Archive for the ‘ Politiek ’ Category

Veroordeeld geloof

Ik lees ‘NU.NL’, mijn dagelijks portie AD, Telegraaf, NRC etc. Mijn krant, mijn bron van informatievoorziening, als het gaat om de dagelijkse zin en onzin van het nieuws. Maar dat is niet alles. Onder de artikelen staat altijd een button met ‘NUJIJ.NL’ . Voor de niet NU lezers, dit is een forumsite waarin men, op de betreffende artikelen, hun eigen mening, ongenuanceerd over de digitale Klaagmuur kunnen kliederen. En het laat zich raden….. ik ben daar een member. Zo’n digitaal persoon, met een zorgvuldig uitgekozen nickname, die anoniem, haar visie op de dingen van alle dag, willens en wetens, bij medemembers, geletterd door hun strot duwt.

De leukste topics gaan meestal over de politieke en ambtelijke neuzeldingen en zedendelicten, maar de beste resultaten worden geboekt bij de ‘Geloof’ topics. Bij de laatst genoemde, zijn de discussies zo heet als de samensmelting van de hel met de zon. De gebruikers vliegen elkaar dan in de ‘digi-bitjes’, ze bijten daar elkaars ‘avatar’ af of ze vreten elkaar ‘letterlijk’ op. Maar wel ontastbaar en onherkenbaar verscholen achter hun beeldscherm. Lekker schoppen tegen de maatschappij en ogenschijnlijk vrij, hun mening kunnen spuien. Ogenschijnlijk omdat ook hier Big Brother over de schouder meekijkt en uit naam van de redactie de reacties beoordeeld op correctheid en die al dan niet noodzakelijk verwijdert. Maar ondanks dit beperkende toezicht, kun je hier wel ouderwets en ongevraagd discussiëren. En dat kan soms zo walgelijk voldoenend zijn. Vandaar ook mijn keuze om van dit forum lid te worden. Heerlijk mijn ongenuanceerde mening de ether in smijten. “Here, eat this!”

Het bruggetje naar het daadwerkelijke onderwerp is dat ze in Polen een standbeeld van Jezus hebben neergezet, die ook meteen de grootste ter wereld is. De meningen gaan met name over de kosten, de grote, maar meer nog om de ongevraagde confrontatie met een beeld waar zij zelf niet in geloven. Zeg maar dezelfde weerzin die Wilders heeft ten opzichte van de Koran. Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet. Dus moet het weg. Niet zichtbaar. Uit het veld geruimd.
Belachelijk toch? Dat men beelden, kerken, moskeeën en andere middelen ter bevestiging van een geloof of overtuiging nodig hebben en daadwerkelijk bouwen? (Las nu even een pauze in en lees de laatste alinea nog een keer en geef dan een oprecht eerlijk antwoord)

Heb ik nu nog een vraag. Heeft een ieder van jullie lezers niet een persoon, zij het in de manier van vriend, held, of kind, een symbool met bijvoorbeeld een fijne herinnering, of een wat meer bekendere vorm van geloof (Islam, Boedistisch, Katholiek, Protestant….)?? Zijn we daarin allemaal niet geneigd om er een soort van fysieke beeltenis aan te koppelen?? Dat kan zijn middels een foto, een gedicht, een boek of zelfs een beeldje. Dit voorwerp steunt ons dan in het versterken van ons geloof. Gewoon omdat we allemaal wel eens van die dagen hebben, dat we psychisch minder sterk zijn en we dan middels ons eigen bedachte “geheugensteuntje” weer even terug op het spoor worden gezet. Het vasthouden, met de vinger zacht strelend, soms gepaard gaande van een traan, van dit voorwerp geeft ons dan rust. En dat is soms zo fijn.

Toch geven we keihard af op iedereen die hetzelfde doet. De moskeeën die gebouwd worden, de “Jezus Redt” letters op een dak van een boerderij, of in dit geval een Jezusbeeld van 33 meter in Polen.
Maar deze dingen zijn exact hetzelfde als het gekoesterde kleinood achterin de sokken in de la of pronkend in een vitrinekast. Het enige verschil in de twee, is het bereik.
Waarom is het dan toch zo’n bedreiging? Is het omdat de grootte, je eigen kleinood zo nietig maakt? Of is het omdat we ons eigenlijk voor ons eigen kleinood/geloof schamen, en we daarom de omstreden beeltenissen veroordelen omdat ze jouw beschamende geloof laten wankelen?
Mijn bescheiden mening is dat we het niet begrijpen vanwege de grootte en we angstig en onzeker worden van deze impact.

Zouden we geen fantastische wereld hebben als iedereen zich zou beseffen dat we echt allemaal gelijk zijn, dat er niemand beter of slechter is dan wijzelf. Dat iedereen te maken heeft met dezelfde emoties, dezelfde drijfveren en dezelfde geloofsovertuiging. Met als enig verschil, de uiting van de beeltenissen.

Iedereen speelt tenslotte de hoofdrol in zijn eigen blockbuster.

AnnR * 21 November 2010

2011
02/11
CATEGORY
Politiek
Plaats een reactie

Flipper

Het weekend is bijna ten einde en ik ben boos. Boos, furieus en eigenlijk ook keihard neergeslagen met stomheid.

Vrijdag begon ons weekend zeer feestelijk. Ludo was jarig en we mochten met een leuk koppel vrienden en familie deze derde geboortedag vieren. Het hele feest stond in het teken van “Cars” (The Movie wel te verstaan). Alles in, om en aan het huis had te maken met “Cars”. De slingers, de ballonnen, de bordjes, de uitdeel zakjes, maar zeker ook de Dog Hudson 2,5 bij 1 meter groot tegen het raam, een van dezelfde afmeting zijnde Lightning McQueen in Ludo’s slaapkamer, tezamen met een kleiner broertje, nog een variant met de klapbanden en uitgestoken tong en een exemplaar met alle mede autootjes uit de film over zijn kamerdeur uitgemeten. De cadeautjes, …. dito. Een Cars fiets, een Cars taart, alle Cars autootjes uit de film op peuterformaat, de Cars vrachtauto en ga zo maar door. Ludo vond het geweldig en heeft de hele dag hysterisch van blijdschap door het leven gestuiterd.

Zaterdag, nadat we te horen hadden gekregen dat de voetbal van beide heren was afgelast, hebben we lekker rustig aan gedaan. Beetje met de kids gespeeld, boodschappen gedaan, RopaRun meeting in Ahoy bijgewoond en ’s avonds op de bank, iets te vroeg, het spreekwoordelijke lichtje uit laten gaan. Toen we uiteindelijk om 01 uur weer wakker werden, belandde we op tv, bij de Olympische 1500 meter. Ik, die vanuit haar jeugd een bijna traumatische ervaring heeft overgehouden aan het kijken naar elle lange sessies van schaatsen op zaterdag en zondag, de hele winter, begon er steeds dieper in te geraken en raakte zelf opgewonden en betrokken bij deze wedstrijd. Alles wat sport hoort te bieden heb ik die avond, op het puntje van de bank, ervaren. De weg ernaar toe, en de verwachtingen, alles was anders maar het klopte als een zwerende vinger. In eerste instantie had ik een soort medelevend gevoel bij de prestatie van Kramer. Daarna moest ik enorm lachen om de Rus die tegen alle verwachtingen in, als een Duvel uit een doosje, met de eerste plaats er vandoor ging. En toen verscheen Mark Tuitert aan de start. Ik persoonlijk had bij deze rit totaal geen verwachtingen. Niet, tot dat het startschot ging. Samen met Mark voelde ik de adrenaline door mijn aderen jagen, mijn enorme passie om te winnen, toenemen tot onmetelijke hoogte en voelde ik ieder vezel in mijn lijf zich aanspannen synchroon met de slagen van Mark. Tot aan de finish en ver daarna. Nog twee ritten te gaan. Bij de eerste van de twee had ik vrij snel het gevoel dat het gevaar voor Tuitert was gemeden. Toen kwam de laatste rit en mijn god wat was die spannend. Op het puntje van de Pornobank zat ik nagel kluivend en met een gonzend hart naar de rit te kijken. En toen kwam het moment, het moment dat het puntje van de schaats de finishlijn raakt, de tijd door je boxen schalt en je hysterisch blij begint te gillen en juichen omdat je weet dat Mark Tuitert heeft gewonnen. De eerste schaatser die na 38 jaar van Ard Schenk zijn titel gracieus mag overnemen. Hij beleefde op dat moment het absolute mooiste van zijn leven. En ik was daarbij! Ik was geroerd.

De zondag trok een hele andere jas aan. ’s Morgens begonnen we met een spugende Max, om vervolgens net op tijd de portier van de auto op te trekken, om Alex haar maaginhoud op het asfalt voor Opi’s flat, te zien spetteren. De middag verloopt rustig en doordat de kids al vroeg begonnen te klagen dat ze moe waren, hebben we ze om zeven uur in bed. Even over zeven heeft Remi een film op de pc klaarstaan. Het schijnt wel een goeie film te zijn hoor ik hem zeggen en we settelen ons op de bank met alle gemakken en beginnen te kijken.

Voor de mensen met een hoge mate van visualiseren en een gevoelige maag, raad ik aan om goed na te denken, alvorens verder te lezen. Het onderstaande stuk kan misselijk makende, walgingwekkende en enorme aanvallen van woede veroorzaken.

Een dolfijnentrainer, nee opnieuw. DE dolfijnen trainer van Flipper begint te vertellen hoe hij de dolfijnen voor de serie “Flipper” ving, trainde en verzorgde. Het huisje uit de serie, is zijn echte woonhuis en het meer ervoor heeft daar ook echt Flipper in zwemmen. Al heet Flipper eigenlijk Amy. Hij vertelt hoe hij Amy zelfmoord heeft zien plegen. (Een dolfijn heeft geen impuls ademhaling, maar neemt iedere teug zuurstof op basis van een reële gedachte.) Amy heeft op een zekere dag uit absolute droefenis, besloten om niet meer te ademen. Ze nam haar laatste adem in de armen van haar trainer en kwam daarna nooit meer boven. Op dat moment realiseerde de trainer dat het in het gevang houden van dolfijnen, voor de beesten een absolute hel is. Hij die er voor gezorgd had, dat over de hele wereld er Dolfinaria en Sea Worlds uit grond schoten als paddenstoelen. Om al die mensen vermaakhuizen te voorzien van de juiste ingrediënten, heeft men dolfijnen nodig. Veel dolfijnen. Nou daar hebben een aantal “slimme” lieden wel wat op gevonden. In Japan, (je kon je zelf al bedenken) is een plaats die Taji heet. Daar hebben ze het vangen van dolfijnen tot een ware goudmijn weten te maken. Een select aantal vissers uit het dorp weten, met het slaan op ver onder het water stekende buizen, de dolfijnen helemaal in paniek de baai in te drijven, waar ze vervolgens met netten de baai afsluiten. Dan laten deze heren de dolfijnen daar een nacht zitten om ze de volgende ochtend te kunnen presenteren aan alle gretige dolfijntrainers van over de hele wereld. Voor een goed lijkende Flipper wordt ongeveer $ 150.000,- dollar betaald. Wanneer de trainers hun buit binnen hebben, blijven de wanhopig angstige familieleden achter tussen de netten. Wanneer de kust veilig is komen de vissers weer in actie en drijven de resterende dolfijnen in een, voor alle mogelijke vreemden, ontoegankelijke baai. Daar worden de dolfijnen met handsperen en kleine harpoenen dood gestoken. Maar de meesten zijn niet dood en spartelen nog geruime tijd door de bloedrode baai. Alsnog hun nodeloze dood tegemoet. Samen met nog 230.000 anderen, per jaar…….

Deze trainer van Flipper is al 35 jaar bezig om deze handel tot een stop te krijgen. Om de mensen te laten inzien dat het gevangen houden van dolfijnen, voor de dieren een hel is. Maar meer nog om de handel in dolfijnen, zoals in Taji, te stoppen. Mijn hart is gebroken en met stomme verbazing heb ik me afgevraagd, hoe het mogelijk is, dat ik deze walgelijke realiteit nu pas tot mij krijg, terwijl er in Nederland een kabinet sneuvelt aan kibbelend stelletje sneuneuzen die een ja, nee spelletje spelen, over het stationeren van onze soldaten in een verre, stoffige zandbak. Op deze mensen moet ik vertrouwen, dat zij, ook dit soort leed stoppen en verbieden. Dat kan ik dus echt niet. Dus ik zeg, kijk de documentaire “The Cove”, en bezoek hun website. Oordeel zelf …… ben benieuwd!

http://www.takepart.com/thecove

AnnR * 21 Februari 2010

2011
02/10
CATEGORY
Politiek
Plaats een reactie

Feest van Bevrijding

5 Mei is al 64 jaar Bevrijdingsdag. Overal in den landen wordt gevierd dat we door de geallieerden bevrijd zijn.  De dag dat in 1945 de Duitsers hun wapens hebben neergelegd en zich overgaven aan veldmaarschalk Montgomery. De dag dat de Amerikanen de straten op trokken tussen de feestvierende Hollanders en zij chocolade, sigaretten en kauwgom uitdeelden. Vrijheid. Dat is de oorspronkelijke reden waarom wij, nu nog  eens per vijf jaar, officieel als vrij man/vrouw deze herdenking mogen vieren. De meeste van de lezers kennen het van de geschiedenisles of verteld door grootouders en in veel gevallen de ouders. Maar wij, wij hebben het niet meegemaakt.

 

Ik vraag me wel eens af wat Bevrijdingsdag voor mij nu eigenlijk betekent. Ik sluit mijn ogen en het eerste wat binnenkomt is ……. een vrije dag. Lekker egoïstisch zullen jullie denken, maar lees die twee woorden nu nog eens……. Want wanneer we nog steeds onderdrukt zouden zijn als toen, dan hadden we alle dagen van het jaar moeten werken en waren we alleen thuis wanneer we echt goed ziek waren. (Althans in mijn beleving) Voor mij is 5 Mei ook altijd een soort van opluchting. Zeker na een dag als 4 Mei.  Een dag dat we stil staan bij hen die vielen. Een dag, waar weken aan voorafgaand,  je overspoeld wordt met miniseries over de slag bij Arnhem, Sobibor deel 1 t/m 4 of dat ze je weer voor de zoveelste keer met Anne Frank om je oren slaan. Twee minuten stilte. Ik heb heel vaak in die twee minuten gedacht over wie Hen dan zijn. In mijn beleving de mensen die ik ben verloren in mijn leven. Mijn opa’s en oma’s, ooms, tantes, echt dierbare vrienden en mijn man heb ik als laatste in het rijtje kunnen toevoegen. Maar eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren meer dan een paar luttele seconden aan de gesneuvelde gedacht te hebben. Meestal de eerste paar, ingegeven door de programmatuur die dat voorafgaande aan die minuten mij hadden ingegeven. Vrijwel direct na die “verplichting” dacht ik aan mijn lijstje.  Vroeger schaamde ik me hiervoor, alsof ik ondankbaar was naar hen en of ik geen respect had voor de mensen die, ook voor mijn toekomst, gestorven zijn. Nu voel ik me niet meer schuldig over die gedachte. En ook nu zullen er een aantal lezers dit een beschamende gedachte vinden en misschien zelfs ondankbaar vinden overkomen.

 

Ik denk namelijk dat deze manier van herdenken misschien wel de mooiste eerbetoon is aan hen die vielen. Zij die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid van Nederland,  Zij die hun vrouwen en kinderen achterlieten, Zij die stierven voor onze toekomst. Helden dat waren het! Maar wel stuk voor stuk, mensen zoals wij, met dezelfde gedachten over het leven en dezelfde gevoelens. Dus ik schat in dat Zij net als ik, niets liever zouden willen dan te leven in een tijd waarin iedereen op zijn eigen manier of op zijn geheel eigen vrije, niet geïndoctrineerde,  wijze, Hen die vielen konden herdenken. En daarin alle respect behouden aan de mannen van 64 jaar geleden. Zij die voor ons stierven.

 

Vrijheid, zoals ik hem de laatste weken ervaar, een groot goed. Wanneer ik intens geniet van mijn leven wat ik doe als ik met Remi samen op stap ben en ik net boven de Amsterdamse keien zweef. Of wanneer ik met Reem hand in hand door Wonderland loop om zo down the Rabbit hole te springen en we vervolgens als dartele vlinders door de lucht naar beneden te vallen.  Vrijheid, iets wat een gewaarwordingding tussen je oren is en niet een fysiek opgelegde gedachte ingevoerd door een ‘postbus 51’  filmpje op ned3.  Vrijheid! Voor de één een leven zonder oorlog en onderdrukking, voor de ander een leven waarin je helemaal jezelf kan zijn, jezelf kan uiten en echt kan genieten van alles wat er om ons heen gebeurt.  De laatste is niet mogelijk zonder de eerste, maar gaat wel verder en dieper…… Jammer als ik dan op het bevrijdingsfestival in Zoetermeer door zwaar bewaakte poortjes moet lopen en zelfs (helaas door een dame) gefouilleerd moet worden. Ik dan naar het podium kijk waar Rob de Nijs, gekleed in een kapotte spijkerbroek maar wel met de befaamde trendy geknoopte sjaal,  zijn Malle Babbe laat horen. En ik een dag later moet lezen dat er in Rotterdam knuppels met spijkers zijn gevonden en er rellen uitbreken. Jammer dat deze snotapen niet beseffen waar vrijheid voor staat en dat ze met zulke acties diezelfde vrijheid, al is het in Nederland van korte duur, kunnen inleveren wanneer ze gepakt worden.

AnnR * 7 Mei 2009

2011
02/10
CATEGORY
Politiek
Plaats een reactie

Ongezouten

Waarschijnlijk voor weinig mensen echt nieuws. Maar ongezouten is een woord wat op mij meer dan eens van toepassing is. Is het een afwijking, aangenomen gedrag of een karaktertrek. Shoot me, ik heb keine blasse ahnung en eerlijk gezegd deert me dat ook geen donder. Dat het zijn voordelen maar ook zijn nadelen heeft kun je op je vingers natellen. Maar hoe de verdeling ook is, het heeft mij nooit echt weerhouden om het toe te passen.

Draaikonten en om de hete brei heen draaien heb ik een hekel aan. Je moet dan gaan gissen wat men bedoelt, tussen de spreekwoordelijke regels doorlezen en aanvoelen welke implicaties men bedoelt. Vermoeiend, maar helaas kom je deze situaties aan de lopende band tegen. Wanneer er bijvoorbeeld een mening wordt gevraagd of een jurk leuk is. Dan is er de mogelijkheid om met een gezicht als een oorwurm te zeggen dat je het een schattig jurkje vindt, je kan ook zeggen dat je het jurkje apart vindt. Leuk voor degene die je menig vroeg, die is er geen drol mee opgeschoten. Eigenlijk gaat die alleen maar meer twijfelen. Door het oorwurmen gezicht gaan ze twijfelen en door het als apart weg te schrijven laat je de andere persoon ook een beetje confuus achter, zich afvragend of dit nu echt negatief bedoelt is of dat er misschien echt iets aparts aan de jurk te vinden is en daarom uniek is. Ik zeg, wanneer je mening gevraagd wordt, vertel hem dan hoe hij is. Duidelijk, kort en helder. De persoon die erom vroeg weet dan direct waar hij of zij aan toe is. Nadeel is dat je de persoon kan kwetsen, maar aan de andere kant, wanneer je het jurkje wel leuk vindt, die persoon ook meteen weet dat je het meent. Wel zo eerlijk toch?

Ongezouten is wat mensen juist enorm geliefd maar ook vreselijk gehaat maakt. Lekker! Met iedereen vriendjes zijn is toch niet mogelijk dus dan maar de mensen om je heen die je waarderen om wie je bent. Het is te vergelijken met het cardiogram waar ik het laatst over had. Geliefd en gehaat, ze staan dicht bij elkaar maar ze zijn ook enorm intens in de beleving. Grappig dat het bij het ongezouten geven van een mening ook weer op de uitspattende manier van leven uitkomt.

Brengt me op een item uit het nieuws wat ik vandaag, onderweg naar Amersfoort staande in 14 kilometer file, te horen kreeg. De levensmiddelenindustrie is druk op zoek naar vervangers voor zout in voedingsmiddelen. Dat is nodig omdat wij mensen veel te veel zout eten. Ongeveer 80 procent van dat zout krijgen we ongemerkt binnen via voedingsmiddelen als vleeswaren, brood en kaas. Volgens onderzoek overlijden jaarlijks duizenden mensen aan hart- en herseninfarcten die veroorzaakt zijn door te grote zoutconsumptie. Dus gaat de betuttelmaatschappij er maar weer een nobel streven van maken om voor de mensen te denken en ze niet vrij te laten in wat ze willen consumeren. Ik vrees nu al voor het eindresultaat. Zoute drop is straks niet meer te verkrijgen, een potje zout op tafel wordt straks in de horeca verboden en wanneer je toch de enorme behoefte hebt om een beetje zout over je zelfgebakken frietje te gieten, of wanneer je heerlijk wat vers gemalen zeezout over je stokbroodje met dikke “gezouten” roomboter wil strooien zal je naar de dealer moeten sluipen om dit grote goed illegaal te kunnen bemachtigen.

Ik vraag me af hoe ver deze betutteling door zal gaan. Wat zou het toch heerlijk zijn als iedereen zelf kon bepalen wat hij doet of gebruikt. Wanneer je rookt weet je de risico’s, wanneer je als notoire zuipschuit flessen wijn, bier of Bacardi door je keel laat stromen weet je dat je lever daar niet echt van opknapt. Nu kunnen we in dat rijtje dus ook zout toevoegen, met de wetenschap dat we daar hart en vaatziekte aan over kunnen houden. Ik heb er poep aan, ik leef nu en wil ook nu genieten! Morgen kan ik wel onder een auto terecht komen. Of zal de overheid na het lezen van deze blog misschien tot inzicht komen en dit vervoersmiddel ook meten verbieden omwille van de persoonlijke kreukelzone………..

AnnR * 21 April 2009

2011
02/10
CATEGORY
Politiek
Plaats een reactie