Welkom in mijn wazige wereld

Soms voel ik me zo enorm schuldig. Nu, bijna twee jaar geleden is Herman overleden. De man van mijn leven, mijn allerliefste, mijn leven, mijn maatje. Alles deelden we en alles deden we samen. Niets liever dan een kind krijgen, dat was ons lust en ons leven. En dat werd na een hele lange weg van medici eindelijk een droom die werkelijkheid werd. We kregen Alex. Samen met zijn drieën waren we nu onafscheidelijk. Toen kwam mijn wens voor een tweede kindje en Herman deelde die wens niet. Mijn argument van toen was, alleen is ook zo alleen. Ik haalde toen de tijd van zijn moeders sterven aan en hoe hij het had gevonden als hij er toen alleen voor had gestaan. Uiteindelijk is hij gezwicht voor een argument van een kennis die hem zei dat het geluk van je liefste alles veroorloofd zelfs als dat een tweede kindje was, dat hij daar dan uiteindelijk ook gelukkig van zou worden. Mijn geluk was immers zijn geluk. En zo geschiede het dat we na enige ziekenhuis bezoeken, uiteindelijk Ludo mochten begroeten in ons leventje.

Helaas mochten we van dit totale geluk maar tien maanden genieten. Herman stierf en de wereld werd die nacht met een ruk onder mijn voeten weg geslagen. Nooit, nooit zou ik meer zo gelukkig kunnen zijn of kunnen voelen als die tijd. Volmaakt en vol van liefde en wederzijds begrip. Dit was onmogelijk om ooit weer te kunnen ervaren. Onmogelijk. Vaak heb ik gemeend gezegd, dat dit uniek was en in onze ogen was onze liefde en vriendschap onbeschrijfelijk. Regelmatig hebben we het gehad over de dood. Hermans grootste angst in zijn leven. Maar ook wat er daarna zou gebeuren. Ik zou en moest een nieuwe pappa voor de kinderen zoeken, maar alleen als ik daar ook gelukkig mee zou zijn. Mijn toevoeging was dan altijd standaard dat het altijd een tweede en ondergeschikte aan onze relatie zou zijn. Maar we waren het dan zeker eens, dat dit altijd een betere keuze zou zijn, dan alleen verder in het leven.

Drie november 2009, we zijn nu een kleine twee jaar en heel veel emoties, maar meer nog, ervaringen rijker. De afgelopen twee jaar is mijn schoolrugzakje gegroeid tot een oversized backpackers rugzak. Een levensles waar menig opera nog een puntje aan kan zuigen. De aktes waren voorzien van liefde, verlies, verdriet, strijd, pijn, intriges en verraad. Zelf denk ik (zonder zielig over te willen komen) dat ik mijn portie wel om de oren heb gekregen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat er een heleboel mensen zijn, die deze hoeveelheid gebeurtenissen van dit kaliber, nog niet een beetje hoeven mee te maken. Al zal het in mijn ogen te maken hebben met de beleving van de emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gaan. En die staan eigenlijk los van de gebeurtenissen, maar des te vaster gekoppeld aan de intensiteit van de beleving van de gepaarde emoties.

Reem zit in Amerika. Een week weg voor zijn werk, in een ver land, 8 uur terug en ik zit hier weer alleen met Ludo en Alex. Veel tijd om te denken en te voelen. Maar ook onze eerste scheiding in 7 maanden waarin we met elkaar in volle vaart in het voorste karretje van de oneindig lange achtbaan denderden. 7 Maanden waarin ik dingen heb geleerd en gevoelt, of misschien wel heb leren voelen. Ik heb in Remi gevonden wat ik altijd al wilde, heb gehad en weer wilde. De man van mijn leven, mijn allerliefste, mijn leven, mijn maatje. Iemand die mij accepteert met al mijn onvolkomenheden. Een man waarin ik een uitdaging heb. Iemand die mij prikkelt, die me scherp houdt en die me veel kan leren. Iemand die alleen het allerbeste in mij boven weet te halen, een man waar ik intens gelukkig van en mee word, een man die mij tot in de kleinste gen van mijn lijf en de ragfijnste zenuw van mijn ziel laat volstromen met mijn liefde voor hem. Gekscherend en ontstaan tijdens onze eerste mailwisseling, noemde ik hem mijn Prins Charming. Niet wetende dat Rémi ook daadwerkelijk die Prins zou zijn, met al die geweldige eigenschappen en die immense kracht om al die gevoelens te laten stromen.

Er zijn mensen die het hierboven beschreven gevoel in een relatie, 1 keer of misschien wel nooit mogen ervaren. En ik? Ik beleef het zelfs een tweede keer! Met dat besef, voel ik mij vereerd, geprezen, maar vooral waanzinnig dankbaar. Soms heb ik het gevoel dat deze beleving zelfs intenser is waarmee dit tegelijkertijd niets afdoet aan mijn gevoel voor Herman. Is dit mogelijk in één mensenleven? Of ben ik psychiatrisch gestoord? Ben ik dan toch met meer en mag ik mezelf vanaf nu ook Wij noemen? Leid ik nu een dubbel leven? Of ben ik dan toch in “the Matrix” beland???

Veel pijn en verdriet later, zit ik op de bank deze blog te schrijven. Teruglezend wat ik allemaal heb geschreven besef ik dat ik ontzettend veel ellende en emoties heb moeten beleven. Terwijl ik aan de andere kant, overweldigende, liefdevolle en gelukzalig makende momenten heb beleefd! Als men dan spreekt van het Ying en Yang verhaal, waarin alles in dit leven draait om evenwicht, ben ik ook de rotmomenten van afgelopen twee jaar meer dan eeuwig dankbaar!!!

AnnR * 4 November 2009

Ken je dat? Het gevoel dat alles bijna klopt. Dat je super gelukkig bent, blij wordt van de kleinste dingen, maar er toch iets is wat je uit je doen kan trekken of je met een knip van een vinger in een chagrijnige modus kan trekken?

Sinds ik Reem heb leren kennen ben ik echt blij en heel gelukkig. Een betere partner had ik niet kunnen treffen. A perfect fit. Zo kan ik hem wel noemen. Hij is lief, attent, waanzinnig positief, heeft heerlijke humor, geweldige diepgang en we sluiten gewoon heerlijk op elkaar aan. Maar wat ik nu schrijf kan niet echt nieuws zijn, zeker gezien de blogs en gedichten die ik sinds onze ontmoeting schrijf. Mijn prins Charming, hij heeft me wakker gekust en hij is zeker ook mijn muze.

En dan toch is er iets wat me uit mijn doen trekt, iets waar ik heel bitter van kan worden en me in een fractie van een seconde uit mijn positieve gevoel kan halen. Het doel van deze blog weet ik nog niet, maar soms is het doelloos schrijven van proza ook wel eens lekker. So here goes.

De meeste lezers kennen wel mijn historie van de afgelopen anderhalf jaar. Absolute pieken met even zo diepe dalen. Verdriet, teleurstelling, lol maar ook boosheid. Boosheid die ik eigenlijk altijd maar om één reden heb. Onrechtvaardigheid! Dat is denk ik wel het enige waar ik oprecht boos of eigenlijk wel furieus van kan worden. Maar diezelfde onrechtvaardigheid kan ook het immense gevoel van onmacht bij je wakker schudden en geloof me onmacht wil je het liefste niet wakker zien.

Onrecht(vaardigheid)…. Wat is dat nu echt. Wel volgens de diverse boeken: “Het gevoel onrechtvaardig te zijn behandeld of in een structureel onrechtvaardige situatie te verkeren is maar al te verbreid. In rechtsstelsels heeft het begrip onrecht echter geen directe vertaling gevonden. Onrecht kan worden gedefinieerd als grove inbreuk op rechtvaardigheid, dat is een zo eerlijk mogelijke verdeling van voorrechten en goed.”
Kortom een vrije vertaling in mijn eigen woorden. Iemand belazert je met een glashard gezicht, heeft dit al lange tijd van tevoren uitgedacht en doet daarbij alsof er niets aan de hand is. Die persoon speelt de vermoorde onschuld. Jou daarbij kompleet confuus met een spoor van destructie achterlatend.

Het gebeurt dagelijks om ons heen. Bewust, maar soms ook onbewust. Mensen doen of zeggen soms de vreselijkste dingen tegen en over elkaar. Daarbij een verdriet teweeg brengend die zijn weerga niet kent. Mensen in een positie plaatsen waarin ze zichzelf maar moeilijk kunnen verdedigen of kunnen verweren. Wanneer dit gebeurt, om er zelf beter van te worden, is dat helemaal walgelijk te noemen.

Zonder in al te veel details te treden, kan ik vertellen dat iemand waarvan ik dacht dat hij heel dichtbij stond, mij een enorme dosis onrecht en problemen op mijn spreekwoordelijke bordje heeft gesmeten. Een maaltijd waar de meeste mensen misselijk van worden maar die me gevoegelijk door mijn strot is geduwd. Al anderhalf jaar ben ik aan het vechten om die rotte maaltijd uit te braken. Alle vormen van hulp heb ik erbij gehaald, maar zonder enig resultaat. Hij heeft zijn handen zo strak om mijn keel, dat het teruggeven van die rotte maaltijd niet eens meer mogelijk maakt. Zoals het er ondertussen naar uitziet gaat onze “vriend” vrijuit. Mijn vermoeden is dat hij zelfs een genoegzame kutgrijns op zijn muilerik heeft staan, maar dat is een aanname.

Dan is er zo’n dag als vandaag, dan weet ik het even niet meer en kan ik mijn gevoel ook niet in de juiste lijnen krijgen. Verwart noemen ze dat geloof ik, maar ook wanhopig en ik heb er in alle hevigheid last van. Zo’n dag dat ik aan alles ga twijfelen, maar het meest nog aan mezelf. Dagen als deze wil ik wel beslissingen nemen, maar dan weet ik gewoon niet welke. Ik zie de knoop liggen, maar het mes ontbreekt om hem door te hakken.
Dan gaat de telefoon, mijn vriendinnetje belt en zegt dat morgen haar mannetje weer bestraalt moet worden omdat er weer een gezwel is gevonden. Zucht….. Of nog een bericht van een vader die niets liever wil, dan goed voor zijn kind zorgen, moeder lief de kuierlatten neemt en ook nog eens het onderste uit de kan wil halen. (En dan schaam ik me dat ik zo zit te piepen)

Onrecht, in alle soorten en maten. De één nog misselijk makender dan de ander. Ik haat het!

Maar….. Lieve mensen, hoe hard ik nu ook (wellicht begrijpelijk) zou kunnen roepen om niemand anders dan jezelf te vertrouwen, zeg ik uit de grond van mijn hart iets anders. Wees vertrouwd en vertrouw anderen ook. Totdat zij bewezen hebben dit vertrouwen niet waard te zijn. Gebruik je verstand en laat je gevoel je leiden. Mensen zijn van nature niet slecht. De maatschappij maakt dat mensen rare dingen doen en daarbij gevoel en oprechtheid uit het oog verliezen. Laten we nu verstandig zijn en die zwakken uit de samenleving het voorbeeld geven hoe het wel moet, om ze zo, op een positieve manier te laten inzien waar ze mee bezig zijn.

Hopelijk maakt dat een klein verschil…

AnnR * 13 Augustus 2009

Een vraag. Een vraag waar veel mensen mee zitten. Een vraag, waar diegene die daar mee bezig zijn, heel graag een bewijzend maar vooral,  fysiek antwoord op zouden willen hebben.

Ik mag mij, samen met Yvon mijn schoonzusje en o zo dierbare vriendin, onder misschien wel één van de weinige, toevoegen aan de de mensen die “weten” dat het zo is.

Picture this, Ann een vrouw, jong, wild, maar een ongelofelijk gevoelsmens. Zij worstelt met keuzes. Gaat ze voor gevoel of laat ze ook de realiteit meewegen in haar keuzes. Of wel, gaat ze links of rechts. (geloof me de middenweg was dit keer geen optie, en te makkelijk).

Ik had een avond waarvan ik de dacht even klem te zitten. Je kent het wel. Zo’n dag dat je weet dat je op een T-splitsing komt en tevens ook weet dat je links of rechtsaf moet. Maar je wordt heen en weer geslingerd door realiteit (maatschappelijk,  praktisch) en gevoel. Ik kom op zulke momenten tot mijn meest objectief en beste beslissingen als ik ze hardop kan ventileren naar iemand toe. Ik hoor mezelf dan praten en trek geheel zelf mijn eigen conclusies en besluiten. Zo ook vanavond.

Ik zit wat te surfen over het Net en zie op hyves en dat Yvon online komt. Meteen denk ik (of het was meer een impuls), die moet ik NU bellen. En zo geschiede. Een beetje onrustig loop ik door de kamer in afwachting van de komst van Yvon. Na een kwartier is ze er en we beginnen eerst even luchtig. Wie, wat, waar en wat speelt er op zit moment. Noem het een soort van wekelijkse evaluatie….. dan zakken we steeds verder de diepte in. Hebben het eigenlijk alleen nog maar over gevoel en wat het handelen ernaar voor gevolgen heeft voor de mensen om ons heen. Mooi, puur en zo echt was het gesprek. Vol gevoel en passie. Puur tot op het bot…… Dan zomaar, komt Herman ter sprake. En hebben het over mijn relatie met Herman, en wat ik nu wel of niet zou willen in mijn toekomst. Er speelt “Bo jangles van Robby Williams”en Yvon zegt: Luister eens naar die mooie tekst. Ik doe mijn ogen dicht en concentreer me op de tekst terwijl de klanken van de muziek de rest van mijn gedachten vult. Dan dwaal ik af en “voel” dat we hier niet alleen zijn. De warme rilling loopt over mijn rug. Ik geniet en ben ontroert door de schoonheid en de puurheid van het moment. Dan maakt Yvon de opmerking dat ze Herm voelt….. Na een wederzijdse blijk van herkenning en een moment van stilte zeg ik gekscherend, als hij nu echt eens ballen heeft en ons bevestigd dat we goed zitten, dan zorgt hij ervoor dat binnen nu en drie liedjes, het nummer van Cristina Aguirera met Hurt op de radio komt.

Yvon kijkt me wat vragend aan. Ik trek mijn laptop naar me toe en zet internet op You-tube. Ik zoek naar het nummer en zeg haar dat ze even inzichzelf moet keren, ogen dicht en goed moet luisteren. Ik hou het nooit droog bij dat nummer. Mooi en puur en de tekst raakt me gewoon tot in het diepste van mijn ziel. Het nummer begint te spelen en dikke tranen dwarrelen traag over mijn wang, ik voel ze iedere millimeter, over iedere cel van mijn wang tintelen. De intensiteit is moeilijk te omschrijven. Die plaat duurt en wanneer het einde nadert, voel ik ook weer de rust in mij glijden. Na afloop zet ik mijn laptop weer zacht en schuif hem opzij, pak de afstandbediening van de stereo en zet de radio weer harder. De laatse tonen van een onbekend liedje galmen door de boxen. We kijken elkaar aan en wisselen een alles zeggende blik vol van gevoel met elkaar. Juist op dat moment klinken er noten van herkenning door de boxen…………… We kijken elkaar aan en met letterlijke stomme verbazing kijken we elkaar aan en de tranen schieten met hoge snelheid uit mijn ogen…….Cristina Aguilera met Hurt……als een ware engel vergezeld van bijna ultieme harpmuziek…..hemels…….. daar was hij!!! Herman stuurde een duidelijk bericht. Letterlijk, hoe debiel en lacherig ik er ook over deed toen ik het opperde. Realistisch en duidelijk hoorbaar door de boxen. De bevestiging, of juist wel , mijn bevestiging. Mijn bewijs dat hij ergens, wanneer het nodig is, er is, mij hoort en mij, al dan niet merkbaar, steunt en bij me is.  Wat kan je dan nog zeggen????

Niets, maar dat is in mijn ogen. Omdat ik misschien wel het toeval, aan iets spiritueels wil hangen?? Ik zeg nee. Voor mij was dit Het bewijs. WOW. Zo sereen stil en toch zo schreeuwend hard!

Voor mij en ik denk dat ik ook voor Yvon kan spreken, een geweldige, mooie en intense pure ervaring! Voor anderen?? Een leuke blog. Een glimlach vormend verhaal. Weer anderen zullen zich niet eens afvragen over de juistheid van het verhaal en alles direct de hoek van het toeval in smijten. Maar stiekum hoop ik, dat er misschien één iemand tussen de lezers zit, die het “begrijpt” en ook weet dat het zo kan zijn!!! En voor alle andere lezers…..dit is mijn leven…..Absoluut diepe en hele pijnlijke dalen…..maar met aan de andere kant zulke intens pure warme en prachtige momenten. Dit?! Dit gun ik echt iedereen!!!!

AnnR * 12 Mei 2009