Archive for the ‘ Rouw ’ Category

*14-05-2008*

Wat een dag. Hij begon vannacht om half 2. Alex was onrustig en bleef maar roepen. Uit eindelijk wilde ze bij mamma in bed. Ik heb haar opgepakt en heb haar meegenomen en naast me neergelegd. Het is dan kiezen tussen twee kwaden. Of ieder kwartier je bed uit om haar te sussen, of haar naast me in bed, af en toe weg doezelen en haar geklets aanhoren. De tweede leek me nog het meest aangenaam. Dat kletsen en zeuren bleef doorgaan tot een uur of 4. Toen bedacht ze dat ze toch maar weer in haar eigen bed wilde liggen. Zo gezegd zo gedaan. In de veronderstelling dat ze nu wel lekker zou gaan slapen, viel ik als een blok om. Half 5……Mamma….. Ik kan niet slapen….zucht. Ik er weer heen gestrompeld en het ritueel start weer van voor af aan. Om 6 uur wilde ze weer naar haar eigen bed om vervolgens om half zeven te melden dat ze toch eigenlijk eruit wilde, het is al licht hoor mamma!

Eerst naar het nieuwe kantoor. Even wat dingen doorgesproken en daarna voor een overleg naar kantoor. Daar aangekomen kon ik voor de zoveelste keer betaald parkeren omdat er een andere buur op mijn P-plaats stond. Je kan me op zo’n ochtend echt niet pissiger krijgen. En met een wit heet hoofd weer briefjes onder de ruit gestoken en naar kantoor gelopen. Mijn spullen op kantoor gezet en met stampende voeten richting de buren gelopen. Klaar was ik met dat gezeur. Ik bel aan en niemand doet open. Ik bel iets langer aan en nog niets. Dan begin ik toch wat geërgerd tegen de deur te kloppen en de elektronische zoemer klinkt dat ik de deur kan openen. Nog zeker 2 minuten heb ik mij staan te verbijten omdat er niemand kwam. En ineens hoor ik een stemmetje uit een kamertje komen. Op mijn kalmst probeer ik uit te leggen dat het nu klaar is met deze parkeeracties, maar meneer vond het heel normaal, als er een ander op zijn P-plaats stond, dat hij hem dan maar op de mijne kon zetten. Ik heb hem kalm uitgelegd (voor zover de stoom uit mijn oren dat nog toeliet) dat hij nu die auto weg moest halen en dat het afgelopen moest zijn. Hij zou het regelen! Ik weer naar kantoor, koffie gepakt en in overleg gegaan.

Een klein kwartier later hoor ik dat mevrouw aan de deur staat en wil dat ik mijn auto weghaal zodat zij hem dan kan omruilen. Ik zei ik kom zo, ben even bezig. Nog geen paar minuten later hoor ik een enorm geschreeuw en gevloek en een berg herrie aan de deur. Het kwartje viel snel en ik stier naar beneden.

Jawel, de buurman was even verhaal komen halen en de mannen stonden als kemphanen tegen over elkaar. Ik spring ertussen, werk mijn mannen weer naar binnen en de buurman duw ik al pratend terug naar zijn huis, duw hem naar binnen en trek de deur voor zijn neus dicht, alles gepaard met de mededeling dat ik niet zo hou van dit kinderachtige gedrag en ik ook geen discussie wens. Zijn gebruik in het weekend van mijn P-plaats heb ik hem ook ontnomen en de beugel die de P-plaats afschermt meteen laten maken.

’s Middags naar het nieuwe pand terug want er moest nog iets besproken worden. De vloer beneden krijgen ze niet goed. Is gelegd op de verkeerde ondervloer. Resultaat……alles moet eruit en het moet helemaal opnieuw gelegd worden. Dat was weer zo’n moment dat na alle emoties en 87 seconden nachtrust, de moed me in de schoenen zonk.

Vanavond ging ik mijn haar laten doen. Onderweg er naar toe had ik het slecht. Tranen, hartverscheurende snikken en een enorm missen van Herman. Ik besloot om onderweg even snel langs Herm te gaan en parkeerde mijn auto voor het hek van de begraafplaats. De weg naar zijn graf voelde ik me zo alleen en meestal beleef ik die wandeling altijd hetzelfde als tijdens zijn begrafenis, toen ik voor de auto uitliep naar de aula.

Bij zijn graf aangekomen zak ik door mijn knieën en begin dorre blaadjes te ruimen, met mijn hand veeg ik de glazen plaat schoon en zit hem daar weer enorm te missen. De vragen, waarom en doe ik het goed, gaan dan altijd onopgemerkt door mijn hoofd. Dan hoor ik vlak achter mij een geritsel en een tikkeltje geschrokken draai ik mij om. Op een afstand van een meter of tien staat daar een wilde vos, die loopt nog een stap of twee mijn kant uit en kijkt me dan zeker een minuut of twee recht in mijn ogen aan. Eigenlijk stom verbaasd zit ik ademloos, nog steeds gehurkt te kijken naar dit prachtige dier. Dan realiseer ik me hoe mooi dit moment is, krijg tranen in mijn ogen en overal kippenvel. Een beetje onhandig en zo onopvallend mogelijk probeer ik mijn mobieltje uit mijn boekzak te wurmen en maak snel een foto. Op dat moment draaide hij zich om en liep heel rustig de struiken weer in.

Ik heb vaak geschreven dat ik al liggend in bed, starend naar het plafond, opzoek was naar een signaal. Wanneer ik midden in de nacht naar de sterren keek, de hemel afspeurend naar een teken. Altijd maar zoekende naar een bevestiging, naar iets. Dan sta je op een onverwacht moment oog in oog met een wilde vos en dan achteraf denken…… was dit nu een teken, of was het gewoon puur toeval?

2011
02/09
CATEGORY
'08-05 Mei
Plaats een reactie

*09-05-2008*

Rozengeur en maneschijn

 

Ik zou natuurlijk heel stoer weer een enorm Emiel Ratelband verhaal neer kunnen schrijven, doorspekt van opbeurende Tjakka teksten, blijde gebeurtenissen en andere gepaste positiviteit. Maar dat zou schone schijn zijn en al helemaal niet eerlijk. Ik heb wel eens eerder geroepen dat ik ook mijn pijnlijke dagen heb met veel verdriet.

Ja en daar de afgelopen berichtjes zo positief waren en ik zo blij was met de stralende zon en de geweldige toekomst die in het verschiet lag. Zo heb ik een dag als vandaag. Een dag vol donderwolken en alleen maar beren op mijn pad.

Niets gaat dan goed op zo’n dag en alle twijfels, waarvan niemand ze ooit kan bedenken, slaan mij dan om de oren. God wat is dat K…. zeg!

De hele dag met tranen in mijn ogen en intens verdrietig. Op zulke dagen zijn de confrontaties met alle gelukkige gezinnetjes niet meer te tellen. De pijnlijke realiteit dat Herman hier niet meer is. Dat hij toch echt niet meer gaat aanbellen omdat de knuppel zijn sleutels weer eens is vergeten. Of wanneer het eten al een half uur klaar is, de telefoon gaat en hij dood leuk verteld dat hij net uit Groningen is vertrokken en ik het eten dan toch maar beter in de prullenbak kan mikken. Of hij weer eens op zijn stilst de deur wist binnen te snieken om mij de stuipen op het lijf te jagen.

Van die dagen dat Alex haar enorme van Miltenburg karaktertje toont en ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam in mijn ééntje aan moet pakken. Mijn mailbox vol ligt met alleen maar problemen en andere aanverwante narigheden. En ja zelfs de fiets die ik besteld had niet de juiste blijkt te zijn,. Dat ik me zo volledig machteloos voel en ik me afvraag waarom ik de keuzes heb gemaakt zoals ze nu zijn. Kan ik dit allemaal wel? Doe ik het wel goed? Waarom doe ik ze in godsnaam en maak ik er geen enorme bende van?

Dit zijn ook van die dagen dat ik dan naarstig op zoek ben naar bevestiging van “boven af”! Bijna smekend op mijn knieën val met de vraag of ze me alsjeblieft niet even kunnen zeggen of ik ook maar een beetje de goede richting uit ga! Geloof me er zijn voldoende mensen die me steunen, zeggen dat ik het goed doe en een hart onder de riem steken, maar hoe lief iedereen het ook bedoeld en ongetwijfeld ook meent wil ik die bevestiging toch eigenlijk maar van één iemand. Dan sta ik aan het graf, met enorme dikke tranen en komt er eigenlijk maar één vraag! Waarom??

Ja, de realiteit die leven heet. Het leven wat zo intens te beleven valt. Zo intens was mijn leven met Herman. Maar hoe intenser het leven wordt beleeft, hoe intenser ook de gevoelens die ermee gepaard gaan. Zo sta ik oprecht ziels gelukkig met Herman op de top van de berg te genieten van ons, met zijn viertjes, zo lig ik onderaan diezelfde berg, nog wel samen, maar zonder Herman. Mijn enorme steun, mijn alles, mijn lieverd, mijn ongelofelijke knuppel, mijn maatje, Mi Vida!

Over intens gesproken…….

2011
02/09
CATEGORY
'08-05 Mei
Plaats een reactie

*03-05-2008*

Het is zaterdagochtend, een prachtige dag. Wakker geworden met een prikkelende warme zonnestraal in mijn gezicht, de harde realiteit van een brullende wekker en het gekir van Ludo op de achtergrond. Het is lente, naar mijn idee het mooiste seizoen van het jaar. De stemmige donkere dagen laten we achter ons en alles is nieuw. Nu meer dan ooit begrijp ik mijn liefde voor dit seizoen. Er is niets mooiers dan alles vol passie opnieuw tot leven te zien komen. De ontspringende knoppen in de bomen, de planten laten hun mooiste bloemen zien, lammetjes zorgeloos dartelend in de wei, jonge eendjes als een elastiekje achter hun moeder aan en de geur van een mooie dag. Fris, kruidig en sprankelend.

Mijn afgelopen weken kan ik ook wel zo beschrijven. Het tij is gekeerd, de wind staat in mijn zeilen en alles is goed! Nou ja op mijn chronische slaap te kort na dan! Armin was super! Vorig weekend kwamen vrienden uit België spontaan op bezoek! Geweldig, gezellig en veel gelachen. Dinsdag KoninginneNach. Met vrienden de kroeg ingedoken en eens flink op de Koningin geproost. In een straf tempo, hahaha. In café de Vink in de stad, een super gezellige Gaybar, daar waar ze weten hoe je een feestje moet bouwen. Lachen, dansen, gieren en heel hard met de muziek mee brullen. En natuurlijk ging dit alles weer door tot in de kleine uurtjes. Vraag me dan toch iedere keer weer af waarom men dit kleine uurtjes noemt, in mijn belevenis duren juist deze uurtjes altijd bijzonder prettig, heeel lang! De volgende ochtend vroeg op en de hele dag aan het zoeken geweest naar mijn stem. Ik heb hem weer terug gevonden, al was het een dag later;-)

Koninginnedag en hemelvaart waren overdag wat regenachtig. Jammer voor de kinderen die buiten leuke dingen hadden te doen, maar mooi voor alles wat zo fris en nieuw in het leven staat. Kijk nu maar eens naar buiten hoe mooi alles ervan wordt!! En de avonden die ervaar ik ook als heerlijk. Anderen zullen zeggen dat ze saai zijn, maar geloof me, het tegendeel is waar! Ik kan zo genieten van de rust om mij heen. Lekker op de bank, kaarsjes aan, een heerlijk muziekje op de achtergrond en mijn laptopje op schoot. Mijn contact met de buitenwereld lopen door de weeks via mijn laptop. Lekker surfen over het Net en chatten met vrienden. Mezelf verliezen in de geluiden van Armin en weer (al had ik me nog zo voorgenomen het niet te doen) veel te laat naar bed! Tja soms verlies je jezelf zo in je activiteit dat je je er niet van kan losmaken 😉

De verbouwing gaat nu super! Het schilderwerk is prachtig en precies zoals ik het had willen hebben. Alle fouten worden in een hoog tempo en met finesse gecorrigeerd. Het wordt echt heel mooi. Als alles straks klaar is en we kunnen onze intrede nemen, weet ik zeker, dat wij het mooiste pand van ons dorp hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik hier een gevoel van trots bij krijg!

Het is zaterdagochtend, een prachtige dag! En de rest van het weekend, die nog heerlijk lang duurt, wordt net zo mooi! De zon schijnt en het is lente!!!Enjoy!

2011
02/09
CATEGORY
'08-05 Mei
Plaats een reactie

*20-04-2008*

Al maanden stond het op de agenda, twijfelend tot de laatste week, Armin Only 2008.

Herman en ik zijn bij alle Armin’s geweest, geweldige feesten en we waren daar altijd in onze nopjes! Zwanger of niet, als hij een feestje gaf waren wij erbij. Afgelopen november, de maand dat Armin normaal gesproken zijn feestje gaf, had hij plaats gemaakt voor Ferry Corsten en vooral Herman baalde hier enorm van. In januari werd bekend dat Armin alsnog ging draaien, dus geheel logisch had ik besloten om ook te gaan. Ik had nog een paar maandjes om aan het idee te wennen om er zonder Herman naar toe te gaan, dus dat moest vast lukken. En alle vrienden die hoorde dat ik ging hebben ook meteen kaartjes gekocht om erbij te zijn. Zelfs Yvon die gisteren 40 werd was erbij samen met Peter en nog twee van hun vrienden.

De week begon met struinen naar leuke nieuwe kleren. Mijn confectiemaat laat momenteel veel overeenkomsten met die van en Biafraan kindje zien en had dus wel iets nieuws nodig om een beetje gezellig ten tonele te verschijnen. Wit, daar had ik zin in. Een paar keer zonnebanken en mijn witte Casper laken had ik ingeruild voor een goudbruin snuitje. Haren knap gekapt en klaar voor de strijd.

Om half negen kwam Henk me halen en gingen we op weg. Eerst bij Gouda bij de benzinepomp verzamelen en toen door naar de Jaarbeurs. Daar aangekomen reden we toevallig samen met Peet en Yvon de garage in liepen we vervolgens naar de ingang. Wat een enorm geluk dat we onze kaarten bij Ticketbox hadden gekocht, want alle mensen die via het net kaarten hadden besteld waren goed de pisang en mochten zich in en rij van een kleine 50 meter aansluiten! Dan kom je aan, kaartje inleveren (dat ging lekker), daarna was het (anders dan normaal) de bedoeling dat de mensen eerst hun spullen in lockertjes deponeerde. Daar ging het een beetje mis. Met een mannetje of 2000 in de rij om een sleuteltje te bemachtigen. De groep aan de kant geparkeerd en Marion en ik hebben ons toen met swifte manoeuvres door de menigte heen gewurmd, om na een kleine minuut een verbaasde menigte achter ons te laten en triomfantelijk met 7 sleuteltjes terug te keren. Gna gna. Spullen gedropt, door de beveiliging en op naar de munten balie. Goed dan ben je er wel en kan het feest beginnen.

De zaal binnen lopend keek ik wel wat onwennig om me heen. Toch anders, maar daar bleef het bij en we namen een drankje en de muziek stond al lekker te knallen, dus mijn voetjes zijn gaan bewegen en niet meer opgehouden. Veel gelachen en gedanst en genoten. De groep was gegroeid tot een mannetje of 25 en het was TOP!!

Om 01.00 uur zetten Armin de “officiële” opening in met veel vuurwerk, laserlicht en vette muziek. Toen kreeg ik hem toch wel erg zwaar voor mijn kiezen. Stond ik daar zonder die lange, hard brullend met dikke tranen, naar boven kijkend of hij niet stiekem op één van de lichtzuilen zat te kijken. Meteen voelde ik armen om mij heen en een heleboel lieve mensen die mij kwamen troosten. Tjee wat is het toch fijn om zulke goede vrienden en familie te hebben. De rest van de avond had ik dat gevoel nog één keer, even kort, maar het was goed. En mijn lieve schat? Niet gezien, maar ik weet zeker dat hij er was!

De rest van de nacht was de muziek heerlijk en heb ik de laatste 10 milligram vet er ook maar gelijk vanaf gedanst. Het feest was GEWELDIG en ik had het voor geen goud willen missen! De vrienden, vriendinnetjes, broertje en schoonzusje waren even zo geweldig, ook die zou ik voor geen goud willen missen! Om 8 uur ’s ochtends kwam ik moe, voldaan en zwaar naar de “klote” thuis. En met een grijns van oor tot oor ben ik heerlijk in slaap gevallen……

2011
02/09
CATEGORY
'08-04 April
Plaats een reactie

*Wat is rouw*

Zo weer een maand voorbij. De tijd vliegt als een tornado voorbij. Even op adem komen of tijd voor mezelf creëren is er nog niet bij. Ik vlieg in dezelfde storm heen en weer van het oude naar het nieuwe pand. En daar is nu net waar hem de schoen wringt. Het nieuwe pand en de verbouwing, zucht! Het lijkt er op dat er niet al teveel goed mag gaan, dus is er bedacht dat de verbouwing ook meer eens anders moest lopen dan gepland. Want stel je nu toch eens voor dat er iets mee zou zitten, op rolletjes zou verlopen of van een leiendakje zou gaan.

Ik had al uitgebreid verslag gedaan over het slopen van de binnenmuren, de plafonds die werden voorzien van mooi stucwerk etc.
Afgelopen week had ik eens de tijd om eens met een kritische blik door het pand te lopen. Ja en dan word je om je oren geslagen dat je er niet genoeg bent om alles in de gaten te houden.

Het verfwerk is echt vreselijk, ik weet zeker wanneer Alex de verf in haar handjes had gekregen, er minder op de ramen had gezeten dan nu. De vloeren zijn niet geëgaliseerd, daar waar oneffenheden waren werden die gewoon met stukjes ondervloer en bouwpuin opgevuld en als de vloer erover zou liggen dan zie je er toch niets meer van…. De urinoir hangt te hoog, nou ja, tenzij ik voor de kleinere heren onder ons een stoofje neerzet. En dan hadden ze ook nog vensterbanken gemaakt, nu is het gebruikelijk dat een vensterbank uit één stuk is, nee hier hebben ze er een puzzel van 8 stukken van gemaakt en daarbij zo geplaatst dat de ramen niet open kunnen. Waarschijnlijk hadden ze zoiets van, ze hebben toch airco dus die ramen hoeven toch niet meer open. En zo kan ik nog wel een lijstje volmaken.

Vandaag dan ook overleg gehad met de aannemer. Eerst door het pand heen gelopen en alle fouten opgenoemd, het verdere overleg was kort. Wegwezen!!! En vooral nooit meer terug komen. Wat een prutsers. Andere aannemer erin en alles opnieuw opknappen. Alle verfwerk moet over, de vloeren geëgaliseerd, de urinoir verlaagd, de houtenvloer moet minder strak langs de kanten komen enzovoort.

Resultaat, minimaal 6 weken vertraging!

 Hier in huis gaat het wel goed. Ludo is wel erg verkouden en hoest veel. Hij heeft dan ook een ventolyn gekregen dat hij het niet zo benauwd heeft. Daardoor vorig weekend in 4 dagen maar een uurtje of 13 in totaal geslapen, was toch wel wat weinig. Alex klept en springt lekker door en heeft het goed naar haar zin!

Ik ben nog steeds aan het jagen voor een ander huis. Maar daar is nog geen vordering in. En verder ben ik een paar keer bij mijn vriendinnetje wezen eten en andersom. Leuk! De kids spelen gezellig met elkaar en wij kunnen lekker kletsen eten en lachen. En wat niemand ooit voor elkaar heeft gekregen, is hun wel gelukt op één van hun oud Hollandse spelletjes avonden (ja er zijn nog van die gestoorde gezinnen) ze hebben me aan het sjoelen gekregen! Was wel erg lachen en je kan er best leuk mee vals spelen, hahaha. Ze hadden het zo druk met elkaar dat ik in plaats van de gebruikelijke 3 keer, 4 keer heb gegooid. Jammer genoeg was mijn score nog steeds zo slecht dat ik ben verslagen door hun dochtertje van 6. Ik denk dat ik bij hun volgende bezoek maar eens het ganzenbord of mens erger je niet op tafel gooi, gna gna gna.

 

Vorige week kreeg ik ook bericht dat het graf nu klaar is. Daar de steen van Herman zijn ouders vol stond ,moest ik iets anders bedenken om neer te zetten. Ik heb gekozen voor een gestraalde glasplaat die schuin op pootjes is geplaatst. Ik heb onze oneindige knoop erin later graveren en gewoon een kleine tekst. “Onze lieve Pappa, Mi Vida!”  En zijn naam. Viooltjes in het tuintje en het ziet er weer netjes uit.

 Zoals iedereen wel weer leest, gaat het, behalve de oplosbare probleempjes, toch nog steeds goed. De lente begint nu echt te komen en het zonnetje straalt nog steeds. Ok soms drijft er wel eens een donderwolk over maar het gaat lekker en ik ben  blij met alles wat er in het verschiet ligt. Het wordt een mooie zomer, met veel plezier, lol en gezelligheid. En vooral veel, heel veel zon!!!

2011
02/09
CATEGORY
Algemeen
Plaats een reactie