te zien. In de kou. Vol onbegrip en verwarring schoten er tientallen gedachten tegelijkertijd door haar hoofd. Is dit echt gebeurt? Hoe heeft het zo kunnen gebeuren? Waarom? Hoe moest ze nu verder? Opgeschrikt door een klein stemmetje, kwam ze weer terug in de realiteit. Ze keek naar beneden en vatte de blik van haar kleine meisje. “Gaan we nu dat gezellige feestje houden, mama?” Ze glimlachte, knikte en zette een huppel in.

Tot nu toe was alles één afgrijselijke droom waaruit je maar niet wakker wordt. Zo één waarin je doodsangsten uitstaat omdat iets je na zit en je sprintend hardloopt maar geen millimeter vooruit komt. Jezelf steeds maar wijsmaken dat het bijna is afgelopen en je zeer spoedig badend in het zweet zal ontwaken. Tot het moment dat ze de intens verdrietige oogjes van haar kind weer zag. Dan was ze in een ruk weer terug in de realiteit. Op die momenten koesterde ze het gevoel dat dit een nare droom was, dan zou ze tenminste ontwaken en zou alles weer zijn zoals het in haar ogen behoorde te zijn.

Hulpeloos verloren, huppelde ze met een geïmiteerde vrolijkheid richting de ontvangstruimte. Zij mocht niet merken dat haar moeder pijn en verdriet had. Ze mocht nooit voelen wat zij voelde. Haar eigen kind in zo’n intens verdriet te zien, zou ze nooit kunnen verwerken. En zo huppelde ze alsof ze de vrolijkste en gelukkigste moeder ter wereld was. Precies zoals zij dacht hoe alle kinderen hun moeder het liefst zouden zien. Bij de deur aangekomen gaf ze haar een klein zetje in haar rug: ”Kijk Opa en Oma staan daar.” Ze liep met loden schoenen naar een strategische plek van de zaal. Pakte nog even snel een kop koffie van een voorbijgaand dienblad en zette die op een statafel achter haar neer, scheurde drie zakjes suiker open en liet ze langzaam in de dampende, naar teer ruikende koffie glijden. Ze draaide zich terug en keek naar het gezicht die akelig dicht voor haar stond. Het ene na het andere verdrietige gezichten liet ze zich passeren. Sommigen waren immens verdrietig terwijl andere gezichten een gepaste treurigheid uitstraalde. Anderhalf uur aan oprechte en theatrale gezichten liet ze haar de revue passeren, tussendoor afgeleid door een vrolijk rennend meisje die dan een evenzo vrolijke ‘hoi mama’ kwam langs brengen.

De wereld viel stil toen ze aan hem dacht. Opvallend! Iedere keer als ze haar gedachten naar hem liet afdwalen, leek het alsof de hele wereld stil viel. Eindeloos lang leken die gedachten te duren. Vol overgave genoot ze ervan, hoe ze in haar hoofd dan weer gelukkig samen met hem was. Wat waren ze gelukkig samen. Of toch niet? Ze hadden best wel eens onenigheden die behoorlijk heftig konden zijn. Zo had ze zelfs wel eens met een autostoeltje boven zijn motorkap gedreigd. Om hem uiteindelijk met een smak tegen de straat aan te werpen. Was ze misschien toch te hard? Kon ze dan echt zo slecht bij haar gevoel? Of waren het dan toch de hormonen die haar minder prettig in de omgang maakte, tijdens haar zwangerschap? Ze voelde hoe een hand haar zachtjes in de rug duwde richting de garderobe. Ze keek opzij en liet haar oogleden even tevreden naar beneden vallen. Haar broer kon haar soms op de meest liefdevolle manier aankijken. Eindelijk was deze vreselijke dag afgelopen en mocht ze naar huis.

AnnR * 9 December 2009