Welkom in mijn wazige wereld

Goed uitgeslapen begonnen we de dag. Daarna lekker ontbeten en ons klaar gemaakt voor een dagje rond het eiland. Tassen gepakt en de kids voorzien van natje en droogje de auto in. First stop is even voor bij de stad Zakynthos bestemt. Zelf zitten we namelijk in het dorpje Kalamaki. Ergens tussen Krioneri en Alykes schijnen heerlijk strandjes te liggen en daar willen we eerst even met de kinderen gaan ravotten. Het lijkt wel op een menukaart in plaats van een eilandtrip.  Onderweg wordt de trend gezet. Max en Alex zitten op de achterbank met hun DS te spelen en de weg langs de kust is nogal kronkelig en stijgend en dalend over de rotsen. Alex begint met piepen over buikpijn en niet veel later ook Max. Wagenziek….yihaa… altijd leuk als je net een half uurtje onderweg bent.

We stoppen, Max spuugt wat en mag voorin zitten. Alex verontwaardigd dat zij dat niet mag, zij heeft toch ook buikpijn?! Na flink wat gepiep en gejammer aan te hebben gehoord komen we er achter dat die geweldige strandjes niet te vinden zijn en we zetten de reis dan maar meteen door richting het Scheepswrak. Een erg oud piratenschip ligt hier op een strand en schijnt de moeite van het bezichtigen waard te zijn. De hele reis erna toe heeft Alex haar gehoorapparaatjes uit en alles wat we haar vragen en wat we haar ook voor antwoord geven, komt niet aan. Oost Indisch doof noemen ze dat. Ik zeg gewoon een typisch gevalletje van ruim anderhalf jaar de vrije hand gehad te hebben en nu met de gebakken peren zitten. Het is waarachtig knap dat een meisje van net vijf het tot een ware kunst heeft verheven om bij haar moeder het bloed onder de nagels vandaan te toveren. (tja ik had diepgang beloofd voor vandaag…. Alex heeft daar heel goed bij geholpen deze dag)

Ondertussen begint bij mij de wanhoop toe te slaan. En dat is niet omdat ik hier tijdens het schrijven van mijn blog naar de Karaoke avond zit te luisteren, al mijn nekharen in verticale positie staan, mijn trommelvliezen per direct een hoge pieptoon laten horen en mijn teennagels met een centimeter diep in de balkontegels staan gegriefd. Nee deze wanhoop sloeg mij met de realiteit van een honkbalknuppel om de oren. Anderhalf jaar gemakzucht werpen nu de vruchten af en het resultaat is een ontzettend lief meisje waar ik waanzinnig veel van hou, maar ook een meisje die voor geen meter luistert en dat ook in alle toonaarden weigert. Een enorme sterke wil heeft en die ook met een constante dram wil doordrijven om zo haar zin te krijgen. Ik was er al eventjes achter, maar 24 uur per dag tijdens de vakantie komt het wel erg naar buiten en is het moment dat ik daar rigoureus werk van maak aangebroken. En dan moet je volhouden. Altijd gezellig als je met zijn vijven op vakantie bent.

We arriveren bij het wrak. Helaas waren ze er vergeten bij te vertellen dat en een meter of 100 langs een rotpad naar beneden afgedaald diende te worden. Tja dat gaat hem niet worden met drie koters waarvan de jongste nog struikelt over een afgewaaid bloemblaadje.  Kortom, we gaan weer de auto in en de gezichten van een oorworm voeren de boventoon. Nou ja behalve die van Reem dan, die heeft zo’n irritante kutgrijns, die is met geen onweer noch een scheld kanonnade van zijn gezicht te vegen.

Om een lang verhaal maar eens wat korter te maken, we zijn uiteindelijk het hele eiland rond getuft om ongeveer 10 kilometer van ons hotel op een 3 meter breed strandje te landen en daar de laatste uurtjes van de dag bij te tanken van een zeer vermoeiende autorit. Vakantieman!!! Tis hier fantastisch!!!!

Ik had hier natuurlijk een waanzinnig lulverhaal kunnen opschrijven, maar ik heb jullie de werkelijkheid gegund. Waarom? Simpel ……een dag als deze, hoort helemaal thuis in het leven van een gezin met vijf kinderen. Heel veel plezier en lol samen, maar soms ook een Confrontation Day ertussen. Mijn humeur is weer opgeklaard en nu maar eens kijken wat morgen ons brengt 😉 Toedeloe en de rozen!

AnnR * 5 Augustus 2009

Het nadeel van zo’n enorm optimistische blog is dat je regelrecht de confrontatie met de realiteit om de oren krijgt! Zondagavond, nadat ik heel optimistisch zei dat mijn verhaal uit was voor die dag, kwamen Alex en Ludo om de beurt krijsend hun bed uit. Jottem….. Alex, die normaal heel vaak bij Oma en Opa is, had een typisch gevalletje van heimwee nadat ze Oma aan de telefoon had gehad. Ludo dacht even gezellig in deze modus mee te draaien. Kortom, onze avond samen begon uiteindelijk pas rond middernacht. Voordeel is dan wel dat de lokale disco en bingo afgerond zijn en we onze eigen muziek aan konden zetten. De setting van een heerlijk liefdesnest op het balkon, de sterren aan een strakke heldere hemel en een prachtige maan die ons balkon en mijn heerlijke ventje 😉 zwoel verlichte onder het genot van een zachte zomerbries.

De ochtend begon om 09 uur lokale tijd, meevaller dus. Even nagenieten van de nacht en we weten de kinderen weer aan te sporen om zich aan te kleden zodat we naar het resto kunnen gaan voor een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt gaat de goed gemutste familie richting het strand. Eerst even wat spelen, varen en tikkertje spelen en daarna hebben we lekker geluncht in een lokaal Grieks restaurantje. Het menu bestond uit een variëteit van pizza, zwaardvis en een niet te versmaden tosti. Je krijgt het normaal niet bij elkaar bedacht, onze kinderen wel! Na de lunch, terug naar onze strandplaats.

Vorig jaar heb ik in al mijn wijsheid en vol goede moeder voornemens een waanzinnige moederfiets gekocht. Je kent ze wel, die foute met zo’n belachelijk breed stuur, kinderzitje aan de voorkant en één achterop, allemaal in dezelfde kleurstelling als de fiets. Zo’n fiets waar je als hippe mamma echt mee gespot wil worden in het dorp. Zo’n fiets heb ik dus, en ik heb er zeker wel twee keren op gefietst. Op het strand aangekomen werden we waarschijnlijk gestoken door één of ander rare vlieg en besloten we een waterfiets te huren. JAAAAA dat was het plan. Als ik dan toch zo weinig fiets is het een waanzinnig idee om er één te huren die op het water vooruit komt. De kids stonden te juichen….. nou ja, behalve Ludo dan. Onze held in wording scheit al peulen als hij van de ene naar een andere handdoek wordt getild, dus de afstand van strand richting de zee alwaar de waterfiets op ons lag te wachten, bracht een geweldige serenade teweeg. Opblaasboot op het achterdek, Ludo erin en fietsen met de familie. Wel lachen eerst een stuk de kust uit en dan de zee als het ware voor jezelf hebben. Heerlijk. Max en Alex zwemmen naar hartenlust, ok, Alex doet dat vanaf de rug van Remi, maar een kniesoor die daar oplet. Even later hang ik eraan om een mooie duik te maken, omdat ik in een ver en duister verleden ooit eens van een plank heb gesprongen. Ik kan jullie melden dat die duik echt te triest was voor woorden, wat het moment dan ook weer hilarisch maakte.

Dan ontstaat er toch een klein beetje de behoefte om als ouders zijnde een minuutje of wat voor jezelf te hebben. Dan heb je pas een uitdaging. Midden op zee, drie kinderen en een waterfiets. Met een beetje een sluwe brein is zo’n uitdaging snel getakeld en we zetten de kinderen op de fiets stoelen en laten hen naar hartenlust de waterfiets bedienen. Reem en ik nemen een geweldige snoekduik de zee in en verwerven ons op deze manier een paar heerlijk privé minuutjes in zee. Wat nou met kinderen kan je geen liefdesleven hebben als ouders ….. gewoon een beetje creatief zijn, that’s all ….. (Mochten er nog jonge ouders zijn, die van creatieve suggesties voorzien wensen te worden, gaarne een mailtje op dit adres ;-))

Laat in de middag gaan we terug richting complex en stranden we nog een paar uurtjes aan het zwembad. Ludo is zijn allergrootste angst voor het babybadje te boven en onze held durft nu al op de rand te zitten en met zijn handen in het water te spartellen.  Ik zeg, one small step for man, one giant leap for mankind, hehehehe. We gaan aan het diner en daarna nog wat relaxen daarna is het voor de kids weer bedtijd. De Engelse bingo knalt weer door de lucht en alle foute Tracey’s en Johnny’s zijn weer in vol ornaat aanwezig. Het genot om dit vanaf ons bordes te aanschouwen is werkelijk kostelijk. Wij maken ons op voor de nacht, maar hoe die verloopt lezen jullie de volgende keer. Voor nu…. Oogjes dicht en snaveltjes toe…. Slaap lekker!!!!

AnnR * 3 Augustus 2009

Om 04.00 uur werden we door hard geklop op het raam wreed wakker gemaakt. Kut, de wekker uitgezet en keihard in slaap gevallen. Grrrrr. Vakantie, met zijn vijven naar Griekenland. Pappert en moeders zouden ons naar Schiphol brengen en stonden voor een gesloten deur. Als de best gedrilde commando eenheid werden de kids uit bed getrokken en aangekleed, de koffers en andere benodigdheden op vakkundige manier bij elkaar geraapt en verzameld en in een kleine 10 minuten stond de hele familie van Zelst tot Roozenburg op de stoep voor de auto klaar voor vertrek. Griekenland here we come.

Het inchecken hadden we al online gedaan en we hoefde alleen nog de koffers te lozen. Geen paspoort controle, dus hop hop hop in galop naar het vliegtuig. Voor de vlucht had ik wel wat drama’s voorzien. Ludo die vorige week voor het eerst met de trein heeft gereisd was toen kompleet hysterisch, dus het vliegtuig zou in mijn ogen niet veel verschil maken. In het vliegtuig zaten we lekker samen gepakt en klaar voor vertrek. Ludo vermaakte zich kostelijk en ook Alex en Max hadden er echt zin in. Het vliegtuig zette het stijgen in en Ludo keek met grote ogen wat er allemaal gebeurde. Alex ook, maar dan vol enthousiasme.  De vlucht verliep wonderwel voorspoedig. Althans voor ons. Er waren een aantal slapende mede passagiers die het waarschijnlijk minder met ons eens waren. Ludo die al wandelend door het gangpad waggelde, wist systematisch de slapende exemplaren ertussen uit te vissen, ging gezellig naast hen staan en bleef ze vol aankijken om vervolgens hard te roepen, mamma, vlouw slaapt……. Nou nu niet meer Ludo!

In Zakynthos aangekomen, hadden we een volledig in as gelegd eiland verwacht. Vorige week waren er een flink aantal bosbranden geweest en moesten er zelfs een behoorlijk  aantal toeristen van een strand gered worden. We stapten naar buiten en wat schetst onze verbazing…..Niets te zien. Alles zag er prachtig en idyllisch uit. De bustrip van een magere 15 minuten was appeltje eitje en ook de kleine 10 minuten wachten voor we onze kamersleutel ontvingen waren een piece of cake. Jeetje het begon allemaal wel erg op een perfect georganiseerde vakantie te lijken. De kamer, gelegen aan het zwembad is prima verzorgd. De kinderen waren helemaal blij en vanmorgen om 10.30 uur Nederlandse tijd (Griekenland loopt een uurtje voor) liep de ganse familie richting het zwembad.

De kids hebben heerlijk in en om het zwembad gespeeld en volop vriendjes gemaakt. Reem en ik hebben heerlijk liggen luieren in het gras. Gadver dit belooft echt een vreselijke vakantie te worden. Ik heb geen idee hoe we dit gaan volhouden. De luchten strak blauw, een verkoelend briesje die de zintuigen streelt en een temperatuur van een graad of 34 (schatten wij zo in). Net hebben we heerlijk gegeten, het buffet en alle andere all-inclusive te verkrijgen natjes en droogjes zijn werkelijk tot in de puntjes verzorgt. Geen lange rijen of irritante mede gasten hier in het hotel! Nu, al zittend op het terras, wijntje naast me, kindertjes slapen, zitten we te genieten van de ondergaande zon. Ik kijk opzij en ben zo blij……

Vandaag was echt een perfecte dag, voor ons allemaal…….

AnnR * 1 Augustus 2009