Welkom in mijn wazige wereld

Chiang Mai, 11 juli 2010

Zo we zijn weer in de lucht. Afgelopen vrijdag was onze laatste dag in Bangkok. Daar hebben we eerst op ons gemak ontbeten, de spullen bij elkaar gepakt en hebben we met een, zoals Ludo dat noemt, een tochtje met de Sinterklaas boot door de kanalen gemaakt. Ze zeggen wel eens dat de wereld vanaf het water veel mooier is om te zien?! Nou die vlieger gaat niet op wanneer je door de kanalen van Bangkok vaart. Daar iedere vierkante centimeter in Bangkok bebouwd is en er steeds nieuwe mensen zich hier willen huisvesten, lijken de oevers de enige plek om iets van een huis te bouwen. Akelig dunne latjes zetten ze rechtop in het water en die dienen als fundering, daar legt men planken op als vloer, daar bovenop bouwen ze dan mini kamertjes waar ze met golfplaat de boel afdekken. De kleding hangt onder een afdakje gewoon buiten en ramen heb je in deze hitte niet nodig dus bevestigen ze een stuk plastik onder het dak, wat ze naar beneden rollen wanneer het regent. Voila en je hebt een veredelde kartonnen doos boven het water. Echt schrijnende armoede wat je hart doet huilen. Maar als je dan goed kijkt zie je hier en daar wel een hele kleine televisie en, je verwacht het niet, een schotel op het dak.

Maar ondanks deze treurigheid staan de mensen ons vrolijk toe te zwaaien als we voorbij varen. De meeste van hen staan te vissen. Niet zo gek want het krioelt hier werkelijk van de vissen. Grote dikke jongens, die ze voordat ze gaan hengelen eerst voeren. Dan verandert het water in een woeste partij slurpende vissen monden die gretig alles opeten. Even verder houdt de dame die onze Sinterklaas boot bestuurd even stil en wijst in het water. Een behoorlijk grote veraan zwemt daar vrolijk een rondje. Brrrr en hier zwemmen kleine kinderen…… Na wat varen neemt de boot in snelheid af en komt er een floating market langszij. Lange smalle bootjes die of volgestouwd zijn met allerhande crap of ze hebben er een volledige keuken aan boord waar ze fantastische Thaise maaltijden op bereiden. In ons geval was het een bootje met snuisterijen en andere rommeltjes dus de dame vaart ongedane zaken weer verder. Dan staan er even verderop twee honden boos te blaffen als we aan komen varen en hun venijn neemt ziende ogen toe terwijl hun baasjes er hard bij staan te lachen. Ik vond het nogal een rare gewaarwording maar als ik goed kijk zie ik weer een veraan zwemmen, alleen deze bink had bedacht daar aan wal te willen gaan. De honden van die drie vierkante meter watervilla staan dat echter niet toe en blaffen hun longen uit hun magere lijfjes. En moeder de vrouw zit op een vlondertje rustig haar eten te maken.
Life in Bangkok is raar. Maar wat me wel iedere keer weer verbaasd maar wat ik nog meer bewonder, is dat de mensen hier ondanks alles of beter gezegd, ondanks niets, nog steeds bijzonder vriendelijk zijn en altijd opgewekt en vrolijk. Ze doen alles om het je naar de zin te maken zonder er iets voor terug te krijgen. En dit is niet geacteerd of gemaakt. Dat kan je duidelijk zien.

Dan gaan we terug naar het appartement om onze spullen op te halen en vandaar met de taxi naar het station. Het inladen van de Fab5 inclusief twee koffers en een backpack wordt nog een uitdaging, daar de betreffende taxi een reuze gastank in zijn kofferbak heeft. Dan maar de koffers op de achterbank en de kids op schoot. Het is een beetje aanstampen en wringen maar uiteindelijk zitten we erin op weg naar het station. Ondertussen is de hemel weer opengebroken en valt er weer de nodige nattigheid naar beneden en meteen stroomt de stad letterlijk vol. Dan heb ik het niet over de regen, maar over de hoeveelheid auto’s, tuk-tuks en brommers. Reem vraagt aan de chauffeur hoelang hij er denkt over te doen en dan zegt hij een uur. Slik, dat is een half uur langer dan men ons had verteld en we zelf ook hadden in geschat. De route die hij nam kwam ook al niet echt logisch over en al wachtend in een dampende file begint de onrust toe te nemen. De klok tikt vrolijk door en we schieten geen meter op. Kut zeg, straks missen we de trein nog. Wanneer er weer gang in de blikken rij komt geeft de chauffeur gelukkig behoorlijk gas en 3 minuten voor het vertrek van de trein zijn we uitgestapt en rennen we bepakt, met de kinderen aan de hand het perron op. Pffff net op tijd stieren we de trein in en ploffen we op de door ons gereserveerde plaatsen.

Niet veel later zet de trein de gang er in en zijn we op weg. Tjoetjoeeeeek. De trein is door Ludo tot een ware Thomas trein gedoopt, alleen mist hij het gezichtje aan de voorzijde nog. Hij moet nog het meeste wennen van ons allemaal. Het is een dieseltrein en die maken behoorlijk wat geluid. Vanaf het perron tot ver na het vertrek zit hij dan ook met zijn handjes over zijn oren.

Roken is in de trein zwaar verboden en wanneer ze je betrappen hangt er een boete van 2000 bat boven je hoofd. Ook een lachertje qua prijs, maar dat maakt toch dat je het niet doet. Dan zegt Remi dat hij in de restauratiewagon wel mensen ziet roken, dus ik ga meteen even pols hoogte nemen. Deze wagon heeft alles weg van Woodstock in 69. Alle ramen staan wagenwijd open en de muziek knalt snoeihard door de boxen. Ik loop snel terug en haal de rest van de Fab5 op. Met zijn vijven zitten we aan een tafel en hebben lol. Ludo hopt van schoot naar schoot, Alex en Max spelen spelletjes en Reem en ik nuttigen wat versnaperingen. Af en toe steek ik mijn hoofd uit het raam en laat de wind vrolijk langs mijn hoofd en door mijn haren blazen. Wow, dit is echt een fantastische belevenis. Ik geniet en wil hier niet meer weg. Wat nou slapen, ik wil hier de hele nacht wel zitten. Jammer genoeg komt, de tot nog toe enige chagrijnige Thai, ons melden dat we weg moeten en gaan slapen. Bij terugkomst in onze wagon is de hele boel omgeturnd in een slaapwagon. Geweldig om te zien, al die bedjes met gordijntjes ervoor. Ludo en Alex in één bedje beneden, Remi en Max allebei in hun eigen bedje boven en ik ook beneden. De kids zijn moe en bijna direct vertrokken, Reem en ik kletsen nog wat in mijn slaaphokje verder. Dan gaan wij ook slapen. Althans Remi wel, ik lig nog wakker. Slapen in de trein is een kunst. Ik ben nu eenmaal behept met een iets wat nare rug en de bedjes zijn wat aan de korte kant. Terwijl ik mijn draai probeer te vinden kom ik tot de conclusie dat deze trein wel ernstig veel gelijkenis vertoont met een boemeltrein uit de jaren 30. De trein maakt iets meer geluid dan de standaard kedeng kedeng tjoe tjoe. Hij schommelt behoorlijk heen en weer en met die schommeling gaan de schuifdeuren net zo hard open en dicht, alles kraakt luid en knalt en sist. Kortom het kreng maakt zoveel herrie dat er geen oog in mijn hoofd ook maar even de neiging heeft om toe te geven aan mijn vermoeidheid. Alle Woodstock euforie neemt met het uur af en de nacht duurt lang. Zeker als je dan ook nog eens nodig moet plassen. Dan heb je echt een gasmasker nodig om niet in coma toestand dat pishok te verlaten. En bedankt Reem, voor deze onvergetelijke ervaring in deze smerige, luidruchtige nachttrein.

Uiteindelijk is de rest van de Fab5 rond 8 uur weer wakker. Eindelijk is de dag weer begonnen en starten we met een ontbijtje. Om 10 uur komen we aan in Chiang Mai. Op het station worden we opgevangen door iemand van het SK guesthouse en we moeten nog even wachten. Alex had bedacht lekker op de koffer te gaan zitten maar die viel pardoes achterover met haar hoofd op de grond. Meteen komt er een Thaise meneer met een zak ijs aan rennen en gelukkig viel het allemaal erg mee. Dan gaan we in de Song tao naar het verblijf. Eerst wil hij ons nog bij een dependance afzetten, maar daar gaan we niet mee akkoord. Bij het hoofdgebouw blijkt dat ze de, door ons geboekte, kamer niet hebben en krijgen we twee aangrenzende ‘fan’ rooms. Kamers zonder airco, maar met een ventilator. Alles valt een beetje tegen. Zo zag het er op internet niet uit. Eerst maar even afkoelen in het zwembad en dan bedenken hoe verder. Tijdens het nuttigen van een drankje zit Alex weer eens haar gymnastiek kunsten te vertonen en beland met een korte tik op de tafel. Resultaat…. Loszittende voortand….. eruit. Paniek en een hoop gehuil omdat er wat bloed uit kwam. Laten we maar zeggen dat vandaag Alex een ‘vorkdag’ had.

De avond hebben we wat geslenterd en gegeten en besloten om de volgende dag te verkassen naar een andere plek. Tijdens het slenteren zijn we op een ander hotel gestuit waar we voor minder twee kamers hebben met Airco en een tussendeur. Wel zo handig met kids

De afgelopen twee dagen hadden we weer rust gepland. De kinderen werden wat onrustig en met de finale in het vooruitzicht leek het ons wel handig. Dus dag 9 (gisteren) hebben we wat aan het zwembad gehangen, de night market onveilig gemaakt en hebben we een heerlijk Thaise massage gehad van een uur. Gruwel wat hebben die kleine Thaise wijffies een sterke jatten zeg. Ik had wel een stevige massage verwacht, maar dit was wel een heel potig wijf. Handen, voeten, knieën en ellebogen worden ingezet om alle spiertjes eens grondig aan te pakken. Maar ze weten je ook nog eens als een origami werkje in elkaar te vouwen., om vervolgens als herboren mens weer op te staan. Heerlijk! Daarna wat geslapen en om half twee lokale tijd samen met Max en Alex de voetbal wedstrijd gekeken. Laat ik de samenvatting van de wedstrijd gemakshalve maar achterwege laten. Redelijk nutteloos en zeker uit mijn mond.

Dus vanmorgen lekker uitgeslapen, een fantastisch ontbijt gescoord en wederom aan het zwembad wat gehangen. Leuk voor de kinderen was dat er nog een Nederlandse familie was dus ze hebben zich heerlijk vermaakt. Wat gegeten en toch op tijd naar bed want morgenochtend om 08 uur staat er een Song Tao voor de deur, die ons wat leuke dingen in de omgeving gaat laten zien.

AnnR * 11 Juli 2010

Bangkok, 7 juli 200

Vandaag rustdag. Niet echt veel te melden. Lekker uitgeslapen na de voetbalwedstrijd van vannacht, die hier om 03.30 uur lokale tijd eindigde. Ontbeten en met de little Three Amigo’s naar het zwembad gegaan. Daar hebben Max, Alex met zwemband en Ludo met armbandjes en een zwemband tot 16 uur in het water liggen ravotten.Daarna lekker in de taxi gestapt en bij een restaurant gaan eten waar ze een mooie vijver met kooikarpers hebben. De kinderen mogen die ook voeren en dat is een enorm groot feest. Na het eten nog een heerlijk ijsje en weer opweg naar huis.

Kortom een relaxte dag zonder avontuur. Morgen weer een nieuwe dag en wie weet wat we dan gaan beleven.

AnnR * 7 Juli 2010

Bangkok, 4 july 2010

Jetlag met kinderen is niet grappig. Uiteindelijk ging het spul na een keertje of 6 waarschuwen, om middernacht slapen. Wij ook. Vanmorgen werden we pas laat wakker. Ondanks de wekker die ik herhaardelijk de spreekwoordelijke bek had gesnoerd en nog net niet naar de andere kant van de kamer had gegooid, stonden we om half elf naast het bed.

Eerst met z’n allen eten halen. Dan moet je eerst door vage, maar uiterst levendige straten wandelen en tijdens het wandelen ben je druk bezig om met een denkbeeldig kapmes de dikke dampige vochtige hete lucht die om je heen hangt door te hakken, om er makkelijker door te kunnen lopen. Dan een paar bochten verderop ligt de 7 eleven. The Backpackers walhalla. Waarom?? Nou het is een winkeltje waar ze voor Thaise begrippen alles verkopen en….. er loeit keihard een airco. Yihaaaaaa. Cool, cool, cooooolllll!
Snel weer terug naar het appartement en heerlijlk gegeten. Toen in de taxi en naar Wat Pho. Een gigantisch tempel complex met een liggende Boeddha van 46 meter lang. Bij binnenkomst van het complex werden Max en Ludo weer behoorlijk geaait en betast maar het mooiste vond ik nog wel, dat wij als Fab5, voor de Thaise TV als een echte attractie werden beschouwd. We werden gefilmd, geinterviewd en gefotografeerd. Ik lag echt in een deuk, om als toerist zijnde, de toeristische atractie te zijn.

Dan lopen we om het gebouw heen waarin de liggende Boeddha zich bevindt. Eerst dienen we uit respect, onze schoenen uit te doen, dan gaan we naar binnen. Ik loop naar binnen en mijn mond slaat in één klap stil. De Boeddha die daar ligt is zo groot!! Helemaal van goud zo ver als je oog rijkt. Prachtig en heel indrukwekkend. Zelfs de kinderen vallen even stil. Als we dan richting zijn voeten lopen, zien we dat zijn voetzolen volledig versiert zijn met zoals ze dat zo mooi noemen: ‘Mother of Pearl’. Wij nederlanders hebben dat weten te verkrachten en noemen het parelmoer. Een beetje jammer als je ziet welke schoonheid dit materiaal heeft.
Als we langs de rug van Boeddha lopen, zien we langs de gehele rug koperen schaaltjes staan. Deze zijn voor de monniken en als je 20 bath omruilt, krijg je een bakje met centjes en kan je in ieder schaaltje een centje doen. De monniken ruilen dit dan weer voor voedsel. Uiteraard kon ik het niet laten om mijn spreekwoordelijke duitje bij te dragen, dus ik heb alle schaaltjes van een centje voorzien.
De hele Wat (tempel) is werkelijk prachtig en verkeert in een heerlijke serene rust. De mooiste Boeddha’s en mini tempeltjes vullen het complex en is een genot om te ervaren en aanwezig te zijn. Persoonlijk heb ik niets met het geloof, ik ben meer van het Ietsisme. Maar als er een geloof zou zijn waar ik voor zou moeten kiezen is het wel het Boeddhisme. Toen ik dan ook, in één van die kleine tempeltjes kwam, moest ik wierook kopen en heb ik die geheel volgens traditie, geschonken aan Boeddha. Heel bijzonder om daar op je knieen te liggen en wierook tussen je vingers te hebben.

Na het bezoek aan Wat Pho zijn we in één van de straatjes een lekkere vruchten shake gaan drinken en hebben we een kleine tussen stop in het appartement gemaakt. ’s Avonds zijn we weer naar Khao San Road gegaan waar we heerlijk Thais hebben gegeten. Na het eten hebben we een bezoek gebracht aan Docter Fish. Dr. Fish is een aquarium waar je met de voeten in gaat zitten en de visjes met tientallen tegelijk, alle dode huidcellen van je voeten knabbelen. Dat is echt hilarisch en kietelt echt als een idioot! Ludhad in al zijn wijsheid bedacht dit ook te willen, maar als hij zijn handje in het water liet zakken en er een visje op 1 cm afstand was, begon hij hard te lachen en trok zijn handje met dezelfde vaart weer uit het water. Alex vond het allemaal wel prima en aanschouwde het theater van enige afstand en begon vrolijk aan de paal, die de luifel van het terras op hield, te dansen als een volleerde paaldanseres.

Als finish nog even een afzakkertje gehaalt op een ander terras en terwijl de regen weer met bakken uit de lucht viel, snel in een taxi gedoken opweg naar huis.

De kids slapen, het is laat en weer een dag die als fantastisch de boeken in gaat.

AnnR * 5 Juli 2010