Welkom in mijn wazige wereld

07-08-2013

Wijan komt ons om 9 uur halen We beginnen onze eerste stop bij Pura Goa Lawah, “The Batcave” Maar dan zonder de man zeg maar. Een schat van een gids dient zich aan tegen een normale schappelijke prijs en we lopen gedwee achter hem aan. Hij vertelde ons over het belang en de gebruiken van deze voor Bali belangrijke tempel. Al krijg ik ondertussen wel het gevoel dat alle tempels hier op Bali die zogenaamde belangrijke status hebben. Maar dan verteld hij dat het voor de reïncarnatie van nabestaanden zeer van belang is dat de familie 12 dagen na de crematie hier bijeenkomt om daar offers en gebeden voor te plaatsen. Anders komt de overledene niet meer terug in de familie, wanneer hij reïncarneert. Ziek als ik ben moet dan meteen denken aan een situatie waarbij de overledene niet geliefd zou zijn in de familie en ze die persoon gereïncarneerd of niet, liever nooit meer willen zien. Zouden ze dan na 12 dagen een ander dansje maken, ver buiten deze tempel?? Ik heb de gids deze vraag maar niet gesteld.

Bij het daadwerkelijk aankomen van de grot worden we bedwelmd door een zeer weeïg zoetige lucht. Alle doeken waarmee tronen, goden en andere belangrijke items in de tempel/grot zijn bekleed, zien werkelijk gitzwart van de vleermuizen shit. Dan werpen we een blik omhoog en bekruipt mij heel even het gevoel of ik in een griezelfilm ben belandt. Duizenden en duizenden vleermuizen hangen daar aan de plafondgewelven van de grot. Luidt piepend en krassend en druk krioelend in de geweldige massa. Op één stuk van ongeveer 3 vierkante meter na. Dat stuk plafond is compleet leeg. De gids verteld dat er in deze grot, twee reusachtige pythons leven. Uiteraard heilig en deze beknellende kerels zorgen ervoor dat de populatie van vleesmuizen in stand gehouden wordt. Daar waar deze heiligheden toeven, daarboven hangen geen gevleugelde muizen uit vrees voor hun leven. Vinden jullie het ook geen fantastisch verhaal? Toch veel mooier dan Eva, de appel en de slang. Deze dude’s zijn echt de held! Al betwijfel ik wel hun inzet, gezien de hoeveelheid Batmen en Batgirls ondersteboven piepend in die grot.
Bij het verlaten van het complex laat ik mezelf echt fantastisch een vleermuis oor aannaaien en koop veel te duur een Balinese kalender. Als ik mijn te dure kleinood in de auto bekijk, blijkt dat deze ook nog eens in volledig verkeerde volgorde in elkaar is gezet. Deze stupide aankoop van het jaar gaat zeker een ere plaatsje krijgen als we thuis zijn!

Dan is het tijd voor the Tourist Hell of Bali. Pura Agung Basakih, het grootse Hindoe heiligdom op Bali. Wyan legt me duidelijk uit wat voor nare taferelen er zich afspelen, waardoor de meeste toeristen een smerige nasmaak behouden na het bezoek aan deze tempel. Prijzen van 50 euro voor een gids schijnen het topje van de bedrogsberg te zijn.Met Wyan oop veilige afstand toekijkend en met voldoende munitie op zak, betreed ik het heiligdom der sluwe gidsen. Ik betaal de normale toegangsprijs en dan komt het. Mevrouw, u mag alleen met gids de tempel bezoeken! Ik kijk hem betwijfeld aan en ik vraag wat mij dat dan wel niet gaat kosten. Wel, een minimum van 50 euro mevrouw. Ik kijk hem aan, ik lach en draai me om en wil weglopen. Die kans kreeg ik niet echt. Maar mevrouw, vervolgt de aasgier, u mag ook onderhandelen over de prijs. Ik zeg 100.000 rupia (iets van € 7,50) en hij schut hevig nee. 500.000 roept hij, nee ik hou voet bij stuk en na veel wikken en wegen geeft hij zich gewonnen. Maar! Ik moest meteen betalen. Ik sta hem hartelijk in zijn gezicht uit te lachen en zeg, no way! Ik betaal achteraf!! De blikken die Wyan naar zijn gestalte geworpen kreeg waren niet mooi, maar na het toneelstuk, liepen we beide voldaan lachend onze weg! Missie geslaagd! Het complex is prachtig, maar de gids maakt zich er voor het af gesproken bedrag , duidelijk als een Jantje van Leiden vanaf. Maar met de vele gesprekken met mijn trouwe chauffeurs en mijn gelezen input, had ik voldoende kennis opgedaan om de gevallen gaten in deze knuppel zijn verhaal aan te vullen en bleek de tour alsnog perfect compleet.
Bij de uitgang probeerde onze gids nog met heel veel moeite, extra geld los te wurmen en vrij argeloos werp ik hem een munt van 200 rupia (2 cent) in zijn richting. Ik kan slecht tegen oplichters zo jullie weten.

Lunchtime it was! Wyan brengt ons naar een restaurant met werkelijk het mooiste uitzicht van Bali. Jammer genoeg was de bewolking erg dicht en konden we Gunung Agung niet zien, maar het met rijstvelden bezaaide dal werd er wel bijzonder mystiek door. Je eten enje drinken glijden in zo’n setting als vanzelf naar binnen en halen echt alle positieve energie eruit die er in zit. Zo’n puur stukje rust beleef je maar op weinig plaatsen ter wereld.

Last stop is Tenganan. Een traditioneel Balinees dorp waar de Bali Aga’s wonen. Een naar zeggen weinig voorkomende groep mensen die zich nog vasthouden aan tradities. Zo veilen zij geen tanden en gaan de jongens en meisjes op eigen manier naar het onderwijs. Ik tref vooral veel eerder geziene folklore als weven en hanengevechten. Zeker leuk om gezien te hebben, met de wetenschap dat dit dorp zich tot op heden nog heeft los weten te houden van de invloeden van buitenaf…… Nou ja, op het eerste oog dan, want wie met een scherp oog kijkt, ziet op de achtergrond radio’s en Nike T-shirts rennen 😉

Candidasa – 03-08-2013
Ludo’s buikpijn heeft zich doorgezet. Vannacht rond de klok van 4 heeft hij zijn volledige maaginhoud over de glanzende witte plavuizen gespetterd. Hondsberoerd en hevig in tranen. Ik heb hem opgepoetst en gerustgesteld weer in bed gelegd en ben vervolgens aan het ruimen gegaan. Best wel onhandig, met als enig schoonmaakmiddel een rol wc papier van slechts 1 laag. Dan merk je pas echt hoe inefficiënt dat papier in gebruik is. Slechts anderhalve rol had ik nodig om deze fijne klus te klaren. Goodmorning Ubud! Archhhhh. Slapen was daarna lastig omwille van details die ik jullie verder zal besparen. Of waren het er al te veel? Sorry!

’s Morgens bij het afrekenen had ik een klein bumpertje met de receptioniste die claimde dat mijn creditcard niet goed was. Ooooohmmmmm Ann, relax. Ik vertel haar dat het apparaat aangeeft dat hij geen verbinding kan maken, maar omdat haar Engels zo goed is wil ze dit niet van mijn aannemen. Ok, eerst eten dan nogmaals proberen. Wel even vriendelijk verzocht om de manager erbij te halen.
Aan tafel hebben Alex en ik weer een verrukkelijk ontbijt en krampende Ludo bedankt feestelijk voor de eer. Lang verhaal kort. Manager kwam al knikkend en buigend, kaart was ok, verbinding was klote….. Joh echt??

Dan verschijnt Wyman ten tonele. Nyoman en Daniel zijn druk dus hun neef wordt ingezet. Alex lacht hartelijk en zegt, mam, ze hebben hier ook overal cousins voor hè? Ja schat, ze hebben grote families hier. Met een nog zielige Ludo, zie ik de dag al in het water vallen en hij wil niets liever dan liggen. Onderweg naar Candidasa spuugt hij nog drie tasjes vol voor we aankomen.Ons huisje is wederom een sprookje, met een groot hemelbed en een open badkamer vol met tropische planten. Dan meld hij dat het beter gaat dus we proberen nog even naar Tirta ganga te gaan. Het wordt een bliksembezoek, zijn gestel komt en gaat als de golven op zee en ik wil hem niet meer reizen aandoen. Home we go.

Eenmaal thuis knapt hij toch weer oo en we vertoeven nog twee uurtjes aan het zwembad. De zonde hier ten overvloed, ze dragrn de drankjes hier tot aan je bedje en je hoeft nog geen vinger te liften. Rete gevaarlijk zo’n plek. Daarna wederom het geijkte ritueel en we vertrekken richting eten. Ik had al diverse borden van lobster gezien onderweg en zo decadent als ik ben, had ik daar mijn zinnen op gezet. Jawel, wat deze dame in haar hoofd heeft zit ook niet in haar kont en dient te gebeuren. Gelukkig kost mijn decadente gedrag slechts 5 euro en dat maakt het genieten nog extremer.

We eten, behalve Ludo, die snoept een paar hapjes en we gaan retour huis. De kinderen zijn ondertussen onder zeil en ik zit voor ons huisje op het terras te schrijven. De brulkikkers hebben plaats gemaakt voor de golven van de zee en af en toe een aap. De jungle is wat minder begroeit, maar de planten bloeien hier weelderig en de geur van Indonesië is ook hier zeer warm en kruidig.

@Mam: Alles gaat hier geweldig en de kids genieten met volle teugen. Zelfs Alex twijfelt nu of ze nog wel naar huis wil. Het is hier wonderschoon en de mensen zijn de liefste die ik ooit heb meegemaakt. Geen zorgen, ze zorgen goed voor ons!

@Wilma: Mijn vinger wil niet echt helen. De lucht is zo vochtig dat het een beetje plekkerig blijft. Maar het zal me zo aan mijn derrière oxideren. We genieten hier en die stomme vinger moet maar gewoon meedoen 😉

Ubud – 01-08-2013

07:00 uur brulde de wekker ons wakker. Geen van ons voelde er ook maar iets voor om hier gehoor aan te geven. Maar afspraken gemaakt dus na de eerste snooze eruit en al slaapwandelend liepen we richting ontbijt. Sinds ons bezoek an de koffie plantage, wensen de kleine mevrouw en meneer alleen nog maar koffie aan het ontbijt. Weliswaar Bali stijl, met veel suiker en veel melk, maar toch. Koffie nog maar net ingeschonken of we worden feestelijk getrakteerd op een penetrante geur. Achter me neem ik de oorzaak waar. Laten we zeggen dat de combinatie van douchen en deodorant gebruiken, niet erg hoog op de dagelijkse gewoontes staan bij de familie Flooder. Wel riekend en luidkeels nemen ze achter ons plaats. Zo mooi hoe het leven vanuit onverwachte hoek, van die fijne verrassingen kan geven 😉
Gelukkig komt ons eten en snel en weten we het te nuttigen voor het bedorven van ons bord wegrent. Beneden hoor ik een auto aankomen en wanneer de portier dichtslaat hoor ik een zeer vrolijke: Goodmorning Mamma An!! Met zijn drieën roepen we in koor: Nyoman, grissen onze spullen bij elkaar en rennen naar de auto.

Onze eerste stop is Bali Zoo, gewoon omdat er minimaal één dieren item op het programma dient voor te komen 😉
Al meteen bij de ingang proberen ze er allerhande extra’s aan ons entree te hangen. Fotoshoot, olifanten safari of een bezoekje om het park op een olifant inclusief eten geven. Omgerekend een kleine 70 euro per persoon. Als ik serieus in het Engels aan de caissière vraag of ik voor die 210 euro die olifant dan ook ingepakt mee naar huis mag nemen, kijkt ze mijn stomverbaasd aan en Nyoman begint keihard te lachen en als volleerde tolk mijn grap aan haar te vertalen. Ze vond hem niet grappig en haar zure gezicht maakte Nyoman en mij nog harder aan het lachen. Na de standaard entree procedure van door de bak met desinfecteer troep lopen en onder tot boven en achter met plantenspuit besproeid te worden, mochten we de zoo binnen. De dierentuin wordt door opvallend veel kneuzen bewoont. Een hoog bejaarde tijger van 20 (normaal worden ze 15), een leeuw met drie poten en een hert die met zijn veel te grote lijf in zijn eigen voederkorf als een opgerolde kitten ligt te slapen en tot slot een Orang Oetan die met zijn touwladder in zijn eentje, galgje aan het spelen was. De diversiteit in dieren is niet echt bijzonder. Toch weten ze in een onbewaakt ogenblik mijn kids met wortels en al een verblijf in te duwen en of ik dat wel even wilde aftikken. Goed dit en het losgebroken stekelvarken welke door het restaurant holde, waren dan ook de hoogtepunten van deze dierentuin. Op naar de auto.

We worden verplaatst naar een lokale zilver smederij Saraswatie Silver. Ik kleine ruimtes zitten op iedere 2 meter een man (al dan niet met sigaret) vernuftige dingen uit te halen met zilver. Om, in sommige gevallen, zelfs tandloos grijnzend trots het eindresultaat aan ons te laten zien. Echte juweeltjes. In mijn ooghoek zie ik en man wel heel bekende armbanden in elkaar draaien, ik stap naar zijn werkbank en neem een kijkje van dichterbij. Huppel zegt mijn hartje en huppelt nog een aantal maal door. Waren we toch gewoon naar de officiële werkplaats van ons alom bekende Buddha to Buddha gebracht. Ik begrijp nu ook meteen waarom dat zilver zo duur is. Echt ieder schakeltje, druppeltje en knopje wordt hier handmatig verwerkt. De tijd dat ze daar mee bezig zijn is debiel. Uiteraard had deze smederij ook een shop…..

Nu werd het tijd voor een tempel en rijden we naar beneden in Bali om Uluwatu te bezoeken. Net nadat we het dorpje hebben verlaten stopt de auto en Nyoman verteld over de crematie die hier staat te gebeuren. De overledene ligt in een prachtige kist van meerdere verdiepingen en er toot een foto bovenaan van deze persoon. Hij legt uit over de traditie en ik vertaal, de kinderen hangen aan zijn lippen en hebben er één en al oor naar. Het reïncarnatie deel is als kers op de taart. In de auto wordt er lustig gespeculeerd hoe en als wat ze zouden terugkeren. Heerlijk om de kinderlijke eenvoud zo te horen fantaseren.
Onze weg vervolgt over smalle eenbaanswegen met links en recht rijstterrassen tot aan de horizon. Echt typisch Indonesische taferelen met voorover gebukte mensen onder strooien hoedjes die de rijst planten en vrouwen met manden op hun hoofd is het net een sprookje uit duizend en één nacht. Nyoman waarschuwt ons bij aankomst dat oorbellen, haarklemmen en andere losse onderdelen afgedaan moeten worden. De apen die hier wonen zijn iets minder vriendelijk dan in Monckey Forest en grissen alles wat los of vast zit van je lijf. Hij had ons nog niet uit de auto geholpen of we hoorde een Japanse dame al krijsen dat een aap haar zonnebril had gestolen…. Hehehe
De tempel ligt 95 meter boven de zee op een uitstekend gedeelte (Ulu)rotsen (Watu). De zee beukt hier met grof geweld tegen de rotsen aan en het is adembenemend om te zien. De lucht hangt vol met diverse soorten fladderende vlinders en de hagedissen schieten voor je voeten de struiken in. Ludo stuitert al de dieren achterna en Alex is bevangen door de schoonheid van de kleurrijk gevleugelde vriendjes. Ik ben alleen maar onder de indruk van de combinatie van het straffe geweld van de zee en de zoetheid van de planten, vlinders en de kleine kruipers. Ik schiet nog lustig erop los om extra megapixels te vangen voor thuis en we vertrekken naar de volgende bestemming.

Onderweg stoppen we nog even om iets te eten en we verzanden op een (het wordt bijna gênant om te zeggen) pareltje van een locatie. Drie geschakelde witte Balinese huisjes, omringt door een prachtige tuin met palmen, wuiven ons een warm welkom. Eenmaal bij de deur aangekomen staan er drie zeer vriendelijk glimlachende dames in traditionele kleding ons te begroeten. We hoefde ons niet af te vragen of we welkom waren. De kinderen en ik werden individueel begeleid naar binnen en die aandacht bleef de gehele lunch alert en even zo vriendelijk aanwezig. Zelfs toen de kinderen met hun Bali Zoo aapjes gingen gooien in de tuin, werden ze liefdevol door de dames bazig gehouden.

Na de lunch was onze laatste stop Tanah Lot. Een zelfde wonderschone rit door het Balinese land en langs kleine dorpjes maakte de rit zo heerlijk. Eenmaal aangekomen op de locatie lopen we eerst langs vele stalletjes met I love Bali meuk en andere souvenir troep. Vlak voor de ingang zie ik in mijn ooghoek iets wat ik liever niet had gezien. Een snoes van een python lag daar voor een kledingwinkeltje zijn middagdutje te doen. De dame spoorde ons nog tot aaien aan. Ik heb deze keer toch maar vriendelijk bedankt.

Dan doemt daar links van ons Tanah Lot op uit de zee. Omringt door te veel mensen en veel water.
We lopen door het laagstaande water richting tempel alwaar een bron zoetwater omhoog komt. We wassen daar ons gezicht en krijgen een duim rijst op ons voorhoofd en liefdevol een bloem achter ons rechter oor, terwijl een ander ons besprenkeld met heilig water. De kinderen vinden het prachtig! Al wil Ludo toch wel graag die bloem zo snel mogelijk kwijt. Ludo had goed geluisterd naar het verhaal over de Sleng dang die in zee viel en veranderde in een zeeslang en hij zag dan ook overal zeeslangen zwemmen. De schat!

Daarna doorgelopen naar Pura Batu Belong, een kleine tempel die doormiddel van een natuurlijke brug verbonden wordt met het vaste land.Op de rand van de clif met de kinderen een half uurtje genoten van het uizicht en nicotine. Toen terug naar Ubud met weer een hoofd en tas vol souvenirs.

De kids hebben het uurtje knock-out gelegen. We hebben snel gegegeten en meteen zijn ze weer gaan slapen. Moe en voldaan. Morgen een dagje rust, massage en dans, daarna weer verhuizen. Ze vinden het idee nu al leuk!

Het gaat hier dus helemaal voortreffelijk!! En ik ben apetrots op mijn kleine monckey’s