Welkom in mijn wazige wereld

Wat in vredesnaam bezielde me toen ik vorig jaar september 3 retour tickets naar Indonesië boekte? Wat moest ik dáár nu weer mee bewijzen? Dat ik een stoer wijf ben die zo’n reis wel “even” gaat maken met twee kinderen van 6 en 9 jaar?
Tot vandaag aan toe heb ik eigenlijk maar één ding bewezen met deze actie, en dat is dat ik voor de zoveelste keer weer eens een veel te grote bek heb gehad!!!

Nog twee dagen voor vertrek en de reuzel loopt werkelijk in regenboog kleuren langs mijn knikkende knietjes. Het toilet wordt dagelijks, meerdere malen getrakteerd op peulen en mijn handen hebben akelige overeenkomsten met een elektrische tandenborstel.

Ik kan denk ik wel voorzichtig stellen dat de Vakantie stress officieel van start is gegaan 😉 Met nog een waslijst aan dingen te doen, komt er niets uit mijn handen. Ja zweet, maar echt productief kan ik mezelf niet noemen. Gelukkig zijn de kinderen even bij mijn ouders en kan ik mijn zenuwen de vrije loop laten, zonder dat ik hen ook met het V-stress virus kan besmetten.

Dan ineens gaat de deurbel en wordt er een pakketje in mijn handen geduwd!Wanneer ik het openmaak komen er een blauw en een rood etuitje uit en een envelop met de tekst: “Voor Ann XXX Voor je kids een wees-stil-tijdens-dereis-zakje :-).” In beide etuitjes zitten snoepjes en een edelsteentje, en in de envelop een kladblokje 100 eurobiljetten!! Dank je wel lieve An, het was een fantastisch idee en ik heb er wel wat aan gehad !! Je hebt me weer aan het lachen gekregen.

Nu nog even twee dagen de daad bij die grote bakkes voegen en dan komt alles weer goed!

Sommige verlangens kun je lang koesteren en komen nooit uit. Maar er zijn ook van die verlangens die het beste in je boven halen.
Zo zat ik in september vorig jaar, al weken te wikken en wegen of ik alleen met de kinderen een echte reis zou gaan maken. Ik was in de meivakantie en in de zomervakantie al een keer één en een keer twee weken met ze naar Turkije geweest, maar dat waren van die All Inclusive vakanties. Daar is lastig een buil aan te vallen. Maar gesterkt door onze ervaringen van een maand in Thailand gaf mij de ballen om mijn droom door te zetten.

Ik was al druk aan het researchen geweest en wist waar de goedkoopste tickets gescoord konden worden. Na drie keer alle gegevens opnieuw te moeten invullen, lukte het uiteindelijk om de tickets vast te leggen. Van 25 juli tot en met 25 augustus 2013 zouden we dan echt op vakantie gaan naar Indonesië. No way back.

Dit speelde zich al weer 8 maanden geleden af en ondertussen zijn de voorbereidingen in volle gang. Alex en Ludo zitten al maanden driftig te bladeren in de reisboeken. Ludo is niet stil te krijgen over de geplande dolfijnen trip. Alex doet verwoede pogingen om wat Indonesische woorden te leren. Vorige maand zijn we alle drie twee keer geprikt en de route van onze reis begint ook steeds meer vorm te krijgen.

Mijn planning was in Bali aankomen en alleen het eerste hotel boeken en daarna zien en aldaar verder plannen. Zo hadden we dat ook in Thailand gedaan. Maar omdat we toen vergezeld waren van een wel bereisde Remi, kon ik mijn vertrouwen in zijn handen geven. Deze reis is dat toch anders en dat maakt me nerveus. Dus om mijn gemoederen wat te bedaren ben ik toch alvast maar iets verder vooruit gaan plannen. Zo beginnen wij een paar dagen in Sanur, daarna vertrekken wij naar Ubud en vervolgen onze weg dan weer richting Candidasa. Deze drie bestemmingen nemen een dag of 10 in beslag. Voor de overige 20 dagen hebben we Gunung Batar, Tirtaganga, Amed en Lovina nog op de lijst staan. En als ik werkelijk alle moed onder controle heb, dan gaan we ook nog naar de Gili’s.
Nog 4 en halve week om daar, al dan niet een beslissing over te nemen.

De perikelen van de Miltjes in Indonesië, zijn dus hier te volgen en er worden natuurlijk ook foto’s bij geplaatst.