Welkom in mijn wazige wereld

Het bijhouden van de weblog gaat me steeds slechter af. Als ik zo terug lees denk ik dat ik alles wel gezegd heb. Aan de andere kant is er nog zo veel te vertellen maar ontbreken mij de woorden om bij het gevoel te laten aansluiten.

De afgelopen week ben ik weer geregeld geconfronteerd met de realiteit ‘dood’. Die realiteit spreid zich tentoon in de meest diverse manieren, zeker wanneer het om gedrag van mensen gaat. Voorbeeld. Ik loop in de Albert Hein. Duw mijn karretje slinks om alle obstakels heen en zie op de afdeling babyvoeding een bekende. Een bekende die normaal altijd groet met een gezellige hallo of een ‘Hey hoe gaat het”. Dit keer ging het anders. Ik zie hoe die persoon heel ongemakkelijk begint te draaien en te freubelen en in de poging mij te ontwijken het babyvoedingschap aandacht gaat staan te bestuderen. Op zich is het niet vreemd als iemand aandachtig naar artikelen kijkt, maar deze persoon heeft kinderen in de leeftijd van 15 tot 20. Dus babyvoeding lijkt me toch een wat vreemde voedsel keuze.

Met het uitlaten van de honden gaat het ook vaak anders. Normaal stak mijn hand ieder 50meter wel een keer omhoog om mensen gedag te zeggen. Nu lopen ze ineens tussen huizen door, zoals ze nog nooit hebben gelopen.

Moeders die hun kinderen naar school brengen en altijd wel in zijn voor een praatje, rijden nu nog liever tegen een geparkeerde auto, dan dat ze mij aankijken en hallo zeggen.

Ik begrijp het wel, dat is niet zo moeilijk. De meeste mensen weten niet wat ze moeten zeggen. Er zullen er ook tussen lopen die geen zin hebben in een praatje omdat ze bang zijn het enorme dramatische verhaal te moeten aanhoren. Logisch! Maar om dan, mij in dit geval, te ontwijken of ik een besmettelijke ziekte heb is dan toch een ander uiterste. Geloof me als ik zeg dat ik ook niet weet wat ik zeggen moet en in een praatje waarin ik het hele dramatische verhaal om de oren sla zal ook niet gebeuren. Dan maak ik wel een afspraak voor een bakkie koffie ’s avonds! Doe me een lol! Zeg gewoon hallo of Hey alles goed? of zeg niets en zwaai of steek je hand op. Eigenlijk heel simpel. En naar mijn idee geeft dat die mensen een toch veel prettiger gevoel dan het gedraaikont voor de babyvoeding of de harde dreun van een geparkeerde auto!

Nu weet ik dat ik geen columnist ben die wekelijks in de telegraaf schrijft en weet ik ook niet wat het bereik van deze weblog is. Maar stiekem hoop ik wel een beetje dat door dit verhaal hier op te schrijven er bij mensen een lampje gaat branden. Dat ze niet zo bang hoeven te zijn om mensen die een dierbare hebben verloren aan te spreken of te groeten. We zijn niet gevaarlijk en we bijten niet. We komen ook je niet achterna om je vreselijke verhalen te vertellen. Eigenlijk willen we dat het gewoon net als vroeger is. En als ik voor mezelf spreek, ik zou niets liever willen dan dat alles weer als vroeger is!!!

Zo en weer een week voorbij. Het was deze week “al weer” een maand geleden. En nog steeds dringt het niet helemaal tot mij door. Mijn leven is helemaal anders. Echt bijna niets, van hoe het was, bestaat nog. Ja, de materiele dingen wel. Maar ook daar zal wel het één en ander van veranderen.

Simpel, het luizen leventje wat ik bij Herman had, is verdwenen. Lekker fulltime mamma zijn en fijn de hele dag een beetje lanterfanten, SL spelen en andere dingen doen, gaat nu echt niet meer. Op maandag en woensdag ben ik de hele dag op kantoor. De andere dagen tussen door ook. Als ik niet op kantoor bezig ben, dan doe ik thuis om dingen te regelen en uit te zoeken. En de enorme verantwoordelijkheid (die ik dus altijd enorm heb onderschat) die de zaak en de mensen met zich meebrengt.

Alex zit op dinsdag, woensdag en donderdag ’s ochtends op de peuterspeelzaal en die moet gehaald en gebracht worden. Snel de honden uitlaten tussendoor en Ludo voorzien van fles, fruit en ander eten. Boodschapjes doen en even wat telefoontjes aannemen of terugbellen, dat ding staat echt niet stil. Nog steeds een berg dingen te regelen, abonnementen afzeggen, Hermans graf moet nog worden aangepast en ga zo nog maar even door. ’s Avonds als de kinderen op bed liggen kan ik dan eindelijk weer met alle adressen aan de slag, om zo niemand te vergeten. Dan de hondjes weer uitlaten en hup naar bed.

De nachten zijn nog steeds slopend, als ik bof hoef ik er maar 6 keer uit en anders heb ik een woelende Alex naast me liggen, weg slaap. Hopelijk gaat dat veranderen. Afgelopen dinsdag heb ik een gesprek met de kinderpsycholoog gehad en Alex gaat de komende 3 weken in speltherapie. Dan gaan ze proberen middels het spel de emoties eruit te krijgen en zo het verwerking proces in gang te zetten.

Woensdag was om 13 uur de overdracht van het nieuwe kantoorpand. En om half zes kreeg ik de sleutel. Ja dat is dan weer raar, weer een stukje dat gaat veranderen. Het vertrouwde pand maakt plaats voor dit nieuwe. Dubbel, ik had niets liever dan Hermans gezicht willen zien bij het krijgen van de sleutel, hij was zo enorm blij dat hij het pand had gekocht! Aan de andere kant is het ook een mooie nieuwe start van een nieuwe periode.

Vrijdag hebben we met alle medewerkers het pand bekeken en een fles champagne laten knallen. Ik weet zeker dat hij zo trots zou zijn geweest. Iedereen bij elkaar en maar bedenken hoe we het gaan inrichten en indelen. Het was heel fijn om iedereen zo enthousiast te zien. Ik ben zo enorm dankbaar dat Informant zo’n geweldig club mensen bij elkaar heeft!! Heeft hij toch wel goed geregeld.

Mijn gevoel

Misschien handig om ook eens mijn gevoel op te schijven. Moeilijk, ik heb niet eens het idee dat ik mijn gevoel onder woorden kan brengen. Er gaat zoveel door me heen en ik ben enorm druk in mijn hoofd. Ik heb geen idee wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt, maar ik ben uitgeput. Ik heb me echt zelden zo moe gevoeld. Eén bijzonder gevoel wat ik al heb sinds het moment dat Herman stierf is een enorme brok in mijn keel. Zo erg en penetrant aanwezig. Niet weg te slikken. En als de emoties wat hoger oplopen is het nog erger.

En wat voel ik verder. Enorm eenzaam en alleen in alles wat ik doe. En schuldig. Alex heeft het erg moeilijk en leeft momenteel enorm in het verleden. Niets in, aan en om het huis mag dan ook veranderd worden. Alles wat ze ooit heeft gekregen, heeft ze van pappa gekregen en ze heeft het alleen maar over toen pappa nog heel was. Ze is ontzettend druk en vraagt 300% aandacht. Schuldgevoel nummer één! Ik kan haar die aandacht heel moeilijk geven. Ik ben bijna continu bij haar, maar de aandacht die ze wil, wisselt met zo’n hoog tempo af, dat ik er bijna niet tegen kan. Eerst een filmpje kijken, om na 2 minuten een ander filmpje te willen zien. Spelletjes spelen en het lukt niet kan ze zo’n enorme woede aanvallen hebben. En andere mensen, met name vrouwen doet ze erg lelijk tegen. Mannen vindt ze daar in tegen wel leuk. Opa en oom Peter zijn favoriet, maar Tommie en Wessel kunnen niet ook niet stuk en ze wordt dan ook furieus als ze daar niet kan gaan spelen. Ik kan daar dus erg slecht mee omgaan. Engelen geduld heeft Alex nodig en die heb ik niet. Dat is dus ook een stukje schuld gevoel.

Maar ook omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet even als een hysterisch mens heb kunnen huilen, schreeuwen en krijsen. Iedereen vindt me een dapper mens. Best stoer hoor, en eerlijk gezegd wil ik me daar best achter verschuilen en voelt dat ook wel prettig. Maar diep van binnen zou ik wel eens dat vrouwtje willen zijn die als een wanhopige stakker alle aandacht krijgt omdat ze zo zielig is. Even helemaal wentelen in de medelijden. Helaas gaat dat niet. De kinderen en met name Alex laat dat niet toe. En logisch. Zij voelt zich enorm in de steek gelaten en heeft enorme verlatingsangst. Eerlijk gezegd voel ik me ook enorm in de steek gelaten. Herman en ik zeiden dagelijks tegen elkaar dat we voor altijd samen zouden blijven, dat we oud zouden worden en samen als bevende oudjes achter de geraniums zouden eindigen. Eén van Hermans laatste sms’jes was ook, “Als jij ooit bij me weggaat, mag ik dan met je mee?!” Nu is hij weg, maar ik kan niet mee!!!!

Ik zou eigenlijk wel even helemaal niets willen en hoeven doen. Gewoon alleen aan mezelf denken, of eigenlijk niet eens denken ook. Gewoon niets. Slapen, er even niet zijn. Niets voelen, niets herinneren geen kinderen, honden of poezen om voor te zorgen. Geen bedrijf, geen verplichtingen. Gewoon even een heel zielig klein meisje wat alleen maar getroost wil worden. Even lekker geknuffeld worden en de belofte krijgen dat alles weer goed komt. Dat ik me heel snel niet meer eenzaam zal voelen en dat ik heel snel weer gelukkig zal zijn.

Nu is het inmiddels Kerst geweest en oudjaar is ook voorbij. Nou waren Pappa Puk en ik al niet zo enorm blij met deze dagen. Al die verplichte bezoekjes en het geforceerde gezellig doen. Kerstavond waren D. en E. hier en hebben we lekker op de bank gezeten met een wijntje en lekkere stokbroodje en kaasjes. Eerste kerstdag ben ik naar Broerlief en schoonzusje gegaan, leuk voor Meiske Puk, die had afleiding en kon lekker met neefjes T. en W. spelen. Ik? Zucht! Ik heb alleen maar enorm PP gemist. Mijn strijdmakker in deze dagen. Samen sloegen wij ons altijd door deze dagen heen, nu was hij er niet en had ik niemand om blikken mee uit te wisselen om zo steun van elkaar te hebben. Op zich was het best wel leuk en hebben we lekker gegeten. De kinderen hebben nog heerlijk verstoppertje gespeeld. Leuk om te zien, maar ik was ook wel erg blij dat het weer voorbij was. Tweede kerstdag zijn we naar PP’s zus en de familie geweest. Daar hebben we lekker gegeten, nog kerscadeautjes uitgepakt en wat tv gekeken.

Gisteren was het oudjaar. Daar keek ik nog het meest tegen op. Mijn ouders zijn er en we hebben heerlijk appelbeignets, slaatje, kippenpootjes, broodjes en smeerseltjes. Een tafel vol heerlijkheden. Om elf uur komen Broerlief en schoonzusje met de kinderen en om half twaalf haal ik Meiske uit bed. Mini is al zo’n beetje de hele avond wakker, er wordt hier de hele dag als een debiel vuurwerk afgestoken. Om tien voor twaalf schenk ik de champagne in en geef iedereen een glas, ook voor PP zet ik er één neer. Dan slaat de klok twaalf.

Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld!