Welkom in mijn wazige wereld

Bijna 40 jaar geleden klonk dit over het polyfoon journaal en galmde het de huiskamers binnen. Apollo 11, de eerste bemande vlucht naar de maan was geslaagd en The Eagle was geland. Er klonk een zacht gehuil uit de achterkamer. Er was nog iets geland die dag. Ik schreef de gek. Voorzien van de namen Johanna Wilhelmina Adriana vernoemd naar mijn grootmoeder. De originaliteit spettert er vanaf 😉  Gelukkig voor mij hebben mijn ouders er voor het gemak ook een roepnaam aan gehangen en mag ik sinds die dag als een heuse Ann(eke) door het leven. Mooie tijden waren het toen. De zeventiger jaren, Woodstock een voltrok maand later, zo’n 400.000 mensen die met bezinning en vrede op aarde bezig waren. Hippies of zweefteven kan je ze noemen, maar ze leefde wel!

40 jaar! Voor sommigen een nachtmerrie voor anderen het begin van het leven. Ik persoonlijk ben niet zo bang aangelegd en vind 40 meer een getal dan een onprettige ervaring. Het zal me zo aan mijn derrière oxideren hoe oud ik ben, ik voel me toch wel 32! Zeker nu, wanneer ik als dartelende vlinder de wereld aan het ontdekken ben, mijn verlangen naar mooie dingen voed door te landen op de mooiste bloemen en mijn maagje van de heerlijkste nectar te voorzien. Het enige wat me wel beangstigt aan dit verhaal is de opmerking dat je leven pas begint op deze leeftijd.

Nu kijk ik de laatste tijd met een enorm frisse analytische blik de wereld in en vind ik het heerlijk om te zien met welke intensiteit  andere mensen in het leven staan. Opvallend helaas is dat er toch wel erg veel mensen maar een beetje gewoontjes aan de oppervlakte laveren. Ze lopen dagelijks door het leven met een afgestompte instelling en doen hun ding. Gadver! Wat is dat toch tegenwoordig dat iedereen zo druk bezig is met zijn ding doen? Wat is je ding dan? In mijn ogen is die uitdrukking net zo niets zeggend als de inhoud van de mensen die daar mee bezig zijn. Als je bezigheden niet interessant genoeg zijn om ze als dusdanig te vermelden, zeg dan niets, maar in godsnaam, noem ze niet je ding!

Ik heb wel vaker geschreven dat ik een mens ben van intens. Absolute pieken met even zo diepe dalen. Als je dat op een grafiek zou plaatsen ziet mijn leven eruit als een prachtige cardiogram. De lijn schiet als een zinderende achtbaan van boven naar beneden over het papier. Met de diepste dalen net zo gekoesterd als de toppers. Dat is namelijk de enige manier om die intensiteit te ervaren. Want hoe is iedereen niet verbaasd hoe lekker het voelt om weer gezond te zijn als we net hersteld zijn van een gruwelijke griep. Dat geldt ook voor alle andere dingen in ons leven. Er is geen mooiere beleving van je geluk als je nooit ervaren hebt om ongelukkig en verdrietig te zijn. En in stilte luister ik naar Neo,  pak ik de rode pil…..Like Alice in Wonderlannd…….Right down the rabbit hole.

Zouden we de intensiteit van de bovengenoemde bevolkingsgroep ik kaart brengen, zij die de blauwe pil namen, dan vertoont die lijn ineens de overeenkomst met een stilstaand vijvertje, erg kalm. Iedere vorm van fluctuatie is ver te zoeken. Emergency-car to room 39, we have a Flatliner! (plagiaat 😉 )  Snap ik ook meteen waarom men zegt dat het leven pas op 40 begint! Waarschijnlijk een stil gekoesterde hoop op meer intensiteit die de  individuele cardiogrammen van meer pieken en dalen voorziet.  Is mijn angst ook meteen weg! Want mijn leven begint niet bij 40. Mijn leven is al lange tijd in alle hevigheid aan de gang. En voor alle anderen? Remember what the dormouse said! FEED your head! FEED your head!!

AnnR * 11 April 2009

Soms heb ik de behoefte te delen, te delen waar ik mee bezig ben. Op te schrijven waar ik mijn gedachten over laat gaan. Die gedachten gaan soms ver en meestal moeilijk te omschrijven. Ik ga toch eens een poging wagen en het op digitaal papier zetten. In de oneindige zoektocht in mijn leven zijn er diverse dingen die me bezig houden. Dingen waar ik naar “op zoek” ben.

Eén voor mij belangrijke zoektocht is die van “eenheid’.  Laat me het uitleggen. Eenheid, het gevoel dat je als druppel één wordt met de oceaan. Het gevoel dat je als tintel van alle tintelingen wordt. Iets bijna niet in woorden te vatten. Voor de één het oeeee gevoel, voor de ander de shiver die over je rug loopt. Eenheid. Mooi woord, maar wat betekent het nu eigenlijk?
Eenheid: “De eenheid is de dimensie waarmee de waarde van een grootheid begrijpelijk wordt.” Grappig dat je dan in een verklarende zin weer een woord krijgt wat ook duizenden betekenissen heeft. Dimensie, in mijn beleving , een beleving van een individuele geest. Niet te vatten wederom. Want in iedere geest heeft een beleving een andere dimensie of andersom.

Filosoferen….mmmm heerlijk. Je kan er uren mee doorgaan of als het je interesse niet heeft er met 1 minuut klaar mee zijn. Ik blijf het heerlijk vinden. Filosoferen brengt je op plekken waar je normaal niet komt. Het zet je tot nadenken over dingen die (in mijn ogen) waarde hebben. Heerlijk de diepte in, over de zin en onzin van het leven. Waarom zijn we hier nu eigenlijk met alle aan het stumperen zijn op deze globe. Wat is het doel. Ik kan me namelijk al heel lang niet voorstellen dat we hier leven en dat, wanneer we het einde naderen, dan ook abrupt ophoudt. Dat zou ik wel een hele nutteloze fout in het scheppingsverhaal vinden.

Brengt mij weer bij één van mijn vorige blogs. Er is meer tussen hemel en aarde. Ons doel hier en het nut van alles wat we als individu moeten meemaken. De levenslessen die we allemaal op onze eigen manier te voorduren krijgen. Iedereen krijgt ze, met dezelfde basis als grondslag. Alleen de gebeurtenissen, om de individuen de inhoud ervan te leren, verschillen. Zo zal de één het lesje krijgen, met het verlies van een huisdier, of door eens flink zichzelf tegen de lamp te laten lopen. En zal de ander, zijn partner op jonge leeftijd verliezen en met twee kinderen achterblijven. Heftiger qua omschrijving, maar het draait in beide gevallen om één en het zelfde gevoel/emotie. Verdriet! En de les , hoe daar mee om te gaan. Verschillend, maar uiteindelijk draait het allemaal om het zelfde.

Kom ik weer bij eenheid. En dat is wat ik zoek in andere mensen om mij heen. Niet alleen de verhalen die het teweeg brengen, maar de juist de kern . Het gevoel, de emotie. De herkenning tussen twee of meerdere verschillende mensen waarbij de kern de absolute zelfde is. Maar dan, dat die personen het op zelfde manier ervaren. En wanneer je dat vindt. Ja…… Dat is een ervaring waarbij alle stoppen doorslaan, de adrenaline sneller gaat stromen. Er een heerlijke grijns op je gezicht verschijnt als een blijk van herkenning. Eenheid…ik denk de mooiste emotie en gevoel die een mens kan en mag ervaren…….

Become One!!!!!

AnnR * 9 April 2009

Loslaten
Ik worstel de laatste tijd steeds meer met het overlijden van Herman. Ik heb steeds meer moeite met het verlies en met de daarmee gepaarde emoties. Ik zit op slot. De afgelopen tien maanden door denderen hebben daar geen goed aangedaan. Sterker nog, die hebben er juist voor gezorgd dat ik mijn gevoel kwijt ben. Het tonen van emoties was de afgelopen maanden niet mogelijk. Niet omdat ik dat bewust niet wilde, maar onbewust heb ik ze op een zijspoor gezet om zo te kunnen doorgaan met alle zaken die moesten gebeuren. De kinderen, het huis maar zeker ook de zaak. Ook omdat ik niet het type ben die in een hoekje wil wegkwijnen en omdat ik van huis uit een stoer wijf ben. Daar sta ik nu met mijn enorm grote waffel. Al die stoerheid en uiterlijk schijn zorgen nu voor een confuus hoofd die de weg naar verdriet maar moeilijk kan bewandelen. Gewoon omdat ik het al die maanden onbewust heb weg gestopt.

Gelukkig ben ik niet van het pad af en had in de gaten dat het niet lekker liep dus heb ik hier en daar eens wat informatie ingewonnen en heb ik eens was research werk verricht. Conclusie is dat ik nog niet heb geaccepteerd dat Herman is overleden, of anders gezegd, ik kan Herman niet loslaten. Loslaten……..maar hoe moet ik dat nu in vredesnaam doen?

 Wat is loslaten??? Tijdens wat speurwerk op het net heb ik een aantal dingen gevonden.  Een aantal punten wat loslaten niet en een aantal punten die het wel inhoud. Ik wil het graag met jullie delen, het gaat namelijk niet alleen op voor mijn eigen loslaat proces, maar zeker ook voor andere vormen van loslaten.  Iedereen die het leest zal er wellicht iets mee kunnen. Ik moet toegeven dat ik er wel wat mee kan. Al blijft het in schrift lezen toch een wezenlijk verschil met het daadwerkelijk toepassen in je leven.

Voor ons is loslaten hetzelfde als vergeving namelijk de bereidheid pijnlijke dingen uit het verleden los te laten, de keus om geen waarde meer toe te kennen aan haat, wrok, verdriet of woede, het loslaten van het verlangen anderen en ons Zelf pijn te doen om iets wat al ver in het verleden ligt. Vergeving op deze manier is een grote stap naar innerlijke vreugde en opent de weg naar ons waarlijke Zelf.
Haat en wrok gevoelens blokkeren deze weg en daarmee doen we ons zelf tekort als we niet loslaten/vergeven. Loslaten impliceert niet dat je alles wat anderen je aangedaan hebben, of ons is overkomen maar vergeet en goed vindt. Vergeving geeft vooral de kracht je zelf te bevrijden van angst, woede, verdriet, wrok, haat en pijn.

Wat loslaten niet is:

• Loslaten is niet vergeten of ontkennen wat er gebeurd is.
  Loslaten is niet de gevolgen bagatelliseren.
• Loslaten is niet jezelf vernederen.
• Loslaten is niet ontkennen dat je gekwetst en beschadigd bent.
• Loslaten is niet een zwaktebod.
• Loslaten is niet jezelf ongelijk geven.
• Loslaten is niet het maar eens zijn met wat iemand deed of juist naliet.
• Loslaten is niet het goed praten van verkeerd gedrag.
• Loslaten is niet “het” maar goed vinden.
• Loslaten is niet zeggen dat het niet meer uitmaakt.

Wat loslaten wel is:

• Loslaten is onvoorwaardelijke liefde voor Jezelf
• Loslaten is jezelf bevrijden van angst, woede, wrok, haat en pijn.
• Loslaten is machteloosheid toegeven.
• Loslaten is de situatie voor jezelf zo goed mogelijk maken.
• Loslaten is groeien en kiezen voor leven in het nu.
• Loslaten is afstand nemen.
• Loslaten is de verantwoording nemen voor je eigen geluk.
• Loslaten is besluiten geen slachtoffer meer te zijn.
• Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.
• Loslaten is alle hoop op een beter verleden laten varen en besluiten gelukkig te zijn.

Vergeven en daarmee loslaten is zo ongeveer het moeilijkste wat er op de wereld is. Loslaten begint met de bereidheid los te willen laten. Dat klinkt zo eenvoudig maar dat is het absoluut niet. Ons ego houdt ons constant voor dat het gezond is om iemand die ons diep gekwetst heeft te straffen door die persoon onze liefde te onthouden. Het ego vertelt ons dat het beter en vooral veiliger is te haten dan lief te hebben. Liefhebben maakt je immers zo enorm kwetsbaar.
Daarmee wordt niet vergeven bijna het straffen van jezelf…
Ieder mens heeft liefde nodig en diezelfde liefde onthouden we ons puur en alleen om het feit dat we bang zijn voor de pijn die liefde (wederom) wellicht kan gaan geven. Als we niet loslaten dan oefent wat we meegemaakt hebben een vorm van “macht” uit in onze gedachten. Het spookt door je hoofd en vertroebelt je huidige wezen. Omdat je jouw eigen gedachten en emoties maakt sta je het toe dat gebeurtenissen je in hun greep houden. Daar kan je onmogelijk gelukkig van worden. Het krachtigste medicijn voor al je ellende is loslaten.

En terwijl ik het schrijf, terug lees en weer lees denk ik……..Ik heb nog een lange weg te gaan…..