Welkom in mijn wazige wereld

We hebben het lastig in ‘De Tipi’. Dingen lopen niet meer zo gesmeerd als we dat zouden willen. We botsen vaker en we strijden meer. Nu denk ik te weten waar het door komt, maar dit kan even zowel een fout inzicht zijn. Maar weet je wat? Ik doe eens gek en gooi hem er gewoon even in. Kunnen jullie het bekijken, analyseren en beoordelen. Maar dan vraag ik wel of jullie dat dan ook in die volgorde willen doen.

Ik ben de laatste tijd erg bezig met het stiefmoederschap, het samengestelde gezin en het samenwonen met Remi en Max. Had ik veel eerder moeten doen, maar ja dat is de koe in zijn kont kijken. Achteraf…. Dan nog, beter laat dan nooit.
Dingen worden altijd scherper geanalyseerd als het minder goed gaat. Net als bij voetbal. De beste stuurlui weten het maar al te mooi te schetsen, hoe een coach of spelers het beter hadden kunnen doen. Dat hoor je meestal stukken minder wanneer ze een winnende ploeg analyseren.Ons team speelt een keiharde competitie maar het doelsaldo en de overwinningen blijven uit.  Dan gaan die beste lui aan wal, je bekritiseren en het analyseren komt dan later. Tenminste als je mazel hebt.

Het is wel weer een kleine déjà vu.  Toen ik net weduwe was, was de omgeving erg druk mijn situatie in een, voor hun prettige, setting te plaatsen. Dat ik op mijn beurt vrolijk was, van het leven wilde genieten en probeerde positief te blijven, paste niet in hun setting van weduwe zijn. Zo’n vrouw hoort immers tranen met tuiten te huilen, in een hoekje wanhopig zitten te wanhopen en intens verdrietig over straat te lopen. Toen ik dat niet deed, was mijn omgeving het spoor bijster, en zagen ze iets anders en gaven (in)direct kritiek.

Remi en ik zijn gaan samenwonen met de intentie een gelukkig gezin te vormen. Daarmee hebben we zelf het zaadje  van verwachtingspatroon, gepland bij onze omgeving. Onze omgeving heeft deze als waarheid geaccepteerd en kijkt nu naar onze acties. Ze zien dat dingen niet lopen zoals een perfect gezin dat behoort te doen en bekritiseert.

In beide gevallen wordt de analyse vergeten. De omgeving kijkt, neemt waar en meent het recht te hebben zijn mening te uiten. Natuurlijk heeft iedereen het recht zijn mening te uiten. Dat doe ik ook. Vaak, irritant en ongezouten. Maar ik probeer altijd wel verder te kijken dan mijn ogen kunnen zien. Ik wil meestal meer weten of begrijpen. Helaas gebeurt het, te vaak dat de vraag naar meer achtergrond informatie uitblijft. Dan belandt je ineens ongevraagd op het veroordeelde bankje en heb je bijna een advocaat nodig om jouw verdediging kracht bij te zetten, want jouw verweer wordt niet als volledig beschouwd.

Ik hoorde dat in Nederland, zeven van de tien samengestelde gezinnen het niet redden. Dit maakt deze vorm van gezinssamenstelling tot de lastigste variant van alle gezinnen in Nederland. De samengestelde gezinnen hebben het dus lastiger dan de één-ouder gezinnen, de gescheiden gezinnen of de gebruikelijke gezinnen (normale gezinnen bestaan in mijn ogen niet). Dit soort statistieken wakkeren meestal mijn doorzettingsvermogen op tot extreme hoogte!  Maar ik ga voor het gemak weer even op het veroordeelde bankje zitten. Ik denk namelijk dat het de grootste valkuil ligt, bij de veroordeling van de omgeving. Daar ga je namelijk als gezin onbewust naar handelen. Ik leg het uit.

Twee ouders met kinderen. Samengevoegd. De omgeving ziet graag een gelukkig gezin en verwacht (on)bewust een gebruikelijke tentoonstelling. Moeder en vader hebben een onvoorwaardelijke liefde voor alle kinderen en zo huppelen zij te samen door het leven. De omgeving kijkt naar ons en ziet strubbelingen en onenigheid. Deze waarnemingen passen niet in het plaatje van gelukkig gezin en men komt met een oordeel.

Als ik Max eens ongezouten achter het behang wens te plakken, geeft dat bij de omgeving een ‘oeee’ of een ‘dat mag je niet zeggen’. De veroordeling is wel afhankelijk van de omgeving zijn betrokkenheid bij Max. Als stiefouder hoor je dat soort dingen namelijk niet hard op uit te spreken. Dat doe je niet en is eigenlijk ongepast.

Nu vertel ik in diezelfde setting aan dezelfde mensen dat ik Ludo en/of Alex wel eens achter het behang wens te plakken. Dan gebeurt er ineens iets opmerkelijks…… namelijk….niets. Maatschappelijk wordt het namelijk wel geaccepteerd wanneer je die wens uitspreekt als het gaat over je eigen kinderen. Maar over je stiefkind mag dat niet!

Daar hebben we hem gelijk bij de ballen. De omgeving verwacht namelijk dat stiefouders net zo van hun stiefkinderen houden als van hun eigen kinderen. Dat gaat dus niet. Onmogelijk. Onhaalbaar. Dat kan je nooit van een stiefouder verwachten. De meest essentiële link tussen de twee is met geen enkele emotie of uiting te vatten.

Bloed. Mijn bloed stroomt door de aderen van mijn kinderen. Remi zijn bloed stroomt door de aderen van Max. Mijn bloed zal nooit en te nimmer door die van Max stromen, evenzo Remi’s bloed door de aderen van Alex en Ludo zal stromen. Dat schept een band. Zo’n onzichtbare, latent aanwezig, maar onontwijkbare band. Het is misschien hard om te zeggen, maar wanneer het huis in brand staat en ik ben de enige die de kinderen kan redden……wie zal ik dan als eerste grijpen??? (ik hoop het nooit mee te maken, want het schuldgevoel achteraf zal dodelijk zijn). Maar het is wel waar en als iedereen nu eens eerlijk is, ziet hij dat ook.  Eigen bloed komt altijd eerst. Hou ik dan minder van mijn stiefkind???  Nee! Want ik hou ongelofelijk veel van mijn stiefkind en hij of zij gaat in dezelfde lijn mee van opvoeden als mijn eigen kinderen, met dezelfde normen en waarden en zeker ook met dezelfde hoeveelheid liefde.

Op de tweede plaats komt ook nog dat een stiefouder ALTIJD op de tweede plaats staat. De biologische andere ouder staat altijd op plaats één. Wanneer een stiefkind zal trouwen staan de biologische papa en mama aan zijn of haar zijde.  De stiefouder staat tweede rij. Zelfs wanneer een biologische ouder schittert door hemelse afwezigheid, zal hij in gedachten nog steeds de eerste plaats innemen en de stiefouder op de tweede rij het nakijken geven.

Lieve mensen, wij vechten om een prachtig gezin te vormen. Wij hebben obstakels genoeg die ons belemmeren in onze voortgang. Samen vanuit verschillende visies een eenheid creëren is pittig. Het accepteren dat wij als stiefouder nooit erkent zullen worden is ook niet echt simpel. Dan ontstaan er momenten dat je biologische handelingen soms, een soort van voortrek gedrag tentoonspreiden. Dan lijkt het of die stiefouder minder liefde heeft voor dat stiefkind. U neemt dat waar en denkt …..dat mag niet!!!!

Ik houd zielsveel van mijn stiefkind, maar soms overmant het gevoel van biologische band met mijn eigen bloedjes en zal ik daar naar handelen. Soms wil ik namelijk gewoon van mijn kinderen houden omdat ze de mijne zijn. En heel soms wil ik mijn stiefkind achter het behang plakken gewoon omdat ik van hem hou en hij de pech heeft mijn genen te missen. Zo zullen mijn vrienden meer hebben met mijn kinderen en zullen Remi’s vrienden meer hebben met zijn zoon. Bij ons is dat niet anders. Maar het maatschappelijke verwachtingspatroon van een samengesteld gezin strookt nog niet met de realiteit. Dat maakt onze strijdt naar volledigheid heel lastig. Invloeden van dit kaliber kunnen ondergang betekenen. Invloeden van dit kaliber wegen te zwaar en maken de balans instabiel.

Kijk….. analyseer…………………..(en veel later)………….oordeel. Dat zou ons echt enorm helpen!