Welkom in mijn wazige wereld

Ik ben een dromer. Iemand die veel genoegen en gevoel schept uit fantasieën. Iemand die het doelbewuste streven heeft, deze bewuste fantasieën na te leven. Dromen tot werkelijkheid om te toveren. Vol verlangen, aspiratie en doorzetting zal dat wat mijn geestelijk verlangen mij begeert, mijn fysieke voldoening brengen. Vol van passie!

Ja ….. en toen kwam de realiteit en sloeg mij ongenadig in mijn waffel.
Wake-up and smell the koffie baby!!!

Het is een beetje als dat liedje van Blöf, hij had zijn leven overzien en schrok zich lam. Van al zijn jongens dromen had hij alleen het oud worden behaald.
Ik heb eens mijn leven bekeken ofwel overzien, en ik ben me werkelijk de pleuris geschrokken!! Zelfs het oud worden heb ik nog niet behaald!!

Wat in essentie nog niet zegt dat ik onvrede heb met de in het verleden behaalde resultaten! Maar ik ben er wel achter dat ze voor de toekomst, niet als garantie gaan dienen. Al zullen ze me wel als steunpilaar dienen om mijn uiteindelijke geluk te vinden.

Ik had me voorgenomen niet de eerste te zijn die het nieuws wereldkundig zou maken. Ik wilde het eigenlijk het liefste bij Remi laten. Maar, door welk inzicht het ook gekomen is, weet ik niet.
Ik heb besloten mijn verhaal te vertellen. Gewoon omdat mijn behoefte daarom vraagt en ik graag mijn behoeftes vervul.

Mijn sprookje over liefde vond zijn realiteit toen ik Remi leerde kennen. Hij kwam binnen galopperen op Pegasus in de gedaante van Zeus. Hij was mijn Muze, mijn prins en ik was zijn Doornroosje, zijn Barbie. Euforische maanden en zelfs langer hebben we gezweefd op de fantastische wind die liefde heet. Van het ene avontuur vol door, in het volgende. Geen berg te hoog, geen dal te diep. Remi gaf me alles waar ik zo’n behoefte aan had. Onverzadigbaar als ik was, zo overdadig gaf hij voldoening aan mijn verlangen.
Als een vlinder, samen met twee vleugels, fladderde we de wrede veroordelende wereld in. Geen sneer, rot opmerking of soortelijk tegengas, sloeg ons uit het veld. We where there to prevail!!! Wij zagen onszelf als het ultieme bewijs, dat het allemaal weldegelijk mogelijk was!

Detail neuken heeft geen zin. Maar er is veel gebeurt. Zeker ook waar de buitenwereld zijn invloed op had. Want zoals ik al eerder schreef, de veroordeling van de omgeving, gaat ongemerkt meespelen in de stabiliteit van een relatie. Zeker wanneer deze relatie fragiel is en eigenlijk alle steun behoort te krijgen die zij nodig heeft. Dan is de kleinste veroordeling of negatieve mening een zwaard wat neervalt.

Gevochten hebben we, om onze droom en mijn fantasie tot werkelijkheid te maken. En terwijl ik schrijf, rollen de tranen van verdriet met grote druppels over mijn wangen. God wat had ik het verlangen dit te doen slagen…….De pijn van het falen is heftig, en ook zo nietig wanneer ik de tranen van de kids zie.
Ergens, daar waarvan ik de essentiële plaats niet kan noemen, ging het mis. De veroordeling, de verschillen in onze manier van opvoeden, het verlangen naar meer voldoening?????? Ik ben er nog niet achter. Maar 1 april, de dag van onze ontmoeting, werd de dag van mijn vertrek en ik ging weer terug naar Wateringen. Ik heb daartoe besloten. Ik wilde niet, dat de goede harmonie zou indammen op onze liefde voor elkaar. Apart wonen en samen delen wat wel belangrijk was, dat zou de oplossing zijn. Latten!

Veel gedoe tijdens de opfrisbeurt in mijn huis, en de vakantie van Remi en Max naar Frankrijk, maakte dat we elkaar uit het oog verloren. Ik was druk met de beslommeringen in en om het huis, het verdriet van Alex, maar meer nog Ludo, consumeerde mijn volledige aandacht. We verloren in die periode de essentie van ons samen zijn. Het delen van gebeurtenissen en gevoel.
Daarna, ging ik met de kids naar Turkije en bleef het contact ook minimaal.

Ik ben een vrouw van aandacht! Ik vind het erg fijn om mijn belang binnen een relatie benoemd en erkend te zien. Remi is een man van individualiteit. Zijn belang ligt in het bevredigen van zijn eigenwaarde en gevoel. Daar is het, als je het zo wenst te noemen, voor mij fout gegaan.
Mijn verlangen naar aandacht, deel uit te maken van iemand of situatie, en het niet beantwoord krijgen wat ik in mijn verwachtingspatroon had liggen heeft mijn beslissing gevormd.

Lieve vrienden en vriendinnen, ik heb de knoop doorgehakt en ik heb mijn liefdevolle en vreselijk fijne relatie met Remi beëindigd.

Ik kan er een prachtig verhaal omheen vertellen dat ik het ook voor zijn welzijn en geluk heb gedaan. Ik kan vertellen dat het gezien de situatie, voor ons allebei beter is. Maar in essentie heb ik de knoop doorgehakt omdat ik geen toekomst meer zag in de relatie zoals hij nu was. Ludo en Alex iedere keer na ons samenzijn, in verdriet en tranen achter te zien blijven. Maar zeker ook mezelf. Toezien op een situatie die je niet als verlangen voor ogen hebt, is een marteling.

Veel liefde, passie, verlangen, vreugde, en vertrouwen heb ik ervaren in mijn relatie met Remi!! Maar ook Max was een heerlijke warme en liefdevolle aanvulling in mijn leven. Ik heb veel mogen leren, beleven en ervaren in mijn tijd samen met hen. En NOOIT zal ik een andere weg kiezen. Zelfs wanneer ik weet wat ik nu weet.
Dankbaar en gelukkig ben ik voor alles wat ik heb mogen ervaren, delen en beleven met ons vijven.

Maar lieve mensen, mijn moed om door te strijden is op. En ik heb ervoor gekozen om het belang van vrijheid en vriendschap hoger te stellen dan een geforceerde relatie. The Fabulous five fladdert nu verder, hun eigen weg de wijde wereld in!

Liefde is prachtig! En wanneer de liefde nog in sprookjes geloofd……….. Anything is possible!!

Een geweten wat knaagt als er iets gebeurt. We kennen het allemaal. Dat kleine mannetje of vrouwtje wat continu aan het roepen is in je achterhoofd en je het gevoel geeft dat het niet klopt. Al vind ik geweten niet echt het juiste woord hier. Die impliceert dat het over goed en fout gaat. Ik heb het over de variant dat je het niet kunt rijmen met je gemoedsrust. Dat stemmetje heb ik de afgelopen anderhalf jaar te vaak gehoord. Bij verschillende dingen. Onnozele maar ook inhoudelijke momenten dat ik geen raad meer wist vanwege de verwarring, veroorzaakt door mijn geweten of beter gemoedsrust. Dat herkent iedereen wel. Even confuus zijn en echt even niet weten wat je moet doen. Tja en hoe los je dat dan op, of hoe ga je daar mee om?

En wat wil het toeval? Eigenlijk wel heel eenvoudig. Helemaal niets, ik heb nergens last van, geen knagend geweten, schuldgevoel of ook maar een beetje last van een naar gevoel in de gemoedsrust.
Ik ben de rust zelve. Al betrap ik me nu toch op het schrijven van een leugen….. (oja als schrijver mag dat)

Eerst wil ik iets anders met jullie delen. Ik heb een lavalamp. Zo’n hele foute. In de vorm van een Spoetnik-raket. Zilver onderstel en een rete retro zilveren neusje bovenop. Gevuld met rode lava. Hij staat in mijn keuken voor het raam op de vensterbank. Altijd wanneer ik dat ding ontsteek en ik bij toeval mensen voorbij zie lopen, moet ik altijd enorm lachen. Dat ding is net een open invitatie voor de plaatselijk hoer. Dat is dan ook de blik die je op de gezichten kan lezen van de onnozele voorbijgangers. Maar die lamp en ik hebben iets gemeen. En dan bedoel ik niet het effect op de voorbijgangers . Die lamp kan op sommige momenten perfect uitbeelden hoe mijn gevoel is. Wanneer ik er dan naar staar kan ik enorm van dat ding genieten.

Ik staar dan zo intens dat ik me één voel worden met die lava. Ik ben de lava. De lome warme zompige massa die door de hitte van het licht in het water gaat dansen. Als een Barbapappa verander ik dan continu van vorm en laat me zachtjes tegen het glas naar de andere kant van de Spoetnik glijden. Ik flaneer dan sierlijk omhoog en boven kom ik even tot rust. Een soort van afkoel momentje. Dan als ik op adem ben laat ik mijn lome massa gracieus naar beneden vallen nog steeds in een continue gedaante verandering, langzaam verwarmt door het witte licht laat ik de hitte de controle over nemen van mijn warme zijn. Dan gebeurt er iets bijzonders, mijn massa is zo heet dat er langzaam een klein stukje probeert te demarreren om er als een klein onderdeel van mezelf maar als tweede individu even de wereld alleen te verkennen. Ik laat het stukje gaan en kijk hoe ze zich dansend langs het glas naar boven beweegt. Als een pas ontpopte vlinder die haar vleugels uitslaat en zich laat optillen door een zachte zomer bries. Dan komt ze weer langzaam en teder naar beneden en dan gebeurt het pas echt. Met het gevoel van duizenden ragfijne tentakeltjes landt ze langzaam op mijn massa. Dan is het even heel stil en gebeurt er helemaal niets. De sereenheid van dat moment is als een stilte gevuld met zacht ritselend gras. Dan wordt het contact steeds intenser en voel ik de tentakeltjes steeds meer zachtjes in me prikken, de tentakeltjes worden dikker en steeds korter tot we als een soort vacuüm iedere vezel van elkaar raken en dan versmelten we weer tot één. Daarna vervolgen we samen als wedereenheid onze weg door het witte licht.

Ruim twee weken geleden besefte ik dat ik geen schuldgevoel meer had en dat wat er gebeurde helemaal goed was. Ik ben verliefd! Als een bom kwam hij mijn leven in gedenderd.. Jawel. Als Zeus die vliegend vanaf de horizon, Pegasus zacht begeleidend aan zijn manen mijn kant op stuurt. Nee, beter nog, als rode lava…………

AnnR * 22 April 2009