Archive for the ‘ Rouw ’ Category

*01-01-2009*

Afgelopen avond en nacht was weer een bijzondere hier in huize van Miltenburg. Met Ludootje ziek en ik zelf ook behoorlijk in de lappenmand ben ik de nacht bijna continu wakker doorgeworsteld. De enorme knallen zorgde ervoor dat de kids om de beurt wakker schrokken en met Ludo was er dan meteen geen land meer te bezeilen.

Verder was ik dus alleen. Bewust voor gekozen net als de andere feestdagen. Alleen 1ste kerst ben ik met de kids even bij mijn zus geweest, voor de rest ben ik bewust alleen geweest met de kinderen.

 

Ik moet rust vinden en gelukkig worden met de situatie zoals hij nu is, en daarbij heeft het totaal geen zin om dan weg te rennen naar familie of vrienden om zo de pijn en verdriet te ontlopen.

Voelen en alles bewust meemaken, daarmee ben ik bezig. Zoeken naar de onrust, omzetten naar rust en de huidige situatie accepteren.

 

Voor mijn gevoel is nu pas het eerste jaar voorbij. De decembermaand van 2007 heb ik zo verdoofd meegemaakt dat ik nu pas kan zeggen dat het mijn eerste feestdagen zonder Herman waren. En die waren niet fijn, maar ik geloof wel dat ik het begin te accepteren dat het zo is.

 

Ik ben het afgelopen jaar niet zo’n klein beetje met schuilen en ontkennen bezig geweest. En sluwe vos als ik ben, heb ik daar wel hele knappe projecten voor aangewent. Ok de zakelijke verhuizing was er één die al in de planning stond, maar ik had wel de keuze om het door te voeren of niet. Het volgen van een pittige managementcursus (die ik toch maar even heb doorgeschoven naar half januari) en het aankopen van mijn nieuwe huis, die eens lekker te verbouwen en daarbij ook nog eens veel zelf te doen, zijn daar dan weer wel goede voorbeelden van. Eigenlijk wist ik wel continu een project te bedenken om lekker druk bezig te blijven en door te denderen. Niet stil staan, niet nadenken en niet tot rust komen om zo te kunnen accepteren wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurt. Lekker wegrennen en mijn kop vol in het zand.

Het erge vind ik eigenlijk wel, dat ik het afgelopen jaar keihard heb ontkent dat ik op die manier bezig was. Nou ere die ere toekomt…… jullie hadden gelijk! Het was niet een hele handige manier, maar (ja ik weet, met ‘maar’ ontkracht je al het voorafgaande) het is voor mij wel de enige manier geweest om er door te komen en er achter te komen hoe ik het misschien beter kan doen. Gelukkig heb ik ook wel iemand gehad die mij heerlijk ongezouten heeft laten inzien waar ik mee bezig was en that I will allway’s REMember!!

 

Voor 2009 wens ik om gelukkig te zijn, voornamelijk voor mezelf, de uitwerking daarvan is alleen maar positief naar de kinderen, die kunnen dan genieten van een blije mamma! En dat is het enige wat ik als doel heb. Met zijn drietjes een gelukkige eenheid te vormen!

 

En wat ik wens voor iedereen die dit leest??

Oprecht gelukkig zijn met jezelf, genieten van het leven en alle kleine dingen die erin voorkomen. Wees jezelf, open, warm en puur! Dat iedereen zich eens wat meer laat lijden door hun gevoel en daar ook naar handelt. Maar natuurlijk ook gezondheid en alles wat jullie voor jezelf wensen!

2011
02/10
CATEGORY
'09-01 Januari
Plaats een reactie

*08-12-2008 / 09-12-2008*

21:40 uur
De kinderen heb ik naar bed gebracht en ik heb de kamer verlicht met alleen maar kaarsen. Zucht wat een gezelligheid. En toch zo koud en eenzaam. De meeste van jullie zal het niet zijn ontgaan. Deze avond was een jaar geleden Herman zijn laatste en is hij in deze komende nacht van ons heen gegaan. Met angst en beven heb ik naar deze avond en nacht uitgekeken. Ik heb mezelf voorgenomen om gaande deze nacht mijn emoties en gevoel op te schrijven, niet alleen voor de lezers maar ook als naslagwerk voor de toekomst. Hoe was het eerste jaar en hoe is het nu.
Ik ga vanavond en vannacht alleen doormaken, ervaren en mijn gevoel laten stromen. De dag was al zwaar, veel herinneringen aan vorig jaar lopen als rode draad door de dag. De gedachten hoe ik het morgen overdag ga doen met de kinderen. Ik heb me namelijk voorgenomen om samen met de kinderen naar het graf te gaan. Voor de kleintjes de eerste keer na de begrafenis. Vanmiddag bij de bloemist twee stukken besteld, één voor de kinderen en één voor mezelf. Dan moet je weer bedenken wat je erbij wil, een kaartje een lint. Maar alles wat ik wil zeggen past niet op een kaartje, laat staan op een lint. Het zijn uiteraard weer twee witte stukken geworden en ben benieuwd hoe ze eruit zien morgen.
Tja en dan Alex, hoe ga ik haar vertellen dat de plek waar we naar toegaan, het graf van haar vader is. Dat ondanks dat hij als stralende ster aan de hemel staat, daar toch onder de grond ligt begraven. Ik heb nog geen idee, maar de waarheid is altijd de beste manier. Het feit dat ik al een jaar lang Alex niet heb meegenomen naar Herman is puur mijn angst. Bang om Alex met pijn en verdriet aan het graf te zien, de machteloosheid en realiteit dat ik als moeder haar niet voor alle ellende uit het leven kan besparen. Ik kan me de eerste nacht van Alex besef nog zo goed herinneren. Gillend, snikkend en haar hele lijfje schokkend van verdriet en ik kon haar alleen troosten, maar haar geweldige pijn, verdriet en haar missen van pappa, niets kon ik bij haar wegnemen. Die nacht dacht ik dat ik gek werd van onmacht, dat is waar ik morgen ook bang voor ben, maar ik moet. Ook Alex heeft recht om op haar manier met de situatie om te gaan en ik kan haar alleen maar helpen met verwerken, door haar alles te laten weten en te laten zien, dus ook het graf van haar pappa.

 

23:20 uur
Eén groot tranendal, heftig en pijnlijk. Zit ik hier alleen in huis en de man met wie ik het ’t liefste zou willen delen is er niet meer. Niets liever dan nu, zou ik even heel dicht tegen hem aan willen kruipen even voelen hoe het ook al weer was, hem plagen met zijn scheve neus en even heel gewoon zeggen hoe veel ik van hem hou! De emoties lopen hier over en ik ben echt kapot. Zit er doorheen en voel me nu echt verslagen. Hier kan niemand van winnen, deze pijn, dit verdriet en deze eenzaamheid! Ik probeer heel erg om mezelf te focussen op de leuke tijden die ik heb beleefd, de tijd die we wel samen hebben gehad. De schatten van kinderen die nog wel bij me mag hebben, maar die prettige gedachten mogen het even niet winnen van de verdrietige. De hele avond gaat per minuut aan me voorbij, maar in gedachten die van een jaar terug. Hoe gezellig het was, wat we hadden gegeten maar ook hoe Herman gestrest was en de spanningen die hij ging voelen…… Het is net een film, een echte horrorfilm, alleen deze film is gebaseerd op de werkelijkheid met Herman en mij in de hoofdrol.

 

01:36 uur
Ik heb het koud en ben zo enorm moe. De enorme brok in mijn keel is weer terug, net zoals ik die een jaar geleden voor enkele weken gevoeld heb. Mijn gedachten aan vorig jaar spelen continu door mijn hoofd. Alle details die ik nog heb, passeren de revue. En met een steeds snellere vaart. Onophoudelijk. Ik ga mijn bedje zo opzoeken en hopen dat de enorme moeheid me in slaap krijgt!

 

02:58 uur
Weer beneden. Al hoewel mijn bedje lekker warm was, beleef ik weinig plezier aan het plafondstaren. Het is gewoon te druk in mijn hoofd en ik krijg die knop maar niet om! Het vervelende is dat ik enorme slaap heb, mijn ogen heel zwaar zijn, maar in slaap vallen lukt maar niet…. Het is 03:00 uur …. De tijd van Hermans overlijden, al zijn de hulpdiensten na dit tijdstip nog en half uur met hem bezig geweest, was dit de tijd dat hij in zijn laatste adem uitblies. De beelden, het gevoel van absolute onmacht, verbazing, wanhoop, hysterie en verdriet voelen exact zoals het die nacht voelde. En even als toen, het wachten, niet wetend wat komen gaat, maar je gevoel schreeuwt dat het helemaal mis is. Confronterend, pijnlijk en heel verdrietig…….

 

06:07 uur
Het laat zich raden, maar ondanks mijn enorme moeheid heb ik niet geslapen. Wat ik de afgelopen nacht meegemaakt en gevoelt heb is als een déjà-vu. Bijna letterlijk heb ik de nacht opnieuw meegemaakt, alleen ging de nacht van toen langzamer en kwam hij in het heden wat veelvuldiger voorbij. Ik ga me zo maar douchen en koffie maken. De nacht duurde lang, maar er staat ook nog een hele dag op me te wachten.

 

12:20 uur
Om 10:00 uur ben ik naar de bloemist gegaan en heb de stukken gehaald. Toen nog even langs de zaak. Het smeedijzeren hek werd geplaatst. Hoe toevallig, juist vandaag, alle details van kantoor af. Hij is werkelijk prachtig geworden. Daarna terug naar huis, de kids ingeladen en naar de begraafplaats. Ik had ’s ochtends al aan Alex geprobeerd uit te leggen waar we naar toe gingen. Ze vond het maar raar. Pappa was toch een sterretje in de hemel, hoe kon het dan dat hij onder de grond begraven lag. Mam? Is pappa’s hoofd dan een sterretje en hebben jullie de rest onder de grond gestopt? En hebben jullie dat dan aangestampt….zo?? (en ze deed voor hoe je grond aanstampt nadat je iets gepoot hebt) ik moest eigenlijk wel erg lachen en haar uitgelegd dat iedereen in een kist wordt begraven en dat je de grond niet hoeft aan te stampen, maar ook dat iedereen een ziel heeft en dat die uit het lichaam gaat naar boven. Realiteit blijft dat het toch een grietje van vier blijft, dus het concept zonder hoofd begraven worden is voor haar meer werkelijkheid dan met….

Bij de begraafplaats aangekomen de kids en de bloemen uitgeladen en diezelfde meters als 15 december afgelegd, met dezelfde hoeveelheid lood in mijn schoenen. Angst om het verdriet van Alex wat zou gaan komen. Bij het graf heeft Alex haar bloemen neergelegd en wel duizend keer naar pappa gezwaaid, gezegd hoeveel ze hem miste en dat ze zoveel (armpjes helemaal wijd) van hem houdt!! Dikke, dikke tranen biggelde over haar gezicht, hoe ik haar ook vasthield en trooste, ze was niet te stoppen. Ludo zat het hele tafereel rustig vanuit zijn buggy te bekijken. Zonder enig spoor van emotie….. zijn beurt komt ook wel volgend jaar of wanneer dan ook. Vlak voordat we weg wilde gaan merkte Alex nog op dat pappa’s plaatje op zijn arm bij het graf op de plaat stond, dat vond ze wel erg mooi en ze zei, mam die heb jij ook hè? Mag ik die ook hebben?? Op de terugrit naar huis hebben Alex en ik nog flink zitten snikken.

 

19:45 uur
Met Alex naar het tuincentrum gegaan. Tijd om iets leuks te doen. We hebben daar spullen voor de kerst gekocht en zij mocht helpen. Nou dat heb ik geweten!! Echt alles waar glittertjes op zaten werd zonder schroom in ons karretje geladen. Als het aan haar had gelegen waren we met drie volle boodschappenwagentjes naar huis terug vertrokken. Het eindresultaat was één karretje met een flinke kop erop. Thuis aangekomen heeft ze geweldig geholpen de kerstboom op zetten en de versieringen erin te hangen en te gooien…. Na het versieren hebben we lekker patat gegeten met een kroketje en is ze zojuist samen met Ludo lekker naar bedje gegaan.

 

En nu zit ik weer alleen, in een versierd huis. Terug denkend aan de afgelopen nacht en de dag heb ik hem wel stevig om de oren gehad! Ik heb enorm veel smsjes en telefoontjes en zelfs kaartjes gehad vandaag. Echt zo lief, hartverwarmend en attent. Ik kon het echter niet opbrengen om iedereen te antwoorden. Eigenlijk heb ik niemand geantwoord, ik kon het niet, even teveel emoties aan mijn hoofd waar ik soms al geen raad mee wist. In ieder geval wil ik iedereen die eraan gedacht heeft enorm bedanken voor de steun, ook al heb ik niet kunnen antwoorden, was jullie warmte echt wel te voelen! Gelukkig is het nu een jaar later, gelukkig omdat van alles wat je in een jaar beleefd ik nu de eerste keer zonder Herman heb gehad. Ik denk dat het vanaf nu allemaal wat minder hard zal zijn, althans…..dat hoop ik dan maar!

2011
02/10
CATEGORY
'08-10 Okt., Nov. & Dec.
Plaats een reactie

*07-12-2008*

Mijn laatste blog is al weer een maand geleden. Er is best wel weer het één en ander gebeurt in deze maand. Toen ik die laatste blog schreef, had ik al de beslissing genomen om alleen met de kids verder te gaan. Marc en ik zijn niet meer bij elkaar. Ik heb die beslissing genomen omdat ik simpel weg niet overweg kon met de dubbele gevoelens. Het slingerde mij met een hysterische noodgang alle kanten op en ik werd gek van mezelf. Zolang ik niet de rust in mijn hoofd heb en ik nog zo met rouwen bezig ben, kan ik het niet aan om een nieuwe relatie te starten of op te bouwen. Dat is niet eerlijk naar mezelf, maar nog minder naar Marc toe! We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan met het doel me mijn rust te laten vinden en tot mezelf te komen.

 

Dat tot rust komen wil alleen nog niet zo erg lukken. Al denk ik dat ik heel goed bezig ben, is het wel lastig. De drukte van het nieuwe huis helpt daar niet aan mee. Maar het is wel een geweldige bezigheid. Toen ik in 30 september de sleutel kreeg zou de aannemer die week direct beginnen. Hahaha jullie voelen hem al aankomen. Aannemers die hun afspraken nakomen moeten volgens mij nog geboren worden. Dit is ook weer een bijzonder exemplaar. Na een week de sleutel te hebben zijn ze gestart. Ook nu weer is er niets verlopen zonder dat ik erin hoefde te springen en de dingen in de juiste baan te lijden.
Afspraken werden gemaakt maar niet uitgevoerd en dat hij aansluitend de werkzaamheden zou afronden was er ook niet bij. Bijvoorbeeld: ik had afgesproken dat de dakkapel donker grijs trespa moest worden. Zo valt hij niet op en is het dus fraaier dan een witte. Ik kom een dag niet kijken en jawel, de kapel is afgewerkt met wit trespa. Nu zou je nog een gevalletje kleurenblindheid aan deze aannemer kunnen toedichten, maar zelfs dan schijnt men het verschil tussen wit en donker grijs te kunnen onderscheiden.. Niet geluisterd dus! Toen ik hem ermee confronteerde was zijn antwoord: “maar alle andere dakkapellen in de buurt zijn wit, dus dacht ik dat het wel goed zou zijn!”. Vervolgens waren de werklui iedere keer weg naar andere klussen en lag het werk meerdere dagen stil. Gevolg, in totaal meer dan twee weken vertraging. Maar om nu weer in een, ik kan aannemers wel schieten, verhaal te verzanden heb ik een positieve mededeling, iedereen die in de toekomst een aannemer zoekt, hoeft niet bang te zijn dit exemplaar te treffen want deze heer heeft zijn zaak verkocht. Ik zeg, dat had hij veeeeeel eerder moeten doen!!!

 

Maar uiteindelijk is het een paleisje geworden!. Mijn slaapkamer….een plaatje. De kinderkamers…die zijn ook fantastisch. Alex een echte prinsessenkamer voorzien van roze muren en sterrenhemel. Ludo’s kamer donker blauw en licht blauw en een heuse zeemanskamer!. Verder krijgen de dame en heer op hun eigen verdieping ook nog een speelkamer die ze naar hartenlust overhoop kunnen halen. De badkamer is ook geweldig chique. Zwart met grijs….zucht. En de rest? Nou in iedere kamer zijn nog dozen te vinden. Dat zal ook nog wel even duren, het uitpakken valt me zwaar. Omdat het verhuisbedrijf alles heeft ingepakt komt nu zo ongeveer mijn hele leven met Herman aan foto’s, kaarten, papieren en andere in lades verstopte spullen door mijn handen. Herinneringen die met de nodige tranen van doos naar vaste bergplek worden verplaatst……

 

1 december zijn we over gegaan naar het nieuwe adres, een weekje uitstel! Maar wel precies op tijd. Niemand zal het ontgaan zijn dat we op nog maar 2 dagen na een jaar verder zijn. Mijn hemel, een jaar. En wat voor een jaar. Ik kan terug kijken en een opsomming maken, maar dan ben ik nog wel even bezig. Maar wel een jaar waarin ik waanzinnig veel heb ervaringen heb opgedaan. Ik heb geleerd (en nog steeds) hoe ik een bedrijf moet runnen, hoe ik alleen alle beslissingen moet nemen als het gaat om de kinderen, zonder ruggespraak of steun. Ook weet ik hoe het is om als nieuwsitem door het dorp te lopen. Maar de meest confronterende van allemaal (en iedereen weet van het bestaan af) is dat ik in een jaar tijd wel een heel duidelijk beeld heb gekregen van wie er om mij heen nu echte vrienden zijn! Vrienden, mensen die naast je staan en je steunen, die belangstelling hebben in hetgeen je doet. Die ongevraagd komen helpen, hulp aanbieden of die je bellen om te zeggen, dat ook al heb jij er niet aan hen gedacht, ze daar begrip voor hebben en je dus accepteren voor wie je bent. Mensen die eerlijk zijn en je zeggen dat je het in hun ogen toch niet handig doet of anders zou kunnen doen. Mensen die het niet vervelend vinden wanneer je even geen tijd hebt, mensen die je niet afrekenen op een vergeten telefoontje. Die mensen, die mogen zich vrienden noemen. Van al die mensen zijn er bijzonder weinig over. Ik realiseer mij enorm dat wat ik nu schrijf voor een aantal lezers niet echt leuk is om te lezen. Maar zoals “Het Goede Doel”ooit al eens zong….. “Vriendschap is een droom, een pakketje schroot met een dun laagje chroom”. Al moet ik er wel bijzeggen, er zijn vriendschappen die geen pakketje schroot zijn, maar een echte droom en soms zelfs een goudmijntjes! En die? Die koester ik, die ben ik enorm dankbaar en daar ben ik echt enorm blij mee!!

 

Sinterklaas hebben we gevierd en die avond was erg gezellig. Hier in het nieuwe huis met Peter, Yvonne, Opa, Oma en de kinderen. Allemaal vrolijke stuiterende kinderen met blije snoetjes! De avond werd pas echt compleet toen de BuurPiet zo hard heeft gebonkt dat hij letterlijk een raam van de voordeur heeft gebroken! Ik keek niet uit naar deze avond maar het was een mooie en gezellige avond, zoals een sinterklaas hoort te zijn!

 

En dan is het al weer 7 december. Vorig jaar was Ludo in het ziekenhuis opgenomen. Het valt me op dat ik de dagen echt spiegel aan die van een jaar geleden. En met die wetenschap ziet de nacht van 8 naar 9 december er niet zo heel erg aantrekkelijk uit. Hij is me de afgelopen weken steeds vaker voor ogen gekomen en de nachten zijn daardoor te kort. Ik slaap zo slecht, dat ik nu op een gemiddelde van 2 a 3 uur zit. Het verbaasd me echt dat een mens dat zo lang kan volhouden. Al hoewel de rek er echt uit is en ik de afgelopen week, vlak voor de verhuizing echt ben geknapt, gaan de onrustige tijden nog vrolijk door. Met in mijn achterhoofd de gedachten houdend, dat ik de tijd die ik wel met Herman heb gehad moet koesteren, dat ik van hem twee heerlijke kinderen heb rondlopen en me niet te veel moet focussen op het abrupte einde, worstel ik me door de laatste dagen heen.

2011
02/10
CATEGORY
'08-10 Okt., Nov. & Dec.
Plaats een reactie

*30-09-2008* *Wederom een bonte dag uit het leven van….*

Vandaag was het een bijzondere dag, in alle opzichten. Vanmorgen om 10 uur hadden we een afspraak in het nieuwe huis….nu vallen er een aantal lezers van hun stoel! Ja, ik heb een nieuw huis gekocht en ga dus van het oude adres vertrekken. Weg uit een buurt vol van nieuwsgierigheid en achter gordijnen glurende buren, weg uit een straat waar we met veel plezier 9 jaar hebben gewoond, afscheid nemen van een huis waar heel veel is gebeurd. Het huis waar we zijn getrouwd, waar allebei onze kinderen zijn geboren, maar ook het huis waar ik van Herman afscheid heb moeten nemen. Dat huis waar ik de laatste tijd met heel veel gemengde gevoelens heb gewoond. Dat huis, ga ik dus verlaten. Een nieuw leven waarin alles is veranderd, een bedrijf om te runnen, in een prachtig nieuw pand, maar nu dus ook in een nieuw huis. Een verse mooie nieuwe start op een nieuwe locatie!

Vandaag was dus de dag van de overdracht Om 10 uur dus eerst op het nieuwe adres en daarna om 11 uur bij de notaris. Geweldig!! Wat voel ik me nu een enorme groot grond bezitter met twee huizen.

Na de overdracht zijn we het sanitair voor de nieuwe badkamer gaan bestellen. In het nieuwe huis komt een nieuwe badkamer en een extra kamer op de tweede verdieping De rest van het huis heeft het gebruikelijke onderhoud nodig. Behangen, stuken, verven en de vloeren moeten onder handen worden genomen. Al met al zeker een week of 8 verbouwen en klussen.

Toen we thuis kwamen had ik contact met de dierenkliniek over Asaay. Het ging de laatste dagen slecht met haar, ze deed steeds agressiever en ging de meest debiele dingen opeten, inclusief mijn vingers als ik haar de medicijnen of water wilde geven. Om 16 uur moesten we bij de kliniek zijn. Daar aangekomen was er geen weg meer terug. De tumor die Asaay had was in een ver gevorderd stadium en was de meest kwaadaardige vorm die een beest kan hebben. We hebben ook van Asaay afscheid moeten nemen. Ze heeft gevochten tot het laatste moment. Haar eerste prikje om haar kalm en slaperig te krijgen, wist ze goed tegen te houden, maar bij het tweede prikje ging ze uiteindelijk rustig slapen. Daarna heeft ze haar narcose prik gehad en sliep ze heel rustig in! En dan sta je daar, met rood doorlopen ogen en tranen die in grote druppels over mijn wangen vloeien. Mijn gezicht diep begraven in de heerlijke witte vacht. Mijn scheetje die op commando kon praten, de enige Husky in de verre omtrek die wel luisterde en los kon lopen. De heerlijke troel waarvan ik haar vacht in de zomer zo vervloekte omdat die meer op de grond en op mijn kleren zat dan op de hond zelf. Godver wat is het toch enorm klote om één van je beesten weg te moeten brengen.

Toen we thuis kwamen hebben we Alex verteld dat Asaay nu ook in de hemel is. Bij pappa! Alex is boos! Ondanks het feit dat ze het voor pappa fijn vindt dat hij nu ook een hondje heeft om mee te spelen, vindt ze het niet eerlijk dat zij Asaay nu moet missen. Gelukkig was haar verdriet weer even over toen we naar het nieuwe huis gingen en ze haar nieuwe slaapkamer mocht uitzoeken. Haar gezicht klaarde direct op en ze heeft heerlijk door het huis lopen rennen en liet vol trots aan opa en oma zien welke kamer van haar wordt. Toen we net thuis kwamen was ze nog steeds erg blij met ons nieuwe mooie huis maar vooral met haar nieuwe kamertje. Nog wel even een paar dikke tranen omdat ze Asaay miste. En bij het slapen gaan heeft ze nog even heel stilletjes uit het raam gekeken en zei ze heel schattig: ”Pappa, veel plezier met Asaay en slaap lekker!”

Morgen…..hahaha ja dat is ook een leuke. Een heleboel mensen weten het al en ik maak er ook geen geheim van. Morgen ga ik onder het mes. Ruim 16 jaar geleden heb ik een borstverkleinende operatie gehad. Jammer dat in die tijd zulke operaties met iets minder zorg werden uitgevoerd dan tegenwoordig. Eindresultaat een niet zo’n mooie voorgevel. En ja, wanneer je dan ook nog eens twee zwangerschappen hebt gehad is er van iedere vorm van mooie borst partij niets meer terug te vinden. Dus we gaan de voorgevel eens knap laten renoveren! En na alle jaren van ergernis wanneer ik in de spiegel keek ga ik met bijzonder veel plezier morgen naar de kliniek! Spannend maar vooral erg leuk!

2011
02/09
CATEGORY
'08-08 Aug. & Sept.
Plaats een reactie

*22-09-2008* *The good and the bad times*

Soms zit het mee, soms zit het tegen! Zo was het beeld van de afgelopen twee weken. Het rouwproces heeft zich echt definitief in gang gezet. Daar kan ik niet meer omheen. Ik heb hele goede dagen, maar ook hele verdrietige dagen. Op zich kom ik de dagen overdag prima door, voldoende afleiding door mijn werk en in het weekend door de kinderen, maar ’s avonds, ja dat is een ander verhaal. Dan gaan de gedachten nog wel eens dwalen en dan komen goede maar ook wel eens minder goede herinneringen naar boven. Dat brengt regelmatig de nodige tranen met zich mee, deze gaan gepaard met een enorme dosis missen, onbegrip maar ook boosheid. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat er ook boosheid uit zou komen. Al kan ik wel mee omgaan, blijft het soms best lastig combineren.

Daarbij komt, dat ik deze week nog al eens geconfronteerd werd met oneerlijkheid……. Grrrr dat maakt me soms echt heel nijdig. Grappig blijft wel dat er nog steeds mensen in de veronderstelling leven dat dingen niet uitkomen. Ik zal een voorbeeld geven. Er zijn een aantal mensen die in mijn gezicht heel enthousiast roepen dat ze enorm blij voor me zijn dat ik in Marc zoveel steun heb gevonden, maar als ik dan spontaan te horen krijg (uiteraard via een ander kanaal) dat men toch eigenlijk wel vindt dat het allemaal erg snel gaat, word ik boos!

Mensen, nogmaals, niets menselijk is mij vreemd. Ik kan echt heel veel hebben. Ook als mensen vinden dat het allemaal te snel gaat. Maar doe mij nu even een lol en zie me even voor vol aan zeg! Zeg me gewoon de waarheid!! Ik kan er echt wel tegen wanneer je zegt dat je blij voor me bent, maar toch het gevoel hebt dat het allemaal wel erg snel gaat!

Al moet ik toch wel even uitleggen dat er soms dingen gebeuren in je leven waar je geen grip op hebt, en als er een leuke heer zich in mijn leven aandient, ga ik hem niet de laan uitsturen omdat “men” van mening kan zijn, dat het allemaal te snel gaat. Ik ga niet mijn deur gesloten houden en de komende drie jaar zwart gesluierd in een hoekje de grienende weduwe uithangen. Sterker nog, ik denk dat Herman zich zou omdraaien in zijn graf als dat zou gebeuren!!!

Afgelopen vrijdag ben ik spontaan op de kappersstoel gaan zitten en heb ik mij, door mijn allerliefste schoonzusje een geweldige nieuwe look laten aanmeten! Hoe het geworden is zien jullie de volgende keer in het nieuws als ik van onderstaand weekend de foto’s ga plaatsen!!

Afgelopen weekend hebben we een super gezellig weekend gehad met de Spaargarens! Het voltallige gezin lande zaterdagmiddag op onze stoep. Met alle gastvrijheid die we hebben kunnen vinden hebben we ze met open armen ontvangen, voorzien van een 5 gangen diner en de nodige alcoholische versnaperingen. Mister Spaargaren himself ontpopte zich tot een geweldige DJ en we hebben de rest van de avond in een razend tempo de hele 70er en 80er jaren qua muziek te verwerken gekregen! Echt enorm gezellig en enorm gelachen!! Maar met een promillage boven de toegestane norm, zijn ze lekker bij ons op zolder gestrand (de kinderen waren al enige tijd onder zeil). De volgende ochtend hebben we gezellig met 8 man ontbeten en hebben we het hele circus in de auto geladen en zijn we naar Scheveningen gegaan. De kinderen hebben daar heerlijk gespeeld in het zand en de mamma’s en de pappa’s hebben genoten van een goede welverdiende lunch! Kortom, zeer geslaagd en we zien ze graag weer op onze deurmat verschijnen!!! Gezellig!!!

Vandaag was weer even de andere kant van de medaille aan de beurt. Asaay (de husky) was het weekend al een beetje raar aan het doen bij het water drinken, ook liet ze haar eten staan. Vanmiddag belde mijn moeder bezorgd op dat haar toestand nu wel ineens heel ernstig was. Dus met gillende spoed ben ik met haar naar de dierenarts gegaan.

Helaas had deze aardige arts minder nieuws. Na wat onderzoek bleek er een behoorlijk gat in Asaay’s gehemelte te zitten, dit wijst 9 van de 10 keer op een kwaadaardige tumor. Maar we willen het zeker weten. Dus, morgen vroeg ga ik terug, gaan ze haar gehemelte proberen te dichten en nemen ze een weefsel weg voor onderzoek. Na ongeveer 4 dagen weet ik dan of het kwaadaardig is of niet. Wanneer het kwaadaardig is, zal het voor Asaay snel afgelopen zijn. Haar tumor is groot (gezien het gat in haar gehemelte) en de gevolgen laten zich raden…….

Godverdomme klote zooi

Wordt vervolgd……….

2011
02/09
CATEGORY
'08-08 Aug. & Sept.
Plaats een reactie