Welkom in mijn wazige wereld

Het is me echt overkomen. Ik ben vandaag een vriend verloren, zomaar, ineens. Na thuiskomst vanmiddag was hij ineens verdwenen. Ontdaan door het gemis en me afvragend, blijf ik achter. Waar is het verkeerd gegaan?

Mijn vriendenclub op hyves had nog maar een kleine week het riante aantal van 160 bereikt en vanmiddag waren het er ineens nog maar 159.

Verdwenen, in het niets opgelost, gedelete, kwijt. Zomaar zonder waarschuwing, zonder krabbel of zonder een tik te geven. Raar, zo voel ik me. Er is iemand verdwenen die ik mis. Maar wat ik nog vele malen erger vind. Ik heb geen idee wie het is. Ik ben al meerdere malen door mijn vriendenlijst gescrold en ik kan maar niet ontdekken wie het is. Waarschijnlijk heb ik hem/haar te weinig aandacht gegeven of heb ik hem/haar verwaarloosd. Helaas is het nu te laat.

Na bijna 3 jaar, door de digitale straten van hyves te hebben gedoold heb ik mijn aantal vrienden opgebouwd. Familieleden, vrienden, kennissen, (oud) collega’s, oud klasgenoten, buurmannen& vrouwen, mensen die ik ken van het uitgaan, maar ook mensen die ik hier op hyves heb leren kennen. Wel allemaal mensen waar ik iets mee heb. Blijkbaar had mijn verloren vriend niets meer met mij en heeft mij uit zijn/haar lijstje verwijderd. Zonder afscheid, zonder een vaarwel.

Voor mijn verloren vriend(in), het ga je goed, geniet en maak er een prachtig leven van. Love life en neem alles zo het komt. Ik mis je, maar wie weet kom ik je nog eens tegen.

AnnR * 7 Oktober 2009

Vandaag had ik een afspraak in Apeldoorn. Een lunchafspraak. De mannen zeiden dat ik zeker wel met 2 uur reistijd rekening moest houden. Ik had daar een heel ander idee bij, maar ben toch maar op tijd vertrokken. Lekker cruisend in mijn bolide, muziekje aan en het zonnetje door de ramen, baande ik mijn weg naar Apeldoorn. Ik heb meestal wel de grootste lol in mijn eentje in de auto. Mijn hoofd swingt altijd mee op de maat van de muziek en daar waar het verkeer stagneert werp ik altijd blikken bij de voorbijgangers naar binnen. Dan begin ik nog veel meer lol te hebben.

De tronies die de meeste mensen trekken wanneer ze in hun auto zitten, zijn onbeschrijfelijk. De één is super irritant aan het tappen met zijn vingers op het stuur in de veronderstelling dat het verkeer daar sneller mee gaat rijden. Een ander is heerlijk zijn neus aan het leeg vissen en kijkt met volle verbazing naar zijn vangst. Wat er vervolgens met die vangst wordt gedaan zal ik jullie besparen 😉  Maar wat opvalt, is dat toch wel de meerderheid van de bestuurders alles behalve vrolijk deelneemt  aan het verkeer.

Ik zou geen Ann heten als ik hierin geen uitdaging zou zien. Ik ga dan zo veel mogelijk naast een dergelijk auto rijden en overdreven naar binnen kijken. Wanneer ik dan door heb dat ze me zien, zet ik mijn zonnebril half op mijn neus en geef ze dan met een dikke glimlach op mijn gezicht een vette knipoog. Ervaring leert dat er maar twee reacties mogelijk zijn. Of de geknipoogde bestuurder schiet in de lach en bij iedere keer dat hij passeert schenkt hij mij een lach terug. Of de bestuurder schiet van schrik in de krampmodus. Zijn nek corrigeert zich volautomatisch in de recht vooruit positie en voorzien van een zichtbare kramp blijft hij dit tot het bittere einde volhouden. Die kramp zie je vervolgens zijn weg naar het gezicht banen om de gezichtsuitdrukking van deze persoon nog meer chagrijnigheid toe te bedelen. Kostelijk! Soms ben ik enorm irritant en ga ik zwaaien of even een duim omhoog als ik een mooie auto zie. Zo kan ik met enorm veel plezier, lange ritten doormaken en heerlijk genieten.

Vandaag dus ook. Dan rij ik Soest voorbij en voel ik me anders. Ik wissel van CD en rij lekker door. Dan vlak voor Apeldoorn rij ik langs Garderen, voor mij beter bekent als de Vluwe. De omgeving is daar zo prachtig, de bomen, de heide in alle kleuren. Een serene stilte hangt er in dit gebied. Het gebied waar ik vroeger met Herman vele zondagen heb gewandeld, op picknick dekentjes in de heide heb gezeten, maar ook menig hertje met hem heb gespot. Dan ga ik de snelweg af en rij ik langs een Landal Greenpark waar wij een aantal keren hebben gezeten en toen ging de schakelaar vol uit! Ik heb de auto langs de kant moeten parkeren. Dikke tranen maakten het onmogelijk om nog door te rijden. In eerste instantie waren het tranen van herinnering en het verdriet dat hij niet meer bij me is, dat het om een periode gaat die nooit meer terug komt, tranen omdat we het zo fijn hadden. Even heel stil heb ik daar gezeten met mijn raampje open. Toen pas hoorde ik de vogeltjes fluiten en maakte de tranen plaats voor een glimlach. Weer had ik een mooie herinnering aan mijn lijstje toegevoegd met een warm en fijn gevoel!

Grappig hoe je soms rijdend door een landschap, kijkend naar de omgeving of luisterend naar de natuur, maar ook het opsnuiven van geuren, je soms in een oogwenk kunnen terug brengen naar de mooiste en fijnste momenten uit je leven. Super dat zulke mooie momenten uit zo’n onverwachte hoek komen!

AnnR *Maart 2009

In ieder gezin met kinderen komt het er een keertje van. Je kind te trainen om zindelijk te worden. Ook in dit gezin kwam deze episode aan de orde. Sterker nog dat is het al 2 jaar! Op goed advies van de “ouderen” onder ons, zijn wij met deze “natuurlijke” ontwikkeling begonnen toen Alex iets meer dan 2 was. Spelenderwijs met de billen op een potje en dan maar hopen dat er wat gebeurt. Ja, dan kan je dus lang wachten, want dat potje is dan leuk voor een seconde of 10, maar daarna is de lol eraf en het kind ook! Maar omdat de verhalen van vroeger, dat de kinderen met 2 jaar zindelijk waren gonzend in je achterhoofd hangen, laat je het niet bij één poging en probeert het vervolgens met frisse moed nog een aantal malen.

Die eindresultaten laten zich raden. Niets, er gebeurde gewoon niets. Ja frustratie tussen de oren van de ouders omdat ze denken dat ze van alles verkeerd doen. Dus dan gaan we maar eens kijken hoe het dan wel moet.

Google, internetpagina’s, tijdschriften en boeken vol over het wel en wee van de plassende peuter. Tips en trucs voor dummie ouders, alles hebben we door gesnuffeld en bestudeerd. Afijn toen Alex 3 jaar was vonden wij het wederom toch wel eens tijd worden dat deze dame in wording haar plasje en drukje maar eens op een potje moest gaan doen.

Alex is natuurlijk het school voorbeeld, dat een garnaal ook een kop heeft en dat koppigheid absoluut iets is wat in de genen zit en er echt met geen moker uit is te slaan. Dus toen wij met het potje aankwamen werd dat allerminst op prijs gesteld. Stampend, luid schreeuwend (als je het niet hysterisch krijsen zou noemen) rende ze de andere kant op en weigerde in alle toonaarden mee te werken aan ons plannetje. Jammer dan.

Wij zo sterk voorbereid als we waren hebben er toen echt de volledige trukendoos op los gelaten. Voor ieder potbezoek met als eindresultaat een druppel plas werden cadeautjes beloofd, we hebben door het hele huis op de meest onmogelijke plaatsen stickers toegestaan omwille van die druppel urine. Potjes met een tentje erom heen vanwege de privacy, potjes in het geel, roze en blauw, ja zelfs een potje dat een muziekje ten gehore brengt wanneer deze gevuld wordt met whatever….. Vijf boeken, ellen lange internetpagina’s en smeekbedes aan de Super Nanny om ons te helpen, niets heeft mogen baten.

Ja toen kwam Herman te overlijden en was het geboekte resultaat van één keer per week een geforceerde druppel natuurlijk direct verdwenen. Daar komt nog bij dat wanneer de kinderen 4 jaar worden ze naar de basisschool moeten gaan en ze daar toch echt niet willen dat de kleuters nog voorzien zijn van een luiertje. De tijd voor Alex begon toch wel enorm te dringen. Goed in Alex geval en in overleg met haar school was er enorm veel begrip voor de situatie en zou het voor haar geen probleem zijn. Dat regelen we wel hoor, maakt u maar geen zorgen!

Nou dat maakte me ik dus wel, want ook ik heb als ouder wel mijn trots en zag de zindelijkheid van mijn tuttie als mijn falen!

Dus weer de trukendoos open, en warempel, dit keer viel mevrouw wel voor de cadeautjes. Jeetje dat heb ik geweten. Als een kind door heeft hoe iets werkt, maken ze daar ook ten volste gebruik van. Laten we het erop houden dat een jaar langer in de luiers zeker weten goedkoper had geweest. Maar het resultaat begon erop te lijken. Al wilde ze iedere keer na het deponeren van een plas wel direct haar luier weer om, deed ze het in ieder geval op haar potje. HA 1-0 voor Die Mamma!!! (of gezien de cadeautjes toch niet?)

Zo hebben we dit ritueel een flink aantal weken volgehouden en ineens, spontaan, als donderslag bij heldere hemel gebeurde het. Geen luier meer om willen en de hele dag droog! Dit doet ze nu al 2 weken en op één heel klein ongelukje na is ze dus dag en nacht droog! Mijn kanjer!!!! Moraal van dit verhaal? Boeken, tijdschriften en andere schriftelijke adviezen zijn allemaal erg mooi en kunnen een geweldige tool zijn, maar onthoudt altijd, dat ieder kind anders is en er eigenlijk niet één boek is waarin een vergelijkbaar kind als de jouwe staat beschreven.

Dat boek schrijf je namelijk zelf!!