Archief voor mei, 2012

Onmacht

Onrust heerst in huize van Miltenburg. Bewust maar vaak ook onbewust. Als 7 of 5 jarig wezentje heb je niet het relativeringsvermogen van een volwassenen. HEL de meeste volwassenen hebben die kracht nog niet eens in pacht!

De verhuizing was al waanzinnig spannend, dan komt daar ook nog de buurt bij, die ontdekt dient te worden. Vriendjes en vriendinnetjes maken voelt bijna als een verplichting om te overleven. Dan, na twee weken ga je naar je nieuwe school. Buikpijn, hoofdpijn en alles niet te begrijpen waarom. Een nieuwe plek. Voor Alex een deel vertrouwd, maar de realiteit weet ons te vertellen dat alles wat was, niet altijd is zoals we verwachten. Hoe klein ze ook is, lijkt ze dat toch te begrijpen en die wetenschap maakt haar schoolgang extra eng.

Ludo onbevangen en open als hij is, kreeg keihard de deksel op zijn neus. Het volk hier is stugger als in Leiderdorp. Daar waar hij op zijn eerste schooldag in Leiderdorp met 4 vriendjes kon afspreken, liepen de jongetjes hier in ons dorp, angstvallig voor hem weg. Zijn laagdrempelige, toegevende liefde voor zijn omgeving werd beantwoord met bekrompen terughoudendheid en afwijzingen die vervolgens eindigde in een ontroostbaar tranendal.

Het verdriet van je kinderen is de ergste pijn die een ouder moet doorstaan. Zien, ervaren en voelen en er niets aan kunnen doen. Machteloosheid is echt de moeder van alle fuck-upp’s! Als ouder heb je de capaciteit om dingen te kunnen relativeren, maar pakt u even mijn hand en zeg mij hoe.  Dingen relativeren is leuk hoor en handig ook, dat geef ik grif toe. Maar wanneer je twee kleintjes hebt waarbij dit vermogen nog niet volledig ontwikkeld is, wordt het toch wel erg lastig om over te brengen.

Dan treedt regel 2 in werking. Wanneer regel 1 niet toepasbaar is dien je regel 2 te volgen. Regel 2 is toezien hoe je hartjes, pijn moeten doorstaan om regel 1 eigen te maken. Kan iemand mij de bedenker van regel 1 aanwijzen? Dan sla ik hem echt genadeloos het licht uit zijn/haar ogen!

Dubbel aan dit trieste verhaal is eigenlijk nog wel het ergste van alles.

Wanneer ik niet zo extreem zou zijn in het beleven en leven van mijn leven, zouden mijn kindertjes deze ervaringen gespaard zijn gebleven. Was alles koek en ei en hadden we een rustig kabbelend leventje geleefd. De scenario’s zijn dan in vele varianten te formuleren, allemaal even kalm en rustig.

In pittige tijden als deze, worstel ik met deze gedachten. De pijn en het verdriet die ik door mijn ingeslagen levensweg, bij mijn kinderen veroorzaak, is echt wel pijnlijk! Verwijt en schuldgevoel zijn dan emoties die daar mee gepaard gaan. De momenten dat ik het regelboekje over opvoeden mis. Wat zijn de do’s en dont’s. Is mijn manier een verrijking? Of is het een emotionele schade?

De twijfels die je als ouder hebt zijn al moeilijk genoeg, maar wanneer je de essentiële spiegel mist……

Voor mijn gevoel ben ik daar weer, als enige verantwoordelijk. De enige die het goed, dan wel fout kan doen. Confronterend………. maar vooral pijnlijk!

2012
05/08
CATEGORY
Inzicht
Plaats een reactie

L A T

L A T dat is de relatie die Remi en ik voor ogen hebben. Living Apart Together is de letterlijke benaming.
Wanneer je de definitie zoekt krijg je: “Een latrelatie is een liefdesrelatie waarbij twee minnaars een in hoofdzaak monogame relatie hebben en ervoor kiezen geen gezamenlijk huishouden te voeren, maar apart te blijven wonen. Voor deze relatievorm wordt meestal gekozen als beide partners hun zelfstandigheid niet willen opgeven.”

 Je kan naar deze definitie kijken en op verschillende manieren begrijpen, afhankelijk van je vertrouwen. Bij wantrouwen is de, ’in hoofdzaak monogame relatie’, een redelijke vrijbrief tot vreemdgaan. Hey, je woont niet meer samen dus de controle hierop is ook minder scherp.

Je zou de, ’in hoofdzaak monogame relatie’, ook kunnen spiegelen aan een normale relatie waarbij wel wordt samengewoond en de kans op vreemdgaan ook altijd bestaat.

‘Het niet willen delen van een gezamenlijk huishouden’, heeft zowel voor als nadelen, afhankelijk van de kijker.

‘Een relatievorm waarbij de zelfstandigheid niet wenst te worden opgegeven.’ Ook daarbij is de interpretatie persoonsgebonden. Zelfstandigheid zal veelal gekoppeld worden aan het zelfstandig wonen. Geen rekening te hoeven houden met een partner of anderen en zo dus doen waar men zin in heeft. Ik vind zelfstandigheid daarentegen iets wat alleen te verkrijgen is vanuit een vrijheid. En die vrijheid is alleen te beleven wanneer je die jezelf als waarheid gunt. Tussen je oortjes. Maar om hem eens duidelijk te verklaren heb ik het woord ook eens opgezocht en de definitie zegt het volgende: “Soms gebruikt als alternatieve term voor zelfbeschikking of autonomie. Meestal echter duidt de term op de zelfstandigheid van het individu, tot uiting komend in vrijheid van keuze. zie ook vrijheid.”

Dus kort samengevat. Een latrelatie is een relatie waarin je absolute vrijheid wil genieten en waarbij je geen verplichtingen wil aangaan omdat het gevoel van vrijheid te riskeren.

Ik heb een vrij gevochten geest. Vrijheid blijheid en daarbij probeer ik iedereen zoveel mogelijk in zijn waarde te laten. Ik zie mezelf als een Woodstock kind.

Maar vrijheid betekend voor mij ook, de mogelijkheid voor anderen creëren, zodat ook zij hun eigen vrijheid kunnen en mogen beleven. Dan moet je de keuze maken en je eigen gevoel die voor jou zo belangrijk is, opzij zetten en er naar handelen.

Mijn visie van LAT verschilt met die van Remi. Dat moge duidelijk zijn. Dat sluit echter in geen zin uit, dat het voor ons niet gaat werken. Dat ik ermee worstel is daarin tegen wel duidelijk. Ik ga slecht solo en functioneer niet zo goed alleen. Gelukkig kan ik terug kijken op een periode waarin ik dezelfde woorden riep en die bleken na verloop van tijd reuze mee te vallen. Alle begin is moeilijk en ik weet uit ervaring dat dit ook weer goed komt.

Nu twee weken alleen en Remi één keer gezien te hebben, valt me wel erg zwaar. Intensief en met volle teugen waren we de afgelopen twee jaar samen. Dan is deze situatie moeilijk en lastig te verorberen. Maar eerlijk is eerlijk. Ik heb er bewust voor gekozen en dus mag ik niet piepen.

De rozen!       Ik piep en hard ook!           Ik vind het moeilijk!

Een LAT relatie is net als de LAT hoog leggen, het is een moeilijk haalbaar doel.
Dat maakt het voor mij dan wel weer reuze interessant om me volledig in vast te bijten.

Onderwijl klinkt Muse door de boxen. Excogenisis part 3 gecomponeerd door Chopin. Chopin misschien wel de eerste persoon die een LAT relatie had en dat in 1837. Hoe toepasselijk kan je het maken……. http://www.youtube.com/watch?v=ziv1SybvNzY

Lett’s start over again…….

2012
05/05
CATEGORY
Algemeen
Plaats een reactie

Wie van de drie

Het schrijven borrelt al weken. De rust om de juiste woorden aan mijn gevoel te hangen ontbreken echter. Maar mijn enorme onrust wil niet bedaren dus misschien is het schrijven wel de manier om dit te realiseren.

Nu kan ik natuurlijk alle oude koeien weer uit de bekende sloot trekken, maar dat verhaal kennen de meeste van jullie nu wel. Dus ga ik me eens proberen te verplaatsen naar het heden. Weliswaar het gevolg van die oude slootkoeien, maar dan nu voorzien van handdoek, om ze even lekker droog te wrijven.

Sinds bijna twee weken ben ik weer terug op mijn voormalige plek. De eerste keer dat ik hier mijn intrede nam was iets anders dan deze keer. Verdrietig, maar vol goede moed aan een nieuw leven beginnen, was toen mijn devies. Ik geef toe, het was van korte duur, maar niet met minder schoonheid dan de geplaatste intentie cq verwachting. Zo ben ik nu eenmaal. Met alles wat ik doe, vlieg ik er in volle snelheid en met vurige passie doorheen.

Dan keer je terug op honk en realiseer je het echt wel! (dat wat veel mensen roepen….. Ann loop je niet te hard van stapel??)

Terwijl ik een vette grijns om mijn mond voel komen, zeg ik iedereen eerlijk. Ja het had inderdaad anders gekund, maar dat doe ik niet. Sterker nog, ik doe het zo weer. Precies zo, met dezelfde bloedvaart! Zelfs als ik van te voren weet wat de tot op heden behaalde resultaten zijn.

Voor een heleboel mensen gelden namelijk de resultaten. Ik denk dat daar het essentiële verschil ligt. De meeste mensen kunnen pas geluk ervaren wanneer ze een beoogd resultaat hebben bereikt. Weer die grijns! Een jaar geleden schreef ik mijn favoriete reclame slogan aller tijden onder een status van iemand op facebook, die het verlies van Ajax tegen ADO niet kon verkroppen.

“In het verleden behaalde resultaten, bieden geen garantie voor de toekomst!” Hij was not amused.

Natuurlijk leg ik voor mezelf en de kinderen een bepaalde verwachting neer. Alleen de weg ernaar toe, die is anders dan bij de meeste mensen. Vol overgave stort ik mij in verliefdheid, vakantie, feesten en het leven. Op de hoogste toppen fladder ik dan in volle euforie rond. Waanzinnig! Het genot, de vreugde, plezier, de liefde is in die fase zo mooi en puur. Nooit wil ik die pieken missen, nooit.

Ja en dan komt er een verkeerde draaiwind en slaan je vleugels lam en lazer je met een bloedgang dat dal in.

Wat ik in de loop der jaren geleerd heb….. Dat dal klinkt voor veel mensen vreselijk. Onder aan de berg, daar helemaal aan het begin. Een schaduw rijke, nevelachtige omgeving, koesterend omhoog kijkend naar die chlorerende top. De weg daarheen is het summum.

Wat ik geleerd heb is feitelijk niet zo lastig. Die begeerlijke weg naar de top, waarbij we alles mooi en prettig vinden om die top te bereiken…… is dezelfde weg als degene die je passeert wanneer je van boven naar beneden lazert! Natuurlijk is de weg naar beneden soms sneller. Des temeer reden om goed om je heen te kijken! De schoonheid daarvan sterkt je dan weer en maakt de val minder hard. Maar meer nog de wil die weg omhoog nog een keer te bewandelen en te ervaren. Ik weet niet welk prachtig berggebied ik aan mij zou willen laten refereren, maar geloof me, mooier bestaat er niet op deze wereld!

Dan kom ik bij het stukje verwerken, doormaken, opkrabbelen.
Taai, sterk, moedig, hard zijn woorden die mij wel eens worden toegedicht. Vaak kloppen die woorden ook wel. Wat moet dat moet tenslotte! Schouders eronder en door.
Ook daar heb ik wel geleerd. (misschien nog niet de essentiële hoeveelheid, maar het begin is er)

Grappig is, dat toen ik mijn sterke ik liet zien, men zei, wees niet zo hard, je hoeft niet altijd zo sterk te zijn.
Nu…. Nu laat ik soms mijn gevoel zien, (wat in mijn beleving juist nog meer kracht weergeeft) en ik hoor vanuit verschillende hoeken. Ann…. Kijk uit wat je schrijft, mensen kunnen daar het zijne van denken. De liefkozing en bezorgdheid omarm ik. Enorm blij word ik van deze mensen. Bezorgdheid en liefde in zijn puurste vorm.

Maar zo eigenwijs (dat heb ik dan weer niet afgeleerd) als ik ben, ga ik daar toch tegenin. Mensen blijven mensen en sommige leren mee en anderen blijven hangen. Daar verander je geen ruk aan. De opmerkingen die ik te horen heb gekregen in het dorp, zijn van het zelfde domme kaliber als toen Herman dood ging, ik verhuisde naar de Prei en deze anderhalf jaar later in de verkoop zette. Ik vond het twee jaar terug heerlijk om ervoor weg te gaan, maar de huidige confrontatie sterkt me eigenlijk alleen maar. Mensen die druk zijn met hun bemoeienissen van andermans leven, hebben het te druk met die anderen en zullen zelden goed naar zichzelf kunnen kijken, laat staan dat ze wijzer worden. Sneu maar feit!!!

Waar dit hele verhaal op neerkomt? Mijn uitspraken gooi ik eigenlijk altijd wel overdacht in de ether. Soms om te choqueren, soms om begrip te creëren. Maar soms gooi ik ook wel eens mijn zwakke, gevoelige kant erin, laat ik mijn sterke hoge muur even zakken om te laten zien dat ik kwetsbaar ben, net als iedereen. Eigenlijk doe ik het laatste juist om die mensen die zich alleen met anderen kunnen bemoeien hun mond te snoeren. Want zeg nou zelf, wat willen ze dan nog zeggen? Hey Ann, je bent op je bek gegaan hè? Ja! Ik ben op mijn gezicht gevallen ja. Dat heb ik toch redelijk duidelijk geschreven? Dus? Wat wil je nu zeggen??

Mensen zullen altijd hun zegje klaar hebben, gevraagd of ongevraagd. Zelf weet ik welke mensen het vanuit liefde en bezorgdheid doen en die uitspraken koester ik. De rest daar veeg ik ‘meestal’ mijn derrière mee af.

Mijn naam is Anneke, ik ben vrouw, moeder en mens.

Mijn naam is Anneke, ik ben vrouw, moeder en mens.

Mijn naam is Anneke, ik ben vrouw, moeder en mens.

2012
05/05
CATEGORY
Begrip
Plaats een reactie