*12-01-2008*
Zo en weer een week voorbij. Het was deze week “al weer” een maand geleden. En nog steeds dringt het niet helemaal tot mij door. Mijn leven is helemaal anders. Echt bijna niets, van hoe het was, bestaat nog. Ja, de materiele dingen wel. Maar ook daar zal wel het één en ander van veranderen.
Simpel, het luizen leventje wat ik bij Herman had, is verdwenen. Lekker fulltime mamma zijn en fijn de hele dag een beetje lanterfanten, SL spelen en andere dingen doen, gaat nu echt niet meer. Op maandag en woensdag ben ik de hele dag op kantoor. De andere dagen tussen door ook. Als ik niet op kantoor bezig ben, dan doe ik thuis om dingen te regelen en uit te zoeken. En de enorme verantwoordelijkheid (die ik dus altijd enorm heb onderschat) die de zaak en de mensen met zich meebrengt.
Alex zit op dinsdag, woensdag en donderdag ’s ochtends op de peuterspeelzaal en die moet gehaald en gebracht worden. Snel de honden uitlaten tussendoor en Ludo voorzien van fles, fruit en ander eten. Boodschapjes doen en even wat telefoontjes aannemen of terugbellen, dat ding staat echt niet stil. Nog steeds een berg dingen te regelen, abonnementen afzeggen, Hermans graf moet nog worden aangepast en ga zo nog maar even door. ’s Avonds als de kinderen op bed liggen kan ik dan eindelijk weer met alle adressen aan de slag, om zo niemand te vergeten. Dan de hondjes weer uitlaten en hup naar bed.
De nachten zijn nog steeds slopend, als ik bof hoef ik er maar 6 keer uit en anders heb ik een woelende Alex naast me liggen, weg slaap. Hopelijk gaat dat veranderen. Afgelopen dinsdag heb ik een gesprek met de kinderpsycholoog gehad en Alex gaat de komende 3 weken in speltherapie. Dan gaan ze proberen middels het spel de emoties eruit te krijgen en zo het verwerking proces in gang te zetten.
Woensdag was om 13 uur de overdracht van het nieuwe kantoorpand. En om half zes kreeg ik de sleutel. Ja dat is dan weer raar, weer een stukje dat gaat veranderen. Het vertrouwde pand maakt plaats voor dit nieuwe. Dubbel, ik had niets liever dan Hermans gezicht willen zien bij het krijgen van de sleutel, hij was zo enorm blij dat hij het pand had gekocht! Aan de andere kant is het ook een mooie nieuwe start van een nieuwe periode.
Vrijdag hebben we met alle medewerkers het pand bekeken en een fles champagne laten knallen. Ik weet zeker dat hij zo trots zou zijn geweest. Iedereen bij elkaar en maar bedenken hoe we het gaan inrichten en indelen. Het was heel fijn om iedereen zo enthousiast te zien. Ik ben zo enorm dankbaar dat Informant zo’n geweldig club mensen bij elkaar heeft!! Heeft hij toch wel goed geregeld.
Mijn gevoel
Misschien handig om ook eens mijn gevoel op te schijven. Moeilijk, ik heb niet eens het idee dat ik mijn gevoel onder woorden kan brengen. Er gaat zoveel door me heen en ik ben enorm druk in mijn hoofd. Ik heb geen idee wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt, maar ik ben uitgeput. Ik heb me echt zelden zo moe gevoeld. Eén bijzonder gevoel wat ik al heb sinds het moment dat Herman stierf is een enorme brok in mijn keel. Zo erg en penetrant aanwezig. Niet weg te slikken. En als de emoties wat hoger oplopen is het nog erger.
En wat voel ik verder. Enorm eenzaam en alleen in alles wat ik doe. En schuldig. Alex heeft het erg moeilijk en leeft momenteel enorm in het verleden. Niets in, aan en om het huis mag dan ook veranderd worden. Alles wat ze ooit heeft gekregen, heeft ze van pappa gekregen en ze heeft het alleen maar over toen pappa nog heel was. Ze is ontzettend druk en vraagt 300% aandacht. Schuldgevoel nummer één! Ik kan haar die aandacht heel moeilijk geven. Ik ben bijna continu bij haar, maar de aandacht die ze wil, wisselt met zo’n hoog tempo af, dat ik er bijna niet tegen kan. Eerst een filmpje kijken, om na 2 minuten een ander filmpje te willen zien. Spelletjes spelen en het lukt niet kan ze zo’n enorme woede aanvallen hebben. En andere mensen, met name vrouwen doet ze erg lelijk tegen. Mannen vindt ze daar in tegen wel leuk. Opa en oom Peter zijn favoriet, maar Tommie en Wessel kunnen niet ook niet stuk en ze wordt dan ook furieus als ze daar niet kan gaan spelen. Ik kan daar dus erg slecht mee omgaan. Engelen geduld heeft Alex nodig en die heb ik niet. Dat is dus ook een stukje schuld gevoel.
Maar ook omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet even als een hysterisch mens heb kunnen huilen, schreeuwen en krijsen. Iedereen vindt me een dapper mens. Best stoer hoor, en eerlijk gezegd wil ik me daar best achter verschuilen en voelt dat ook wel prettig. Maar diep van binnen zou ik wel eens dat vrouwtje willen zijn die als een wanhopige stakker alle aandacht krijgt omdat ze zo zielig is. Even helemaal wentelen in de medelijden. Helaas gaat dat niet. De kinderen en met name Alex laat dat niet toe. En logisch. Zij voelt zich enorm in de steek gelaten en heeft enorme verlatingsangst. Eerlijk gezegd voel ik me ook enorm in de steek gelaten. Herman en ik zeiden dagelijks tegen elkaar dat we voor altijd samen zouden blijven, dat we oud zouden worden en samen als bevende oudjes achter de geraniums zouden eindigen. Eén van Hermans laatste sms’jes was ook, “Als jij ooit bij me weggaat, mag ik dan met je mee?!” Nu is hij weg, maar ik kan niet mee!!!!
Ik zou eigenlijk wel even helemaal niets willen en hoeven doen. Gewoon alleen aan mezelf denken, of eigenlijk niet eens denken ook. Gewoon niets. Slapen, er even niet zijn. Niets voelen, niets herinneren geen kinderen, honden of poezen om voor te zorgen. Geen bedrijf, geen verplichtingen. Gewoon even een heel zielig klein meisje wat alleen maar getroost wil worden. Even lekker geknuffeld worden en de belofte krijgen dat alles weer goed komt. Dat ik me heel snel niet meer eenzaam zal voelen en dat ik heel snel weer gelukkig zal zijn.
Mamma Puk 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.