Welkom in mijn wazige wereld

Fuck Pride!

Ik heb er alles aan gedaan. Ik heb mezelf getracht te programmeren met deze eigenschap. Ik dacht dat het zo was, ik kon het en ik was er trots op!

Nu kom ik toch tot de vervelende conclusie, dat de boven vermelde alinea, in zijn geheel, onwaar is.

 Als, en de keren dat, je een realisatie hebt, zoals hierboven, dan moet je even recapituleren. Bijvoorkeur op een moment van de dag, dat je even de gedachten, tijdloos kan laten dwalen. Bij mij komen die momenten pas na 23 uur, nadat ik mijn onbewuste heb weten te overtuigen, dat er geen kindervoetjes de trap afkomen. Het absolute rustpunt van de dag.

 Dat moment was toen ik me realiseerde dat ik niet zo’n heilig boontje was. De vooringenomen, schijnheilige tante, viel op dat moment genadeloos door de mand. Ik dacht dat ik een vergevend, vol van begrip, gezinde vrouw was. Iemand die de capaciteit beheerste, om begrip voor ieder willekeurige situatie, te kunnen opbrengen, simpel door ze op mezelf te reflecteren. Hélas!

 Remi is aan het werk. Hij bereidt een presentatie voor. Ik lees, tweet en lees nu.nl  Daarbij stuit ik op een artikel waarin de enorme frauduleuze handelingen van bouwbedrijven en vastgoedmagnaten aan de orde zijn. De verklaringen naar de rechter zijn; “ik heb alles in die tijd, klakkeloos ondertekend”.

Dat citaat, bracht mij, met de snelheid van het licht, terug in een zeer onprettige kwestie.

Ooit schreef ik over de oplicht praktijken van een niet te benoemen persoon. Zonder er bij te vermelden, wat er nu eigenlijk speelde, of de intensiteit van deze gebeurtenis. Ik wilde de nobele eer behouden en hem niet aan de schandpaal nagelen. Ik was immers iemand die zich niet verlaagde tot zijn niveau.

 Ik ben tot de conclusie gekomen, dat deze vooringenomen correctheid, mij geen voldoening geeft. Ik put er geen positieve energie uit en het geeft me al helemaal geen orgasme.
Dus zo politiek correct als deze eigenschap ook mag zijn. Ik geef hem aan Maarten, waren het een pijp. Klaar mee. Uitgeprocedeerd en uitgezonden. Ik ga mezelf niet langer in de maling nemen. Ik gooi de hele boel in de eter.

 Het stamt uit de tijd van Herman. Herman had een vriend. Een vriend waarin hij zijn volste vertrouwen had neergelegd. Waren het zijn eigen vlees en bloed. (Ik zal zijn naam niet noemen, dat gaat echt te ver) Deze vriend, wist bij Herman op een tactische manier, zijn hoofd te vullen, met input waar hij op dat moment behoefte aan had. Iemand die dat kan, wint een onvoorwaardelijk vertrouwen. Herman was iemand die in het geval van zijn ‘vriend’, juridische of notariële stukken, klakkeloos, ondertekende. Daar Herman bij mij dezelfde onvoorwaardelijke vertrouwen had verworven, maakte dat ik die vriend het zelfde zag als hij.

Ze kochten vastgoed, samen. Voor Herman een verstandige, stabiele investering in de toekomst. Lees pensioensopbouw. Hij tekende, klakkeloos. Dagafschriften die nodig waren voor belastingaangiftes, werden niet verschaft. Herman boeide dat niet. Alles was immers ok. Dat er juridische stukken kwamen, van de gemeente, omdat er zwaar achterstallig onderhoud was op dit stukje vastgoed, wist hij met een sierlijke zwaai weg te wuiven.

Zijn passionele vertrouwen gaf mij rust en de acceptatie dat dit wel in orde was. Zelfs na 5 maal gerechtsdeurwaarders aan de deur te hebben gehad.

 Herman ging dood. Niet gepland maar wel fortuin, voor onze ‘vriend’. Nu waren er een aantal verzekeringen die vrijkwamen. Een echtgenote die niet al te scherp was op financieel en onroerend vlak. Hij zette de ingezette koers door en met een versnelling hoger. Zijn kans om middels mij, geld te verwerven, lag ineens als een glorieuze overwinning te glanzen.  

Eerst pakte hij mij, op slinkse wijze in, door mijn vertrouwen te winnen. Herman was de kracht en spil van zijn eigen bedrijf. Met zijn overlijden, kwam zijn functie, mij toe. Ik, die nul verstand had van bedrijfsvoering. Geen idee had wat de kracht van zijn bedrijf was. Totaal onervaren in het managen van een dertiental medewerkers. Daar gaf onze ‘vriend’, vertrouwen, kennis en fungeerde als een steunpilaar. Tot op het bot heeft hij dit uitgespeeld.

Hij wist mij ervan te overtuigen, de volmacht over het bedrijf, uit handen te geven, aan hem. Zijn visie om in het belang van het bedrijf, een stichting op te richten, met als doorslag gevende bestuurder, de werkvloer. Maar hij had daar wel de meerderheid in stemmen verworven. Gelukkig was ik op dat moment niet de enige die dacht dat dit een fantastische beslissing was. Maar dat zeg ik alleen om mijn eigen stupiditeit te relativeren.

 Er gebeurde toen ook iets, waar ik nog steeds de oorsprong niet van kan herleiden. Maar ik trok de stekker uit de oprichtring van de stichting door hem zijn volmacht te ontnemen. Puur instinctief.  Deze actie leidde tot een woest telefoongesprek waarin hij mij een schuldgevoel wist te bezorgen voor mijn daad. Later die week moesten we maar eens bespreken wat ik trouwens met de uit te keren levensverzekering van Herman zou gaan doen. Een bedrag van 2 ton, moet je niet zomaar op de bank laten staan. Daar moet je verstandig mee beleggen om een zekere stabiele winst mee te creëren. We hebben het hier over de verzekering, waar Herman als bestemming de kids had bedacht. Zodat zij later onbezorgd de studie van hun keuze konden volgen, wanneer hij er niet meer zou zijn, om zijn financiële bijdrage te leveren.

 Ik kort het verhaal in. Ik kan hier namelijk nog een A4tje of 8 aan wijden. Ik heb in al mijn onwetendheid, de volledige uitgekeerde levensverzekering aan hem overgemaakt. Omdat zijn verhaal dat rechtvaardigde en ik het vertrouwen had, dat hij zijn afspraken na zou komen. Het verhaal is nog immer ten einde. Onze ‘vriend’ zit momenteel in Frankrijk. Hij moet daar blijven vanwege een rechtzaak waarin hij wordt beschuldigd van oplichting en fraude. Een miljoenen kwestie. Maar waar hij ook, middels een betaalde borgsom van 3 ton, een vogelvrij bestaan kan leven. Ik zit in Nederland, ik klaag niet want ik heb het goed. Schatten van kinderen, lieve man en een prachtig huis. Maar dat hij in Frankrijk doormiddel van een borgsom mooi weer kan zitten spelen……

 Justitie Nederland, heeft mij meerdere malen ondervraagd, en getuigenverklaringen afgenomen. Ik heb toegezegd om tegen hem, in het gerechtshof,te getuigen, omtrent zijn frauduleuze handelingenen zijn oplichtingspraktijken. Wanneer dit aan het Nederlandse hof zal dienen, moet ik gedwee afwachten. Ze zijn er bijna 3 jaar mee bezig.

 Mijn geduld is op. Gerechtigheid, laat het in mijn ogen, afweten. Daarbij laat gerechtigdheid, mij met mijn handen, genageld aan het kruis, langzaam doodbloedend, toezien, hoe eerlijkheid weer eens niet, als sterkste, het podium trotseert. Ik heb geen vertrouwen in ons rechtssysteem. Het faalt en ik ben er de dupe van.

Erger nog. Mijn kinderen zijn daar keihard de dupe van.

 Ik ben opgelicht, in een zeer zwak moment. Opgelicht door iemand die mij zeer vertrouwd en lief was. Ik weiger nog langer in stilte, slachtoffer te zijn. Hij is schuldig! Hij moet boeten, niet ik.

 Gebrokenen, berekend en 3 ton lichter. Dat maakt trots ineens ontzettend nietig!

Het einde is daar en ik maak een balans op. Ja, ….. ik ga het toch, nog een keer over het overlijden van een/mijn partner hebben.

Met het opmaken van een balans moet je alle punten in overweging nemen en de laatste die ik nog voor de balans op de schaal moest leggen, is vriendschap. Volgens mij heb ik ze allemaal gehad de afgelopen 2 jaar. Onbegrip/begrip, ontkennen/erkennen, schuld/onschuld, boosheid/blijdschap, afscheid/ontmoeten, haat/liefde, enz. enz. Op allemaal hebben de mensen in je omgeving invloed. Sommigen op een hele subtiele manier en anderen op een harde manier. Maar allemaal hebben ze in zekere zin hun invloed op de manier van het verloop van deze balans. Maar uiteindelijk ben ik van allemaal de belangrijkste factor in deze balans. Ik zie mezelf dan ook als de schaal drager. Die in het midden staat, met links en recht een schaal en zich op alle factoren die in de schaal geworpen worden, links dan wel rechts doorbuigt. Heel vaak sloeg er één kant door tot het maximum, soms met kleine tegengewichten die de balans herstelde, maar soms ook zware die de schaal dan weer extreem door lieten slaan.

Brengt mij bij het specifieke punt, vriendschap. De compleetheid van de weegschaal. Toen ik net alleen kwam te staan heb ik geroepen dat dit niet te vermijden was. Maar gaande de 2 jaar koesterde ik de hoop dat er mensen bij zouden zijn die het tegendeel zouden bewijzen. Dit was mijn grootste teleurstelling.
Waar heb ik het in godsnaam over……
Wel, ik heb het over het feit dat er na een relatiebreuk of dit nu door scheiden of door het sterven van je partner op jonge leeftijd is, er van de vrienden, die er tijdens die bewuste relatie waren, er maar heel weinig overblijven! Héél weinig!

Sommigen die dit lezen hebben waarschijnlijk even een pauze ingelast, alvorens ze gingen verder lezen. Terwijl anderen nu een soort van woede voelen opwellen. En er maar een heel klein aantal zullen lezen met een lach en een traan van begrip.

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa!

Ik zal ze toelichten, alle drie, en ik ga daarbij eens voor de verandering tegen alle regels van de etiquette in, en begin bij mezelf. Ik ben tenslotte de belangrijkste factor, dat had ik al in de weegschaal uitgelegd. Ik bepaal de weerstand die het doorslaan van de schalen beïnvloed. In heftigheid dan wel snelheid.

Op de eerste plaats, toen ik mijn hoop uitsprak dat er vrienden bij zouden zijn waarbij het anders zou verlopen, heb ik een verwachtingspatroon aan die vriendschap gekoppeld en daarmee creëerde ik voor mezelf, de grootste, en onvermijdelijke valkuil. De teleurstelling! Maar ik ben in sommige gevallen ook degene geweest die de knoop doorhakte, resoluut of langzaam bloedend en in andere gevallen waren het weer de vrienden. Dat zijn de vrienden die van nature meer vriendschap met Herman hadden en de vriendschap met mij hadden omdat ik bij Herman hoorde. Of de vrienden die al met Herman bevriend waren voordat ik ten tonele verscheen. Dus ja, bij sommigen vrienden, was ik degene die er een einde aan heeft gemaakt. En de teleurstelling bij de anderen was gewoon mijn eigen fout. Dat is heel makkelijk toe te geven.

Brengt mij bij de groep mensen die de woede voelen opwellen. De groep die ook bij de bovenstaande alinea dat boze gevoel krijgen. Zij behoren namelijk tot de groep mensen die mij ervaren als degene die, ten koste van hun weerstand uit het oogpunt van begrip, hen wel degelijk hun vriendschap heb geweigerd.

Ga ik naar de groep mensen die een pauze inlassen. De twijfelaars in positieve zin. De vrienden die niet zeker weten of zij, dan wel ik, degene waren die er voor zorgde dat onze vriendschap dood bloede. Of is die toch nog niet helemaal overleden en kunnen we daar met wederzijds begrip in verder gaan?

Om tenslotte bij de derde groep vrienden te komen, die mensen die begrijpen, dat ook ik, in die twee jaar ben gegroeid en daarin banden moet lossnijden om zo verder te kunnen gaan. Mensen die daarbij weten dat, het een natuurlijk en positieve ervaring geeft, om je op die manier te laten bloeien en aan de andere kant het gevoel van verdriet hebben omdat het zo’n heftige periode betreft waar zoveel pijn mee gemoeid gaat. Herkenning, begrip en eenheid.

Ik was even van het spoor geraakt en was me aan het focussen op de groep mensen die de boosheid voelde. Ik wilde namelijk niet nog meer “verliezen”. Nu besef ik me echt, dat ik meer verlies door me daaraan vast te houden. Mijn leven is nu en in de toekomst met alles om mij heen zoals het nu is. En niet hoe het was.

Met echt alle respect die ik bezit schrijf ik deze blog. Maar nog meer met begrip. Het is een prachtig proces geweest en juist door alle gebeurtenissen heb ik nu de rust om verder te gaan op de door mij verkozen manier. Iedereen die blijft, omarm ik met liefde en iedereen waarvan ik afscheid heb genomen of nog zal nemen, buig ik nederig mijn hoofd in al mijn dankbaarheid.

AnnR * 9 Februari 2010

We lopen allemaal onze wonden op tijdens ons leven, soms is het door stoten een summiere blauwe plek, een andere keer door vallen een gebroken been of arm. Er zijn ook wonden die als een scalpel de huid openrijten en een groot gat veroorzaken. Gelukkig bestaat er zoiets als de tijd, een besef die er voor zorgt dat die wonden allemaal genezen. Jammer is wel, dat diezelfde tijd de littekens nooit zal doen vervagen. Ze staan erin gekerfd om nooit meer uitgewist te worden. Soms zitten ze op plaatsen waar je ze, naar verloop van tijd, accepteert en als minder storend ervaart.

Net als heel veel anderen om mij heen, ben ik ook de trotse bezitter van een paar fraaie exemplaren. In alle soorten en maten heb ik ze. Deze tijd van het jaar, maakt mij nog meer dan anders, bewust van deze littekens en probeer er mee om te gaan. Het klopt wel dat de tijd de hardheid en de scherpte eraf haalt, maar de pijn en het verdriet blijft even hevig bestaan. Het enige verschil is de acceptatie en je die emoties kan omarmen en ze zelfs kan koesteren.

Het is 8 december, twee jaar geleden was zijn laatste dag.
Flarden van deze dag passeren geregeld mijn gedachten,
Ze zijn zeer nauwkeurig en gedetailleerd.
Ik laat ze gaan en me erin meevoeren.

Thuis zie ik het zwiepen van magere takken.
De regen stort zich te pletter tegen de ruiten.
M’n kamer buigt zich donker over mij.
Als een dekbed over m’n slaap.
Ik betast een foto die mij deze dag openbaar maakt

AnnR * 8 December 2009