Welkom in mijn wazige wereld

Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk en Bewonder
(mijn rode draad voor de Roparun)

Zing
Ik kom net thuis. Ik was vanavond naar het slotfeest van de Roparun. De officiële afsluiting van het jaar, waarin de Roparun, met de run als main event, voor de meeste onder ons, als mijlpaal werd ervaren. Ongeveer de helft van ons team was erbij. Anderen konden niet vanwege verblijf in het buitenland, werk of ziekte. Maar toch was iedereen er voor mijn gevoel. Want bij het zien van mijn lieve nieuwe vrienden, kreeg ik direct weer het warme gevoel die ik tijdens de Roparun ook had gevoelt. Dat en het grote moment maakt mij bijzonder blij. Mijn hartje zingt!!!

Vecht
De reden dat we aan deze run zijn begonnen is voor een aantal in ons team duidelijk uitgesproken. Voor een aantal was dat Stefan en voor mij was dat Henri. Maar alle anderen in ons team kende wel één of meerdere mensen, die te kampen hebben met deze vreselijke ziekte. Sommigen van hen zelfs met de uitzichtloze variant. Deze laatste mensen in het bijzonder leveren dagelijks een enorme strijd. Een uitzichtloos gevecht, waar ze met volle overgave en doorzettingsvermogen voor gaan. Deze puurste vorm van vechtlust was voor mij de kracht en inspiratie om aan deze fantastische Roparun mee te doen.

Huil
De avond was erg gezellig. We stonden in eerste instantie lekker buiten. Te genieten van de ondergaande zon, een drankje en de tuin met de wijnstok waarvoor in de plaats, wij toch liever een veld koolzaad bloemen hadden gezien
Plannen voor de volgende run werden al gesmeed en campagnes werden uitgedacht. We wilden allemaal volgend jaar een groot bedrag aan sponsorgeld binnen halen. Toen we al lachend en kletsend in de tuin van Alcazar stonden, hoorden we de aankondiging van het hoogtepunt van de avond. Benieuwd wie er als surprise act zou komen optreden, maar meer nog wat de eind opbrengst zou zijn, gingen we snel naar binnen. Het podium werd in gereedheid gebracht en het aftellen naar de bekendmaking was begonnen. Als laatste nummer, voordat het bedrag zou worden bekend gemaakt, zong mijn favoriete nummer door de boxen. Als een anker in de zee, waren mijn voeten aan de grond genageld, mijn ogen staarde naar het grote scherm, mijn hart sloeg 5 slagen tegelijk over, mijn armen konden nog net het plafond niet raken en uit mijn mond kwamen synchroon met de muziek de tekst van het lied. Ramses roerde me wederom. Intens en warm, mijn hele lijf zinderde mee en ik huil.

Bid
Tijdens deze muziek schieten er gedachten van dierbaren door mijn hoofd. Sommigen zijn overleden, te jong, anderen nog in leven maar ernstig ziek, ook zij zijn veel te jong. Ik weet op dat moment zeker wat voor mij vanaf dit jaar en hopelijk nog vele volgende jaren, mijn doel is. Dan is Ramses klaar en verschijnt, het voor ons, bekende route kaart op het scherm. Bovenin loopt er een teller mee, terwijl de route langzaam van Parijs richting de Coolsingel gaat. De teller loopt in een rap tempo van 400.000 naar een miljoen. Je hoort de zaal bijna hardop bidden voor een grotere opbrengst dan vorig jaar. 2 Miljoen, 3miljoen. Bij ieder miljoen die er wordt bereikt, klapt de volledige zaal oorverdovend harder en harder. Ik bid mee. Mijn hart klopt nog sneller. 4 Miljoen!!! Bijna hysterisch ram ik mijn duimring in de muis van mijn andere hand. Harder klappen kan ik niet. Uiteindelijk stopt de teller op 4 miljoen 623 duizend 730 euro!!! Ik ben trots. Enorm trots, dat ik hieraan, mijn steentje heb mogen en kunnen bijdragen.

Lach
Na dit absolute hoogte punt waarvan ik nog steeds enorm dik kippenvel krijg, staat de surprise act op ons te wachten. Er wordt volop geraden en gespeculeerd. Maar dan komt het verlossende woord van onze gastheer en verschijnt er niemand minder dan Jeroen v/d Boom ten tonele!! Uit ervaring weet ik nu, dat ten tijden van zo’n prachtige bekendmaking, het absoluut niet aan te raden is om een grote slok wijn te nuttigen. Tenminste, als je de toeschouwers voor je niet van een verkoelende, in mijn geval witte, douche wenst te voorzien. Ik pas me aan de omstanders aan en gedraag me als een overjarige puber die hysterisch idolaat van Jeroen is. Pak Lotte bij haar heupen en duw haar voorzichtig naar voren door de menigte vergezeld van de luide woorden: “Pas Op!!! Spoedgeval!!”slap van de lach worden we opzij geduwd en boos aangekeken, waardoor we nog harder moeten lachen. Ik heb nog geprobeerd om Jeroen zijn aandacht te trekken door mijn Oranje AH beesie en Lotte’s startnummer naar zijn voeten te gooien. Helaas zonder resultaat. Maar dat mocht onze pret niet drukken en we blijven uit volle borst mee brullen.

Werk
Het was absoluut een waardig en prachtige afsluiting van een nog grootser Roparun jaar. Er wacht ons weer de dagelijkse dingen, uitstapjes en ons werk. Maar voor mij een jaar waarin ik alles in het werk zal stellen, om onze bijdrage aan de Roparun, vele malen groter te maken dan afgelopen jaar. Maar wat is hard werken voor iets waarvan je weet dat er veel mensen zijn die je er bij kunnen helpen om het te bewerkstelligen.

Bewonder
In tegenstelling tot die mensen die een bijzonder zware strijd moeten leveren. Een strijd waarin ze er uiteindelijk helemaal alleen voor staan! Die een onuitputtelijke bron van doorzettingsvermogen lijken te hebben.
Toen ik in Rotterdam aankwam, fietsten we met het hele team richting de Coolsingel en passeerde we de Daniel den Hoed kliniek. Daar, in de menigte stond schuin achter een ander persoon een man verscholen. Hij zag intens bleek en was duidelijk vermoeid. Ik had oogcontact en dat moment was erg bijzonder. Terwijl ik hem steeds meer naderde, bleef ook hij mij aankijken en vlak voordat ik zou passeren sprak hij me toe met de woorden: “Hartelijk bedankt!” en begon vervolgens te klappen en draaide zijn hoofd weg.
Ik heb veel geleerd tijdens de Roparun. Lachen, huilen, afzien, hoe je stuur smaakt als weer in het donker een vals plat naar boven moet klauteren, maar het mooiste vind ik wel bewondering. Ik heb enorm veel bewondering gekregen voor de mensen die deze strijd dagelijks moeten leveren, maar zeker ook de bewondering voor de mensen die ze begeleiden en verzorgen en natuurlijk niet de organisatie van de Roparun te vergeten, die middels dit geweldige initiatief zoveel goeds en moois toevoegen aan het leven, daar waar geen dagen meer aan het leven kunnen worden toegevoegd.

Stichting Roparun en al deze andere bewonderenswaardige personen, BEDANKT!!!

AnnR * 12 Juni 2010

Roparun 2010

De hele ochtend lopen er al tranen over mijn wangen. De chaos in mijn hoofd, die er afgelopen donderdag ook was, heeft toegenomen. Ik kan niet meer helder denken. De gebeurtenissen van het afgelopen weekend hebben zich in zo’n idioot hoog tempo afgewisseld, dat ik er geen zinnig tijdsbeeld meer van kan vormen. Alle herinneringen lopen door elkaar heen.

Het is nu 10.35 uur, ik werd vanmorgen wakker in een vreemd bed, terwijl het toch echt in mijn slaapkamer stond. Rémi en ik stonden op met spierpijn, Reem ging douchen en moest vandaag naar kantoor. Ik heb me voorzichtig op de bank genesteld en ben alleen maar aan het Roparun surfen gegaan. Foto’s gekeken, gehyved en nog meer foto’s gekeken. Ik ga, gaande deze dag, middels dit verslag, proberen een helder beeld te geven van ons Roparun avontuur, zoals ik die heb ervaren en beleefd als lid van Team 273 Infor-Run!!

In mijn vorige verslag hebben jullie al kunnen lezen over de voorbereidingen en de laatste chaos hier in huis, voordat we zouden vertrekken afgelopen vrijdag.
Vrijdagochtend stap ik stik zenuwachtig uit mijn bed en vlieg en ren vol van stress door het huis om de laatste zaken te pakken. Stap stipt 08.55 uur in de auto zodat ik om 9 uur meteen bij het openen van de lokale doehetzelf winkel nog even spanbanden kan kopen, zodat Ron en Petra de fietsen voor Klaaswaal veilig op de door Elwin aangeleverde twinnyload, kunnen vastzetten. Dan als ik weer thuis kom staat Remi fris gedouched klaar om naar de zaak te gaan. We laden de auto in en we vertrekken richting kantoor. Ik ga op de fiets, die moet tenslotte mee op avontuur. Mijn mamma fiets had ik een paar weken ervoor ingeruild voor deze weloverwogen stoere semi-bakfiets. Stoer, degelijk en sterk, voorzien van een mand voorop waarin we tijdens de run, water en eten konden meenemen voor de lopers. Wel nog even een ander zadel met maximale vering erop laten monteren, omdat ik wel de nodige zadelpijn voorzag.

Op kantoor aangekomen, druppelt het team binnen. Veel gezichten had ik al mogen zien tijdens onze enige oefen loop, sommige gezichten herkende ik van foto’s en anderen had ik alleen leren kennen van de mail wisselingen. Maar de conclusie was wel dat er veel “onbekenden” elkaar voor het eerst ontmoette. Als alles en iedereen is ingeladen vertrekken we naar mijn huis om daar nog de twee ‘Klaaswaal” fietsen te stallen. Daar aangekomen krijgen we een telefoontje dat we vertraging oplopen. De gehuurde bus van groep 1 had zijn zijraam, spontaan verloren. De bus moest en kon gelukkig omgeruild worden voor een deugdelijk exemplaar en rond 12 uur vertrekt de stoet uiteindelijk richting Parijs.

In ‘onze’ bus zit grotendeels het clubje waarmee we groep 2 zullen vormen tijdens de run, in het busje van André en Riet zit grotendeels groep 1 en nog een paar anderen verdeelt over de busjes van Richard en Jeroen (Jeronimo van de catering). De stemming is zeer opgewekt en we beginnen elkaar al kletsend, beetje bij beetje, te leren kennen. We hebben veel lol en al snel is er voor ons team een rode draad en inside joke geboren. Edwin (onze top masseur) verteld ons dat de velden gele bloemen, die we opvallend vaak in België en Frankrijk spotten, koolzaadbloemen zijn waarvan men biologische brandstof maakt. Ik reageer daar ongelovig op en schiet hard in de lach. Dan is te trend gezet. Paul zoekt het op internet op en laat me zien dat wat hij vertelde de waarheid was. Sinds dat moment speelde de Koolzaadbloemen een zeer belangrijke rol in ons team.

Na drie verwoede pogingen, omdat Jeroen iedere aangegeven afslag druk kletsend voorbij reed, belanden we eindelijk bij een wegrestaurant. Tenminste, dat was wat Jeroen, van deze uit de kluiten gewassen frietkot wist te maken. We strijken neer, eten, kletsen, drinken en lachen veel en vervolgen dan weer snel de weg. Next stop….. hotel! 80 Kilometer boven Parijs zouden we daar onze laatste ‘luxe’ nacht verblijven. Nadat iedereen is gearriveerd en Etienne zelfs nog een leuke bekeuring voor het door rood rijden in de wacht had weten te slepen, pakken we een heerlijk, geheel tegen alle voorbereiding regels in, een koud biertje, roseetje of wit wijntje. Lotte omlijst het geheel met een aantal vreemde zinnen in gebarentaal en we hebben veel lol om haar dikke tong tijdens de gebarentaal les. Dan gaan we bij de lokale Buffelo Grill eten. Nou dat hebben we geweten!! Zinderend van de spanning voor de komende dagen, strijkt de hele groep met 23 heerlijk vrolijke mensen aan tafel neer. Na wat luttele 30 tal minuutjes wachten komt er een uiterst vriendelijk ober onze bestelling opnemen. We vertellen hem welke koude drankjes onze dorst het beste zouden lessen en welke heerlijke schotels onze maagjes het zwijgen van het knorren zal doen opleggen. We kletsen en lachen er verder vrolijk op los, slurpen onze sla schaaltjes leeg en zijn blij verrast wanneer dezelfde meneer aankomt met onze natte versnaperingen. Hij zet wat flesjes op tafel en Lotte wil de man graag helpen. Nog voordat zij het flesje kon doorgeven aan haar buurman, corrigeerde de ober haar vriendelijk door het flesje weer over te nemen en haar op deze manier duidelijk te maken, dat juist hij degene was die dit behoorde te doen en zij hier te gast was. Echt beleefdheid in zijn meest pure vorm, al zeg ik het zelf. Niet snel daarna maakte hij ons nog blijer. Hij kwam aansnellen met de door ons bestelde schotels! YES!! Wel jammer dat hij vergat te melden dat de borden in de oven waren voorverwarmd voordat hij ze in onze handen duwde……. Ik persoonlijk denk dat dit lullige feitje even aan zijn aandacht ontsnapt was. Zelfs nadat Riet en ik onze vingers aan de borden bleven kleven. Kan gebeuren zullen we maar zeggen. Met gillende spoed verlaten we het geweldige etablissement om uiteindelijk op de voorzichtig, buiten het gezichtsveld van de beveiligingscamera’s, naar buiten gedragen banken en fauteuils onze meegebrachte flessen wijn en champagne soldaat te maken. Het is gezellig!!

Zaterdagochtend vertrekken we, nadat we nog even snel een leeggelopen spuitbus siliconenspray uit Richard zijn bus hebben opgedweild, fris en uitgerust naar het start terrein van onze Roparun. Het avontuur gaat vandaag dan toch echt beginnen en ik voel mijn zenuwen behoorlijk toenemen. Na de rit hier naar toe, ben ik tot de conclusie gekomen dat de afstand er toch niet één, van een misselijk formaat is. Ik begin me echt af te vragen of ik niet een tikkeltje te opportunistisch ben geweest toen ik zei dat ik wel ‘even’ de uitgevallen fietser ongetraind over zou nemen. Maar er is geen weg meer terug en eerlijk gezegd was dat ook geen optie. Het avontuur lag daar voor mijn voeten, op het start terrein te wachten, ik kon het zien, ruiken en voelen. Mijn zenuwen zinderde en mijn hele lijf was bedekt met een dikke laag kippenvel.

16:09 uur
Lotte staat te dansen vooraan bij de start in het lopersvak, Danny, Eugene, Corinne en P.J staan te popelen in het fietsersvak. Prachtig om al die adrenaline en vrolijkheid te zien stromen. Zelfs de organisatie danst met ze mee. Dan….. telt iedereen de laatste 10 seconden af en knalt het startschot oorverdovend door de massa mensen. We zijn vertrokken en 519,2 kilometer verder wacht ons de tijd finish op de Coolsingel. Wij van groep 1 samen met de verzorgers, spoeden ons terug naar de busjes om alles snel in te laden en te vertrekken naar de eerst volgende bivak. Daar zullen we groep 1 opvangen voor de wissel en gaan we rusten en eten voordat wij aan onze eerste, en voor het team, de tweede 50 tal kilometers gaan afleggen. De spanning loopt nog verder in mij op en mijn adrenaline stroomt op topsnelheid door mijn aderen.

Ongeveer 50 kilometer na de start slaan wij de bivak op. Partytent fungeert als slaapplaats, Jeroen stelt zijn ‘keuken’ op en eerlijk gezegd ben ik even kwijt waar zich, in welke hoedanigheid deze bivak zich bevond. Wel weet ik dat we het stokje van groep 1 overnamen. En off we went! Ik stap op de fiets en ga vol goede moet van start. Elwin start als eerste loper, gevolgd door Anne, dan Rémi die vervolgens met een vette klap op de billen wordt afgelost voorzien van een “daar gaan we weer” van Etienne! Iedere wissel van de lopers maak ik mee, ik ben de achterste fietser. De ‘beschermer’ van de loper. Matthijs is als voorste fietser de kaartlezer en wijst ons de weg! De, voor ons, eerste kilometers zijn zwaar. Zeker de laatste 3 uur. Het is donker en het wordt als maar kouder. Tenminste als fietser, want als rennende loper houdt je jezelf warmer dan als stil zittende fietser. Maar het ergste, wat ik zo ervaren heb, is de nacht. Je fietst met ongeveer 2 meter zicht in het holst van de nacht. Heuvel op. Niet één maar talloze heuvels. Het uitzichtloze klimmen maakt het heel zwaar. Je ziet niet waar de heuvel ophoudt en dat maakt de klim redelijk uitzichtloos. Aan het einde, ongeveer een hal f uur voor de geplande groepswissel, zit ik als onervaren fietser stuk. Mijn kont doet echt enorm pijn, maar erger nog, ik voel mijn benen verzuren. Iedere meter die we in stijgende lijn de heuvel op moeten maken wordt zwaarder en mijn snelheid loopt met stiefe snelheid terug. Ik zie Matthijs en de loper steeds verder voor me uit verdwijnen en met pijn en tranen in mijn ogen worstel en vecht ik mijn weg naar boven. Niet wetend wanneer ik de klote top nu eindelijk zou bereiken. Ik zak immers geen hand voor ogen in de zwarte nacht. De moet zonk me in de schoenen en net voordat ik bijna van mijn fiets wilde stappen, met het motto, bekijk het maar met je zooitje, waren daar de loper en fietsers van groep 1! Met nog natte ogen, stap ik pijnlijk van mijn fiets en stort letterlijk door mijn hoeven. Mijn benen waren compleet zuur en alle gevoel sloeg er in één klap uit. Werkelijk uitgeput, beland ik vervolgens op de achterste bank van ons personenbusje en pak daar mijn wel verdiende 45 minuten aan slaap. Ik wordt gewekt met de mededeling dat we over een klein half uur moeten klaar staan voor de aflos van ons eerste team. Ik ben moe en heb pijn, maar ik wil verder en zal het doen slagen. Gedreven door een onzichtbare wilskracht, begint de energie weer als een idioot te stromen en pak mijn benodigde spullen en kaarten voor de volgende sessie.

Het is denk ik een uur of zeven als ik weer opstap. De zon straalt aan de hemel en het is werkelijk een prachtige dag! De landschappen zijn waanzinnig en het uitzicht vanboven aan de heuvels is onbeschrijfelijk mooi. De glooiende groene heuvels met een waterig zonnetje omlijst door een sprankelende dauw over de vlakte, windmolens glorieerde aan de linker kant en in de verte kon je als stipjes andere teams de route door het landschap zien maken. Een waar sprookje! Ik heb werkelijk een blikken kont, heb echt pijn, maar ik geniet! Het is echt pure waanzin. Ik vraag me af hoe het allemaal mogelijk is. Het zware afzien van de paar uurtjes hiervoor, gepaard gaande van de enorme zadelpijn en de pijnlijk zure benen dat ik op de fiets nog steeds blij en intens kan genieten van wat er allemaal gebeurt. We hebben lol. Spandex Anne omlijst zijn run met toeterende onderklanken en laat onverwacht zijn billen zien. Ik zit luid schaterlachend op mijn fiets en geniet! Elwin zet zijn beste beentje voor en Reem maakt mij zo blij, gewoon omdat we dit samen mogen beleven. Dan komt Etienne en die heb ik wel eens ‘vervloekt’, hij is zo’n natuurlijke hardloper, dat hij met zijn lange benen zo snel loopt dat ik hem heuvel op niet meer kan bijhouden, maar met een heerlijk optimistische glimlach danst hij over het parcours en bij tijd en wijle loopt hij zelfs achteruit hard om zo met mij te kunnen kletsen! De andere teams van de Roparun moedigen elkaar klappend en toeterend aan. De saamhorigheid is groot, bij veel teams. Dat doet je goed, geeft je energie en veel kracht om door te gaan! Dit is een energieboost die als een kanon over het hele parcours heen schiet en iedereen plukt daar de vruchten van! De tweede run verloopt voorbeeldig en voor mijn gevoel echt fantastisch. Het afzien is weg en er rest alleen nog blijdschap en euforie.

Iets verder (maar wanneer je moe bent duurt alles lang) dan verwacht worden we dan afgelost door Lotte, Corinne, Danny, Eugenne, PJ en Anja. Luidt klappend en gillend en blij staan ze daar op ons te wachten. De aflossing, of voor dat moment beter omschreven als verlossing! Met en gerust hart en alle vertrouwen geven we ons stokje over aan onze team genoten.

Het is nu 01:13 uur, heb tussen het schrijven van deze blog veel telefoontjes gekregen en vele malen mijn verhaal verteld en nu strand ik op een wirrewar. Ik ben niet in staat om de rest tot in detail meer te omschrijven.

De Run verloopt in mijn beleving geweldig. Gepaard van diverse emoties en soms ook ergernissen. Maar die waren altijd naar andere teams. Onze hysterische lol om Koolzaad. Heerlijk, helder, Koolzaad, of de “all way’s look on the Koolzaad side of life! Mensen die hun busje verkeerd parkeerde voor hun wissel, een openslaande portier op 4 meter voor mij die ik net kon ontwijken. Mijn domme fout een ander team klakkeloos te volgen, met als gevolg dat Elwin 10 minuten extra moest lopen omdat ik de verkeerde route aan gaf. De fantastisch gesitueerde bivak van Richard, waarbij ik dacht dat ik er was maar toch nog even één straatje met stijgingspercentage van 8% vol in de trappers moest , gelukkig dat Richard wel even een duwtje gaf.  Het slapen op de achterste bank van ons busje. Een vermoeide Jeroen die nog steeds met volle overgave voor ons eieren, worstjes en pannenkoeken stond te bakken in het holst van de nacht, terwijl hij zelf maar 10 minuten zijn hoofd op zijn stuur van zijn busje had laten rusten. Het plassen in zakjes in de bus, of achter een busje of boom, met of zonder toeschouwers. If you gotta go, you gotta go!! De fantastische massages tijdens de bivak, maar zeker ook die achterin het busje!! Het geheel omlijst door de oog prikkelende menthol spieren spray. Uch uch De pech van een afgesloten afrit, waardoor we meer dan 70 km moesten omrijden om onze bivak te bereiken en ik dus helemaal niet geslapen heb. De kopstoot van Reem, die ik mocht ontvangen toen ik hem onwetend, mijn ijs koude handen in zijn slapende nek lag. De doorkomst in Zele België, waar het hele dorp voorzien was van een rode loper, verlicht door fakkels en langs dat hele stuk de mensen in verschillende thema’s al feestend ons stonden toe te juichen. Er is zoveel gebeurt tijdens de loop, fietsroute dat ik het niet meer nauwkeurig kan opsommen. Maar wat ik nog wel heel helder heb is maandag dat was the piece the resistance.

Maandag stappen wij als laatste groep op. Dintelmond, daar was de bivak. Vanaf daar mochten er, behalve op Klaaswaal geen B voertuigen meer op het parcours en moesten we het helemaal zelf doen. Lopers moesten dus op de fiets en Matthijs en ik om ze te ondersteunen.
We ruiken de finish en raken nog meer opgewonden. Wat nou zadelpijn, wie heeft het over zure benen….moe???? We stuiteren en staan klaar voor de wissel. Precies als wij op de wisselplek aankomen, arriveren daar onze geweldige teamgenoten en we lossen ze af. Anne loopt. Even lopen en fietsen we verkeerd, maar dat wordt al heel snel gecorrigeerd. Dat hele stuk tot aan Klaaswaal was feest. De mensen massa nam ziende ogen toe en het enthousiasme net zo hard. Adrenaline stroomt dan nog harder en alle afzien en pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. De route verloopt leuker en leuker. Drumbands, horden mensen die ons luid toeteren, schreeuwend en klappens ondersteunen maken het genot niet meer te beschrijven! Onderweg stroomt mijn blaas snel vol en ik klap bijna. Ik bel snel naar de bivak Klaaswaal met mijn probleem. Als vrouwelijk fietser kan je niet afstappen om in de bosjes even de sluizen open te zetten, want dan riskeer je en stop and go penalty voor je team en die wil je niet. Met een enorme kramp in mijn blaas komen we aan in Klaaswaal. Daar stort ik mijn fiets (ik weet niet meer wie)in handen van een teamgenoot. Jeroen had achterin zijn bus een waar 5 sterren toilet gecreëerd. Daar achter een gesloten deur had hij een lampje opgehangen, het chemische toilet klaargezet met op optimale hoogte, middels een spanband een rol toiletpapier opgehangen. Ik zweer je, als hij pepermunt bij zich had gehad, hadden er een aantal op een schoteltje voor me op de opgeklapte picknickbanken gestaan!!!
Ron en Petra, die voor ons, samen met ook de ouders van Elwin de 4 extra fietsen hierheen hadden gebracht, stonden daar te wachten. Wow, wat is dat fantastisch om dan je vrienden even te kunnen knuffelen. En , voor mij, onverwacht lassen we een kleine pauze in. We eten nog een broodje, drinken wat, ik rook nog het o zo tegenstrijdige sigaretje en we gaan nog een keer met z’n allen op de foto. Het is wederom een groot feest!
Dan moeten we toch echt onze weg vervolgen en gaan we met alle lopers en twee fietsers richting finish alwaar de rest van ons team zal aansluiten om over de finish te gaan. Maar eerst nog de laatse 30 kilometertjes. Bijna, we zijn er bijna. En dat horen we ook steeds vaker van de toeschowers langs de route.

Matthijs voorop, daar tussen alle lopers op de fiets, minus die ene die nog diende te lopen en ik reed als hekkensluiter, als moeder de gans, die de kudde bij elkaar diende te houden. Feest, feest, feest! Overal en in bijna elk dorp waar we door kwamen groeide de massa’s mensen en de feesten. Kinderen met toeters, dansende mensen en drumbands. De Heinenoordtunnel was nog even een dompertje. Ik kon de moed niet meer opbrengen om na heerlijk naar beneden gezoefd te zijn gegaan, de vooruit ziende helling nog te beklimmen. Ik was vast beraden en ging naar de lift. De rest van de ploeg ingelicht fietste ik richting lift. Drukte om de lift te roepen. Ik wachte. Wachte nog wat langer. Sja, helaas bleef hij boven en kwam niet op mijn verzoek naar beneden. Snelle gedachte concludeerde dat de enige optie de fiets naar boven was. Me de rest van het team al ver buiten het gezichtsveld, begon ik mijn klim. Ik stond op de trappers om meer kracht te hebben, ergens halverwege de ‘klim’ stond in nog steeds te zwoegen op de trappers, maar ik kwam niet meer vooruit. Een enorme scheldkanonade schoot door mijn hoofd en vervolgde mijn weg al steppend naar boven. Bijna boven kwam er een loper die me een zetje gaf, waardoor ik net iets makkelijker de top bereikte. (Nog mijn enorme dank voor deze mysterie duwer). Op volle snelheid in de trappers gaan hangen om de rest weer in te halen, zag ik Anne op mijn wachten, hij miste mij en wilde me opvangen. Blij hem te zien gingen we in volle vaart de rest achterna en al snel was de groep weer compleet. Tijdens deze tocht konden de twee groepen ook eindelijk eens de ervaringen met elkaar uitwisselen. Wat ik merkte was, dat ondanks dat we ze alleen bij de wissel zagen, we nog steeds een heel close en saamhorig team vormden. Een team wat op vrijdag nog, grotendeels als vreemden elkaar moesten voorstellen, reedt daar als een nieuwe vrienden groep, of zelfs wel als familie bij elkaar. Dat was toch ook weer zo’n prachtige ervaring! In Barendrecht werden we middels dranghekken langs de burgemeester van Barendrecht geleidt die ons persoonlijk succes wenste. Vrienden van Elwin langs de kant en steeds vaker kwamen er op de route, voor het team, bekenden opduiken vanuit de massa. Vanaf dat punt nog maar 13 kilometer. Menig traantje heb ik voelen opwellen. Onbeschrijfelijk en ik vergeet vast menig detail.
Dan komen we aan in Rotterdam. Hordes mensen langs de kant en de hele groep ruikt de Coolsingel. We vertragen nog even om er zeker van te zijn dat iedereen, waarvan we weten die zouden komen, heeft gemeld dat ze er zijn. We waren immers vroeger dan de geplande aankomsttijd.

De tijdsregistratie bevindt zich vlak voor de Erasmusbrug en terwijl ik fietsend, Elwin’s hand vast heb, finishen we om 14:39 uur, met een gemiddelde snelheid van 11.16 km per uur, 42 minuten eerder dan gepland, samen.
Dan de Erasmusbrug over. Appeltje eitje! Ik begin te shaken en heb meters dik de kippenvel op mijn hele lijf. Op en achter de brug doemen enorme mensen massa’s op en ter hoogte van het Maritiem museum sluit de gehele rest van ons team bij ons aan. Langzaam vervolgen we lopend, ik met mijn fiets aan de hand, onze weg naar de finish. Toeters, klappende mensen, luid gejuich en bekenden gezichten wisselen zich in een idioot hoog tempo af. Ik ben echt in een roes. Ergens voor de finish heb ik nog ergens mijn fiets gestald. Dan is de ploeg weer compleet en we zijn blij, belachelijk blij!!! Elwin en ik krijgen de Informant vlag in onze handen geduwd en wij lopen voorop met de rest van ons team achter ons aan. Op luchtkussentjes vlieg ik voor mijn gevoel boven het asfalt. Van alle kanten horen we blije geluiden, applaus en muziek. De hele groep stuitert. We dansen en we vieren een waanzinnig feest! 520 kilometer hebben we afgelegd en we hebben het gedaan. Volbracht. Mission acomplished!! Opeens, vlak voor de finish verschijnen er flessen champagne. (ik persoonlijk verdenk Jeroen van dit toverkunstje) en Lotte opent de flessen en voorziet ons allemaal, inclusief het publiek van een ware kampioenen champagne douche. Allemaal lurken we een slok uit de flessen. We stuiteren en dansen door tot er langs de kant een Surinaamse band staat te knallen en wij knallen nog harder met hen mee! We wachten nog even op de officiële finish en dan gaan we over de streep, met aan de andere kant van de finish een hele rij, eerbiedig buigende Roparun dames die ons ontvangen met voor ieder van ons een roos in de handen. Ik spot Peet en Yvon in de menigte en vlieg bijna over het hek om ze huilend in de armen te vallen. Nog geen seconde later kijk ik om en daar komt Max op ons afgerend!! De tranen stromen nu echt als een waterval uit mijn ogen. Remi’s ouders zien we en ook die krijgen natte knuffels en zoenen. Dan vervolgen we ons naar de uitgang. Daar op een afstand zie ik hem. Mijn held en mijn lieve vriend. Henri. Hysterisch van blijdschap ren ik naar hem toe en val hem huilend in zijn armen. En hij huilt mee. Hij had ons avontuur wel gevolgd, maar Ron had er voor gezorgd dat hij bij de finish zou staan. We knuffelen en huilen nog zeker wel 5 minuten door. Dan ruk ik mijn pet af en trek mijn shirt uit om deze aan hem te geven en nog meer tranen vloeien. Ik ben gelukkig. Dankbaar dat hij daar nog stond en ik heb mijn shirt kon geven.
Ondertussen heb ik mijn gevraagde koude biertje in mijn handen en lurk dat blikje in één keer leeg. Voldaan, moe, maar geweldig voldaan. Elwin hangt me een medaille om en geeft de lopers medailles in mijn handen. Vol trots rijk ik ze aan alle lopers uit, maar eigenlijk had iedereen van ons team er één verdient!!!
Dan heerste er nog even stress over hoe we iedereen inclusief alle fietsen naar huis gaan krijgen. De moeheid maakte ons confuus en niet meer in staat om helder te denken, maar uiteindelijk is het gelukt en is iedereen veilig thuis aangekomen. Om een uur of half acht komen we thuis aan. We douchen en gaan in bed liggen en kijken nog even TV. Ongeveer een minuut of 7 schat ik, daarna ging het licht uit!

Vandaag ben ik na het ochtend surfen en foto’s kijken nog even naar kantoor geweest. Jeroen kwam ook en Elwin, Jeroen en ik konden niet meer stoppen met vertellen. Vol, vol van emotie en verhalen ratelden we maar door.

Ik heb een avontuur beleefd voor het leven! ! ! Met team 273, Infor-Run!!! Ik ben blij, voldaan, gelukkig, euforisch en vol van respect, naar iedereen die hieraan heeft meegedaan en gewerkt. En dan bedoel ik dat ook inclusief de mensen die door omstandigheden niet mee konden doen, maar wel hun toegevoegde waarde hebben gehad.

Ik dank jullie allemaal met heel mijn hart!!! Ik wil meer en ik wil dat enorm graag. Sterker nog, volgend jaar staat er weer een team 273, Infor-Run aan de start in Parijs, Frankrijk!!! En ik sta er graag met jullie!!!

Bedankt!!!!!!!!!

AnnR * 26 Mei 2010