Welkom in mijn wazige wereld

Wateringen, 2 augustus 2010

Vanmorgen rauw wakker geworden. Met mijn hoofd en hart nog steeds in Thailand, stapte ik toch echt in Wateringen mijn bed uit. Ons vakantie avontuur is afgelopen en als ik de kamer in kijk en de drie koffers, backpack en de twee daypacks zie liggen, wil ik ze eigenlijk niet opruimen. Het geeft nog een beetje het gevoel van vakantie, een gevoel waar ik nog geen afscheid van wil nemen.

Vrijdag zijn we laat in de middag in Bangkok aangekomen met de trein. Die rit was werkelijk prachtig. Derde klas reizen op harde banken in een trein waar alle ramen wagenwijd open staan. Buiten zie je mooie landschappen met prachtige bomen en struiken en biljartlakens van rijstvelden. Bij ieder stationnetje wat je aan doet, stappen er lokale mensen in met emmers vol frisdrank en blikjes bier, maar ook schalen vol eten. Fried rice gevouwen in bananenbladeren en andere gerechten. Ludo had het bijzonder naar zijn zin en kreeg de gebruikelijke overdaad aan aandacht van alle Thaise mensen. Alex en Max zaten heerlijk te spelen en Reem en ik genoten van de rit.
Toen de trein Bangkok binnen reed, werden we weer even pijnlijk geconfronteerd met de heersende armoede. Op een afstand van nog geen halve meter staan er langs het spoor, van karton ogende hutjes met golfplaten daken. Honden, kippen en mensen leven daar zonder enige vorm van luxe, in de stank van de voorbij denderende dieseltreinen.

Bangkok, ik ben van deze stad gaan houden, maar ik kan hem ook verafschuwen. Het is een bizarre stad. Echt zo druk, zo arm, het stinkt er en toch loop je er dansend door de straten met een geweldige glimlach op je gezicht. Een gevoel wat je alleen kan begrijpen als je er daadwerkelijk geweest bent.
’s Avonds hebben we bij Villa Cha-cha gegeten en geslapen en de dag erna zijn we eerst naar Buddha street gegaan. Een straat waar ze vanuit heel Thailand komen om de inrichting van tempels te kopen. Alleen maar winkels met buddha’s en wierook, monnik gewaden en al het andere wat je in en om tempels vind. In de middag zijn we naar de weekend markt gegaan en de avond hebben we op Khao San road nog wat borreltjes gedronken en heb ik gehuild.

De vlucht naar huis verliep voor 4 leden van de Fab5 prima, maar voor mij was het weer een drama. Lang vliegen is niet voor mij weggelegd. Ik kan gewoon niet slapen in zo’n vliegend gevaarte. Ik heb dus ruim tien uur de tijd gehad om mijn gedachten over de afgelopen vakantie te laten gaan. Ik ben er dan ook wel achter dat dit een prachtige maand is geweest. Een maand waarin ik heb mogen kennismaken met een geweldig volk die in een prachtig mooi land leeft. Ik heb werkelijk genoten van alles wat we hebben gezien en hebben gedaan. De natuur, het geloof, de mensen, de geluiden van Gecko’s en apen maar zelfs ook, de soms zo penetrante stank. Maar wat ik misschien nog wel mooier vond, was om deze ervaring met ons vijven mee te maken. The Fabulous 5, heeft deze maand bewezen een echt gezin te zijn. Prachtige, mooie, leuke en ontroerende momenten hebben we beleefd en ook momenten dat de moed me even in de schoenen zonk en ik weer heel even thuis wilde zijn. Geen van al deze momenten had ik willen missen en maken dat deze vakantie echt als een fantastische ervaring mijn boek in gaan.

Nu gaat ons avontuur verder. Na deze prachtige generale repetitie krijgen we donderdag de sleutel van ons nieuwe huis, waar we als gezin en ik als verse moeder van nu, drie kinderen, gaan samenwonen.
Wat ben ik toch een enorme bofkont……

AnnR * 2 Augustus 2010

Koh Tao, 22 juli 2010

Eergisteren was ik jarig en dat was erg gezellig. Toen de hele familie wakker was werd ik bezongen en kreeg ik drie prachtige kunstwerken! Van alle drie de amigo’s één. We zijn eerst lekker gaan ontbijten en hebben heel even gezwommen in het zwembad. Daarna werden we opgehaald om de middag een snorkeltrip rond het eiland te maken. Het was een prachtige dag met een strak blauwe lucht en de koperen ploert die het eiland opwarmde tot een graadje of 38. E troffen het enorm, normaal zit zo’n boot afgeladen vol, maar omdat het mijn verjaardag was, hadden ze het rustig gehouden
Onze enige metgezellen op onze reis, waren Tom en Tina uit New Zeeland. Een onwijs vrolijk en gezellig stel waar de kinderen ook goed mee klikte. Helemaal top. We zijn vijf keer gestopt om te kunnen gaan snorkelen en iedere stop mocht Ludo aan boord de visjes voeren. Prachtig vond hij dat. Want zodra het voer (onze koffie en theekoekjes) in het water landen, kwamen er enorme scholen , zwart/wit gestreepte visjes, vechtend de koek op happen. Koekhappen voor gevorderden. Max en Remi gingen als volleerde snorkelaars de zee verkennen en Alex bleef een beetje rond de boot. Op enig moment was Max met Remi op ontdekkingsreis en was ik met Alex en Ludo om de boot aan het zwemmen, toen de kapitein stiekem wat voer onze kant op gooide. In een seconde tijd zwommen er honderden visjes om ons heen en zowel Alex en Ludo raakte in eerste instantie behoorlijk in paniek. Maar gelukkig merkten ze, na wat geruststellende woorden, dat de visjes niets meer deden dan een beetje langs je benen kriebelen, en al snel werd het een avontuur voor beide. We hebben zo de vijf stops door gemaakt en ik heb zelf natuurlijk ook heerlijk gesnorkeld. Het is hier echt prachtig onder water. Mooi koraal, in alle kleuren, prachtige anemonen met de wel bekende Nemo visjes en de prachtigste vissen die het sprookje onder water completeren. Om vijf varen we weer de haven in en nemen afscheid van onze gezellige vrienden, Tom en Tina en vertrekken we weer richting ons Paradise Resort om nog even lekker te douchen en te gaan dineren.

Gisteren was voor mij een spannende dag. Om 8 uur moest ik me melden bij Buddha View. Een duikschool, die mijn problemen van mijn vorige twee duiken op Tenerife wisten weg te poetsen en me wisten te overtuigen dat het de moeite van het proberen waard was. Dus om 8 uur was ik daar en kreeg in de ochtend de nodige theorie om de oren. Leren op vakantie, je kan het niet gekker bedenken. Maar ik had er zin in en wilde toch eigenlijk wel heel graag met Remi de zee gaan ontdekken. Na de theorie gingen we ons klaarmaken voor de eerste oefeningen in het zwembad. Alle oefeningen gingen van een leien dakje en ik had er enorme lol in. Toen even van de lunch genieten en dan op de boot de grote zee ontdekken.
Mango Bay was de bestemming. Ondanks dat ik de dag ervoor al was wezen snorkelen, voelde ik de spanning wel op lopen. Op de boot was iedereen vrolijk gestemd en gingen we ons optuigen voor de duik. Trimvest en automaat bevestigen en we waren klaar om te duiken. Mijn buddy was de eerste die van boord sprong dus automatisch was ik het volgende slachtoffer. De sprong ging goed, automaat en bril zaten nog keurig op zijn plaats, het teken alles ok gegeven en het trimvest volledig opgeblazen om heerlijk aan de oppervlakte te dobberen. Toen de hele groep te water was gingen we naar de duikplaats waar we nog wat verplichte oefeningen zouden doen. Op twee meter onderwater begon het al fout te gaan. Mijn oren kon ik met geen mogelijkheid klaren. Weer terug naar een meter en opnieuw proberen. Dat heb ik een keer of 7 gedaan en toen heb ik de duik moeten afbreken. Mijn oren deden zo’n pijn dat er geen lol meer mogelijk was. Terug op de boot kon ik wel janken. De teleurstelling was ernstig groot. Zeker toen we terug kwamen bij de duik school en ik ook nog eens 1/3 van de hele cursusbdiende op te hoesten, terwijl de afspraak was dat ik aleen voor een proefduik hoefde te betalen ivm met mijn klaar probleem. Zo dat was de druppel op mijn wetsuit zxal ik maar zeggen, maar ik voelde me wel enorm genaaid!Wat het duiken betreft ben ik er nog niet uit. De berichten zijn heel tegenstrijdig. De één zegt dat klaren iets is wat je kan trainen en een ander zegt dat als je buis van eustagius te smal is, je het nooit zal kunnen leren en je gewoon pech hebt. Ik ga het nog wel eens uitzoeken.

Vandaag was het verhuisdag. Ik ben ondertussen een ervaren familie inpakker geworden en weet steeds sneller alle bende van de Fab5 in twee koffers en 1 rugzak weg te bergen. We hadden besloten om ons Paradijs op Koh Tao te vervangen voor een ander optrekje. Ondanks de geweldig mooie kamer met dito uitzicht, miste onze decadente verlangens toch nog wel wat. Zo lag ons resort boven aan de berg en dienden we met taxi naar beneden te vervoerd te worden, of we moesten lopen. Een lullige 74 grote twee staps treden naar boven. Smal en dichtbegroeid. Kortom, Ludo heeft er nog een aantal in zijn knietjes staan. Helaas was dit omdat de regelmaat van de hotel taxi nog ql eens te wensen overliet. Maar ook de Jacuzzi op de kamer hadden we een hemels geduld bij nodig. Een uur of 3 voordat die vol was. En wanneer je dan in de kuip keek, wilde je maar één ding. Leeg laten lopen dat kreng. Zo goor als dat het water was. Nu hadden we begrepen van Tom en Tina (onze snofkel vrienden van de dag ervoor) dat Charm Churee Villa veel leuker en beter moest zijn. Dus wij gebeld en verhuisd. Naar een werkelijk nog mooier en hemelser onderkomen dan onze vorige stek. Kijk maar eens op de link van dit optrekje. http://www.charmchureevilla.com We hebben een villa met twee slaapkamers en een veranda die aan zee ligt en terwijl ik dit schrijf hoor ik de zee en de krekels mijn gehoor en gemoedsrust kalmeren. Fantastisch!!
Vandaag hebben we heerlijk aan het strand gelegen en gesnorkeld en gebakken en gezwommen. Het was wederom een prachtige zonnige dag. Holiday in Paradise………

AnnR * 22 Juli 2010

Chiang Mai, 14 juli 2010

Een spannend dagje was het gister. Zeker voor “piepende drie druppel” Ludo. Onze heldhaftigste van de drie opperhoofden. Wanneer hij iets nieuws hoort, ziet of meemaakt, gaan standaard zijn handjes over zijn oren en begint hij te piepen als een baby. Sinds hij zindelijk is vindt hij het reuze interessant om met iedereen mee te gaan naar het toilet, ook als hij nog geen 5 minuten ervoor al is geweest. Resultaat, drie druppels.

Gisteren ging de Fab5 dus op tournee. Getooid met day-pack, water en zelfs de standaard rol wc papier in de uitrusting en natuurlijk alle stamhoofden op de bank van de Song Tao, op weg naar Maesa Elephant Camp. Daar aangekomen was er een heel programma voor ons uitgestippeld. Eerst kregen we een show van de olifanten. Nu waren wij er vrij vroeg bij, (we zaten al om 8 uur in de Song Tao) dus als één van de eerste zaten we te wachten op de start van de show. Dan val je als Fab5 zeker op. Drie blonde koters met blauwe oogjes, waarvan de kleinste angstvallig piepend op schoot zit. Twee olifanten met hun berijders begonnen al wat aandacht te trekken en lieten de olifanten wat toeteren en hun slurf of de bank voor ons ploffen. Toen ik een foto wilde maken en mijn camera uit mijn tas haalde, viel mijn zonnenkap op de grond, nog voor ik voorover kon buigen om hem op te rapen, had de olifantenslurf hem al te pakken en reikte hem zeer beleefd aan. Dat was dan ook mijn moment dat ik verkocht was. Wat een prachtige dieren.

Toen werd ik door de berijder gevraagd of ik wilde opstappen. Ik dacht nog, ja geintje zeker, zoiets overkomt mij nooit. Maar dit keer was het echt zo en kon ik op de harige ruwe maar vooral zeer harde rug van mijn nieuw verworven vriend olifant, plaats nemen. Ik vond het werkelijk fantastisch, zittend op zijn oncomfortabele rug met die stugge haren en ruwe rimpelige huid tussen mijn benen en zijn flapperende oren tegen mijn schenen. Nadat ik de berijder wat Baht via de slurf aan de berijder had geschonken, mochten de kinderen ook even een rondje rijden. Eerst Max, die vond het een geweldige stoere ervaring en zat als een echt opperhoofd triomfantelijk op de rug te pronken. Alex was de volgende en die wilde graag maar durfde niet zo goed. Uiteindelijk nam ook zij plaats op onze drie meter hoge vriend en ging een klein stukje met hem mee. Een beetje giebelend en verlegen zat ze daar en wilde er wel iets sneller af dan gepland. Toen mocht Piepende drie druppel. Onze held in wording had nog niet de moed gevonden en kroop dicht tegen Remi aan en weigerde. Eng en angstig alleen al als zijn slurf zijn kant op kwam.

Daarna begon de show en werd het meteen pijnlijk duidelijk dat dit zo’n enorme toeristen bende was. Ze lieten de olifanten voetballen, basketballen, mondharmonica spelen en zelfs schilderijen schilderen. Ludo vond het vooral erg grappig toen de olifanten in Mayonaise (polonaise) voorbij trokken. Massa entertainment waar ik nu juist zo’n hekel aan heb, maar de kinderen vonden het prachtig. Ze lieten de grijze jongens nog baden in de Maesa stream en gezellige met hun slurf flink wat water fonteinen produceren. Daarna was het tijd voor de volgende attractie. De ossen rit. Met het gezin in een houten karretje op houten karrenwielen, achter twee enorme ossen een stukje langs de lokale rijstvelden en natuurlijk weer wat lokale crap stalletjes, waar de traditionele Thaise vrouwen met hun schoenendozen op hun hoofd de kikkertjes en andere zooi aan de man proberen te brengen. Ludo had na het 279 keer herhalen van het zinnetje ‘De olifanten zijn lief hè mamma?!’ eindelijk de moed gevonden om samen met Remi in het mandje op de rug van een olifant plaats te nemen, maar alleen als ze niet door het water zouden gaan, wat hij tijdens de ossen rit had gezien.

De rit in het mandje was ook erg leuk, al was het enorm vechten om Alex en Max binnen boord te houden, mezelf op de plaats en af en toe nog een foto te schieten. Olifanten rijden voor gevorderden zullen we maar zeggen. Remi en Ludo hadden nog de grootste lol toen hun grijze vriend een toeterend geluid produceerde die dit keer niet uit de slurf maar ergens van achter kwam en zelfs het banjeren door de wateren vond Ludo maar wat prachtig. Na de rit nog wat rietsuiker stokken aan de olifanten gevoerd, zelfs Ludo was er klaar voor om zijn stok aan de slurf te geven, maar helaas duurde het de berijder te lang en liet hij Ludo sip achter met zijn suiker stokje.

Tijd voor de lunch, die niet meer dan wat noedels en rijst op het menu hadden staan, maar de watermeloen deed het goed en heeft dan ook gretig aftrek gehad bij de Fab5. Daarna naar het bamboe raften. In de brandende zon op een vlot van bamboe stokken een stukje rivier af peddelen. Denk je dat je op een eerlijk stuk vlot zit, steekt er ineens een ventiel van een fietsband tussen de stokken door. Dus ik kijk nog eens goed en zie dat het gehele vlot aan de onderkant met rubberen banden is voorzien. We laten ons ook zo makkelijk in de maling nemen. Maar ook hier geld weer, de kinderen vonden het geweldig. Al was er op één slangetje aan de oever na niets te zien dan veel planten en bruin water.

Na het raften zijn we weer in de Song Tao gestapt onderweg naar Baan Tawai, een dorpje waar ze de laatste Thaise stammen bij elkaar hebben gestopt om er voor te zorgen dat deze eeuwen oude traditionele stammen niet verloren zouden gaan. Bij de poorten van het dorp mag je dan ook entree betalen en krijg je te horen dat het is toegestaan om overal foto’s van te maken. Je proeft mijn vreemde smaak al. Ok, in het kader van niet gezien is ook zo saai, lappen we weer de nodige centen en gaan het dorp in. Eigenlijk is het hele dorp niet veel meer dan een authentiek opgezet decor, waar als je goed kijkt, onder de bladeren daken van de rieten huisjes nog net de golfplaten te zien zijn en de Locals, dezelfde snuisterijen als de ‘schoenendozen’ in de stad verkopen. Maar aan het einde van het dorp komen we bij de langnekken (De Karen) en daar kan je niet omheen, die zijn echt. Zo’n nek verzin je niet en zet je ook niet in scene. Opvallend vind ik dan ook dat de vrouwen (wel op jongere leeftijd) erg mooie gezichten hebben. Dus kiekt mijn camera er lustig op los.

Dan besluiten we nog even, als afsluiting van de dag, Doi Suthep te gaan bekijken. Doi Suthep is een berg net buiten de stad waarop een prachtige tempel ligt. Wat Phrathat. Middels een lange trap naar boven, die overigens alleen door Remi wordt genomen, ik ga met de kinderen heerlijk lui met de kabellift, kom je bij een mooi tempel en een complex wat een adembenemend mooi uitzicht heeft over Chiang Mai. Bij vertrek heb ik nog een tempel belletje gekocht en zijn we terug gekeerd naar het hotel. Ludo nog steeds vol van zijn olifanten avontuur en zwaar verontwaardigd dat hij nog immer niet zijn rietsuiker stok heeft kunnen geven, gaan de drie opperhoofden moe en voldaan naar bed.

Vandaag was het weer een rustigere dag. Hij startte met een heerlijke regenbui en een ontbijt waarbij Ludo iets te enthousiast at en het met golvende beweging weer terug gaf aan moeder aarde. Op de kamer te midden van drie heerlijk spelende kinderen de planning voor de komende dagen gedaan en daarna nog wat zwembad pret. Vanavond de Night Bazaar alwaar we zeker voor 30 euro tassen vol bende hebben gekocht. Dat maakt shoppen wel erg leuk, al moet ik het afdingen toch nog wel een beetje onder de knie krijgen. De handel die ze verkopen is hier zo belachelijk goedkoop dat ik het beschamend vind om er nog meer vanaf te halen. Maar gelukkig heb ik Remi bij me, die hierin meester is .

AnnR * 15 Juli 2010