Welkom in mijn wazige wereld

Gisterenavond was het weer laat. Niet alleen omdat ik de nodige dingen moest printen voor mijn aangifte, maar ook omdat de onrust en vooral boosheid mijn adrenaline laat stromen als een woeste wildwaterbaan. Dan kan je leuk naar bed gaan, maar wanneer je strak stuiterend in je bed beland zit er weinig anders op dan de structuur van je plafond tot de millimeter nauwkeurig te bekijken. Het enige voordeel daarvan is dat ik tot de conclusie kwam dat ik echt wat aan de slaapkamers wil gaan doen. Leuk projectje als je toch zoveel energie hebt. Uiteindelijk was 03:23 de laatste stand op mijn wekker voor ik in slaap viel. Wel weer een uur gewonnen op gisteren, die pakken ze me mooi niet meer af. 😉

Vanmorgen nadat ik mijn wekker zijn eerste hoofdpijn dreun had bezorgt, kwamen de kids weer trouw, links en recht van mij in bed gekropen voor de rituele ochtend knuffel. Alex vraagt aan mij waarom ik haar wakker heb geklopt en ik kijk haar versuft en verbaasd aan. Uuuuh nee, heb ik niet, zal je wel gedroomd hebben. En daar was de kous mee af. We vervolgen in de dagelijkse sleur en wanneer ik terug kom van school loop ik nog naar de badkamer om mijn haar te fatsoeneren. Er wordt geklopt…… Ik loop naar beneden en kijk standaard uit mijn keukenraam (de deur maak ik tegenwoordig niet open voor ik weet wie er staat) en zie niemand. Strange. Ik loop weer naar de badkamer en het geklop start weer. WTF?! Ik breek bijna mijn pootjes om zo snel mogelijk weer beneden te komen met wederom een teleurstellend resultaat.

Het creapy gevoel gaat nu iets sneller stromen en struin alle ramen af om een glimp van de dader op te vangen. Als het kloppen dan weer begint realiseer ik me dat het van zolder komt. Bweaaaahhhh! Ik loop de trap op en in mijn gedachte overtuig ik mezelf hoe stupide het is om als persoon op een schuin dak te klimmen en op een dakkapel raam te kloppen.

Ik loop Alex kamer sluipend, teentje voor teentje binnen. Hoe dichter ik het gordijn nader hoe harder mijn aderen in mijn nek gaan gonzen. Eenmaal voor het gordijn strek ik langzaam mijn hand uit om te kijken. Voorzichtig glijden mijn vingers achter de stof en alsof ik verwacht dat er een zware crimineel met een Kalashnikov op mij gericht achter het raam zal staan beweeg ik uiterst voorzichtig het gordijn millimeter voor millimeter opzij. Mijn ogen sperde zich open tot Marty Feldman niveau en ik begin knetterhard te schaterlachen. Daar achter het gordijn en voor het raam zat de klopgeest, een meeuw, lustig te pikken tegen de vrolijk gekleurde raamtekeningen van Alex die hij waarschijnlijk voor voedsel aanzag.

Verstoord kijkt hij naar mij en vliegt beledigd weg.

Misschien moet ik toch echt wat losser in mijn vel gaan zitten…..

Hier en daar lees ik nog wel eens een blogje of wat. Leuk voor het vermaak, leerzaam voor het inzicht maar ook inspirerend. Het gaat over de meest willekeurige zaken en omschrijven de prachtigste maar soms ook simpelste dingen. Soms zijn de verhalen tenenkrommend en soms echt ontroerend. Maar wat mij de laatste tijd opvalt is de discussie over de mannen en de invloed die de vrouwen op hen hebben gehad.

Er valt zoveel te lezen over het onderwerp ‘de man, de vrouwen zouden ze door de eeuwen heen van hun mannelijkheid hebben berooft en er wordt zelfs gesuggereerd dat de vrouwen ze vermoord zouden hebben. Nu ben ik niet zolang op deze aardkloot, dus aangesproken voel ik me niet. Maar! Ik moet toegeven dat de schrijver van dit verhaal het wel op een heel leuke manier wist te omschrijven en ik hem met een vette glimlach gelijk moest geven. De vrouwen in het algemeen, hebben door de jaren heen heel wat gedaan om de heren te vervrouwelijken. Sorry dames nu niet gelijk met de crocks of flatty’s in het zand (helaas zijn de mooie hakken een beetje het straatbeeld aan het verlaten) maar het klopt wel. De mannen moesten zachter, beter voor hun uiterlijk zorgen, meer emoties tonen etc. Een metroman, dat is wat de dames graag zagen. Wanneer hun lieftallige echtgenoot niet aan dit verwachtingspatroon voldoet doen de dames er alles aan om de man zo om te vormen dat hij metamorfeert zoals zij het graag willen, als ze dan eenmaal een jas in de plas type hebben geschapen rennen ze hals over kop bij een ander in de gespierde armen omdat die man zo stoer en anders is. (al is het wel enorm sneu als je je als man door je vrouw laat omturnen) En wat roepen de lady’s vervolgens in koor? Waar zijn de echte mannen gebleven. De stoere binken met karakter, die thuis komen met de geur van zweet omdat ze hard gewerkt hebben. Kerels van het echte avontuur. Die knapen die hun vrouwen zeggen waar het op staat en echt de broek aan hebben thuis. Ofwel de Marlboro man, waar is hij heen?

Zo was ik afgelopen weekend op Lowlands. Mijn eerste. Ik ben dus als het ware ontmaagd. Nu is dat niet iets waar ik een echt fijne herinnering aan heb, eerder een pijnlijke, maar in dit geval zeg ik volmondig, dat had ik jaren eerder moeten laten gebeuren. Drie dagen op een festival rond huppelen, genieten van de muziek, de mensen, het mooie weer, de idioot kleine kampeerplek en de ontzettende lol is een ware genoegdoening voor het menselijke humeur. Zeker de mijne. Donderdag is Remi al met Remy naar LL vertrokken om voor de dames, die op vrijdag zouden arriveren, de tentjes op te zetten, zodat wij in een gespreid bedje konden plaats nemen. Vrijdag reed ik met vlinders in mijn buik richting Arina om daarna Nicolet op te halen en richting Biddinghuizen te gaan. Daar aangekomen, laad ik, als een bijna ervaren LL-ganger mijn 20 kilo zware rugzak op de rug en vertrekken we richting de ingang. Dat was even afzien want de afstanden liegen er niet om. Bij de ingang komen Remi en Remy ons al met een übergrijns tegemoet gelopen. De stemming zat er bij de heren al goed in. We lopen door en Remi neemt mijn veel te zware rugzak over en ik loop vederlicht verder richting de controle. Ik krijg daar mijn eerste LL bandje om en moet lachen om sommigen die er wel 6 of meer om de pols hebben hangen.

Bij de tent kleden we ons snel om (ik had veel te warme kleren aan) en gaan we naar binnen. De stemming is vrolijk en super gezellig. Iedereen vermaakt zich en is in opperbeste stemming. Die eerste dag staat in het teken van drank, lol, lachen en natuurlijk veel kijken en luisteren. De nacht sluiten we af in de Bravo, waar een aantal knallende DJ’s het tent dak eraf blazen. Erg laat, rond een uur of 4, strompelen we die eerste nacht richting de tent en storten we op onze Spartaanse matjes. Ik ben moe en heb het koud, maar gelukkig is mijn schat er om me warm te maken en zo val ik heerlijk in slaap. De volgende ochtend zijn we al weer vroeg wakker en zitten we voor de tent te dollen. Dan gaan we lekker ontbijten en storten we ons weer vol overgave in het feestgedruis. Ik ben wel op wat festivals geweest en heb menig bezoeker bekeken. Maar ik moet concluderen dat de echte Lowlander toch wel een zeer kleurig volk is. Getooid met vers geplukte takken danst de menigte op de klanken van de uitzinnige muziek. Ik zweer het ik heb nog nooit zo’n bijzonder publiek gezien in zoveel variëteiten. Het lijkt in mijn beleving op een waar Woodstock. Allemaal mensen die in Piece and Harmonie genieten van de heerlijke muziek en de vredige omgeving!En tussendoor flink wat alcohol door de aderen laten stromen

Ook de tweede dag feesten, drinken en lachen we de hele dag door. Alles in waanzinnig grote hoeveelheden. Deze dag ervaren wij de muziek als iets minder, maar gelukkig staan er ’s avonds in de Bravo weer top DJ’s te draaien en zo lopen Remi en ik iets later dan de eerste dag terug richting de Camping. Tussen het festival terrein en de camping staat een tent (de oude circustent van Bassie en Adriaan) de 24 uur’s tent. Die maakt de tijd tussen het sluiten van het festivalterrein en het weer openen om 11 uur ’s ochtends vol. Zo hoef je niet te gaan slapen mocht je daar echt geen behoefte aan hebben. Daar, vlak voor de overvolle 24 uur’s tent, valt Remi op zijn knieën en vraagt: “Lieve schat? Wil je met me trouwen?” Ik moet enorm lachen maar vind het ook wel zo toepasselijk dat ik direct keihard JA roep. We dansen nog wat en gaan vervolgens naar onze tweepersoons suite van polyester.

Dag drie worden we gewekt door een flink aantal zotten die iets minder de decibellen van hun stem onder controle hebben en ook dan zitten we bijzonder brak te geiten voor de tent. Ondertussen is de groep versterkt door Petra en de dames zitten heerlijk te commentaren op de voorbijgangers. Ik vertel hoe Reem mij ten huwelijk had gevraagd en iedereen is het eens. Wanneer je ten huwelijk wordt gevraagd voor de 24 uur’s tent op Lowlands kan je onmogelijk weigeren. Dan verkletst iemand zich en wordt er een deel van de snode plannen bekend. Om 3 uur ’s middags dienen we ons te melden bij de hartenpaal voor de India. Daar aangekomen valt Remi nogmaals op de knieën, om me dit keer voor de foto, ten huwelijk te vragen. Mijn droomprins, de man die als Zeus op Pegasus mijn leven in kwam gedenderd, de vleeswording van het begrip avontuur en vrijheid. Die heerlijke vent gaat vandaag, in het bijzijn van onze vrienden, met me trouwen. Ik heb een prachtige tak munt (uit een Mojito gevist) in mijn handen die als boeket fungeert. Dan komt Matthijs, hij treedt op als ambtenaar, en huwt ons in Lowlands stijl. De ringen krijgen we in een beker bier aangeboden en schuiven we om elkaars vinger. De plechtigheid is voltrokken en we sluiten het geheel af met een waanzinnig feestje in de Groove Tube. Later die dag kregen we nog Snoop Dog en Grace Jones te gast op ons trouwfeest. We sluiten onze huwelijksdag in stijl af in ons synthetische liefdesnestje.

Maandag is vertrek dag. Met een vreselijke voldane kater ruimen we de boel op en vertrekken we richting de uitgang. Ik kijk naar mijn arm en zie mijn LL bandje, nu begrijp ik waarom er mensen zijn die er een flink aantal omhouden…. Het afscheid is rauw….’s Middags komen we uitgeput maar meer dan voldaan thuis. Ik kijk naast me op de bank en kom tot nog een geweldige conclusie. De Marlboro Man bestaat nog steeds! Hij zit gewoon naast me Mijn avontuur!!

Lowlands… see you all next year

AnnR * 25 Augustus 2009

Hij gaf haar alles om haar tot een soort Übermensch te maken. Ze kan vele aspecten met alle gemak combineren. Zo kan ze goed luisteren en nog beter onthouden. Dit tot groot verdriet van menig man. Ze kan enorm gevoelig zijn, maar wanneer het nodig is, er staan al een bunker. God gaf haar het vermogen om te helpen en te verzorgen, maar hij gaf haar ook de vruchtbaarheid en de capaciteit om kinderen voort te brengen. Foutje!! Van mij had God dat best aan de mannen mogen toebedelen, hebben zij ook eens iets nuttigs bij te dragen 😉

Zwangere vrouwen. Voor de één een pracht, een teder gezicht of de mooiste verschijningsvorm van het vrouwelijk schoon. Voor de ander (lees Ann) een als maar dikker en onooglijk  wordende vleesmassa, die ontoerekeningsvatbaar wordt door alle extra hormonen. Zwangere vrouwen. Ik moet altijd enorm om ze lachen. Ik mag dat, ik ben vrouw en heb het namelijk zelf ook twee keer mogen doorstaan. Al heb ik twee heerlijke kinderen, hadden ze wat mij betreft het zwanger zijn mogen afschaffen. Gelukkig was ik een nuchtere variant op het zwanger zijn. Dus overmatig veel voedsel verorberen, zure haring eten, bergen snoep onder de neus stouwen of me op een roze wolk begeven??? Hallo zeg, na die 9 maanden wil ik wel weer als een normale vrouw over straat kunnen en niet nog ongeveer een jaar lang als 4 maanden (ont)zwangere vrouw rond waggelen. No way Jose. Vlot geïrriteerd en snel chagrijnig, dat was ik dan weer wel. Maar wat wil je ook. De borsten die in twee maanden tijd het formaat Clara, de best producerende melkkoe van stal, aannemen, je buik neemt in mum van tijd, de gelijkenis van een Chinese geluks-Boeddha aan, je kan niet meer normaal slapen,  je blaas wordt meerdere malen per dag leeg geschopt en een beetje fatsoenlijke kleren dragen is ook niet meer mogelijk.

En dan nog maar te zwijgen over de weg die leidt naar de bevalling! Nee dat is pas echt feest. Het alsmaar groter wordende buikje gaat vrolijk gepaard met even zoveel twijfels over de onomkeerbare geboorte. Ik kan jullie vertellen dat je daar als zwangere vrouw niet bepaald vrolijk van wordt. (Zij die nu het tegendeel claimen liegen!) Het feit dat er in de nabije toekomst een kind van tussen de 6 a 9 pond door het geboortekanaal geperst dient te worden, zorgt ervoor dat  in mijn kruisstreek  alle spieren in een soort van continue kramp schieten! En daar we in Nederland een “ pijn is fijn tijdens de bevalling”  beleid hanteren, maakte voor mij de keuze wel duidelijk. Ik wil een keizersnee. No Way dat er door mijn kanaal een kind geperst wordt! Ik wil als ik bevallen ben niet horen, een steekje extra voor pappa graag. Met een keizersnee blijft de gezelligheid mooi intact en is een steekje extra ook niet nodig. Jammer genoeg is zo’n uitspraak als deze,  even zoveel taboe als het pijnloos bevallen. Menig dame in mijn omgeving keek mij dan met stomme verbazing aan. Belachelijk werd het gevonden. Beetje vermoeiend dat je in deze tijd niet voor een operatie mag kiezen als het gaat om een bevalling, maar men zich wel laat volpompen met Botox en siliconen om het lijf strak te houden!

Wat brengt me op dit onderwerp? Nou eigenlijk simpel. Zoals het al sinds mensenheugenis aan de gang is, komt er na de winter de lente. Geweldig hè, dit inzicht. De winter waarbij het gemiddelde verliefde stel extensieve vormen van schuilverdrag vertoont en ze vaker binnen zijn dan buiten en die gevolgen worden nog wel eens in de lente zichtbaar. Ik moet zeggen dat die winteravonden voor mij ook altijd een genot zijn. Heerlijk voor de openhaard op een schapenvachtje naar muziek luisteren, een goed glas wijn erbij en een makkelijke kaasmaaltijd op tafel. Om daarna moe en voldaan je bed in te kruipen. Maar dan wel vertier zoeken met de zekerheid dat er in de lente geen groeiende gevolgen aan hangen.

Dus dames, bespaar u een hoop ellende,  ongemak en een pijnlijke bevalling en kruip eens  heerlijk  met je partner helemaal onder de dekens om daar het oud Hollandse vlooienspel te spelen. Leuk, die kleine fiches over en weer schieten onder dekens, puur genieten en de grootste lol. Ik heb zelf ook wel eens Mikado gespeeld maar die stokjes blijven zo in de dekens hangen en maakt het bewegingloos liften van die dingen dusdanig onmogelijk dat ik het bij één poging, waarbij ik genadeloos verloor, heb gelaten. Kortom lekker onschuldig vermaak, veilig, goedkoop, pijnloos  en condooms heb je daar ook niet bij nodig 😉 Maar wat nog veel leuker is? De lente in te kunnen gaan getooid in fleurige niets zeggende jurkjes zonder extra vlees om mee te torsen en lonkend door het park wandelen en weten dat ze naar je kijken om je leuke verschijning en niet om je waggelgang op je Crocks om die mooie blauwe opgezwollen  aderen op je benen te ontzien……..

AnnR *13 April 2009