Welkom in mijn wazige wereld

Ik ben een mens van intens. Wanneer ik een koude rilling krijg, kijk ik met veel genoegen naar de enorme dikke kippenvel huid die deze rilling teweeg brengt. Zeker wanneer het een zwoele zomeravond is en ik daardoor, mijn zo intens verlangende verkoeling verkrijg.

Vanavond was weer een fijne maar rare avond. Eerst kwam Ron, om met ons mee te eten. Nadat ik de kinderen op bed had gelegd hebben we nog wat gesproken en ging hij naar huis. Ik zat nog wat te denken over wat er allemaal was gebeurt deze week en realiseerde me dat ik mijn moeder nog moest bellen over de opvang van de volgende dag. Terwijl ik het gesprek aan het afronden was, werd er op het keukenraam geklopt. In eerste instantie dacht ik dat het Peet was, maar toen ik de deur opendeed, stond daar Kaatje als verrassing voor mijn neus. Zomaar even gezellig zei ze. Mijn glimlach als antwoord was gemeend intens en blij.

Samen hebben we een aantal dagelijkse dingen de revue laten passeren en daar tussenin ook wat inhoudelijke zaken. Mijn fijnste manier van communiceren.
Wanneer dingen besproken worden omdat de essentie daar op toegespitst ligt, komen ze altijd minder uit als dan wanneer ze terloops ter sprake komen.
Zo ook vanavond. Even de visie van iemand anders, die niet in mijn situatie zit, aanhoren en tot mij nemen. Niet wetende wat ik er mee ga doen, maar wel fijn om als feedback in mijn mandje te hebben liggen.

Nadat ze de deur achter zich had gesloten, liep ik richting schuifpui om deze te sluiten. Maar toen ik eigenlijk voelde dat het best nog lekker was, liep ik even terug naar de keuken en schonk voor mezelf een wijntje in, stak een sigaret op en ging door die pui naar buiten en liep naar de dijk.
Confrontatie is altijd fijn maar ook pijnlijk.
Terwijl ik daar over de dijk uitkeek, hoorde ik de kikkers luid kwaken. Zoals ze in Leiderdorp deden, maar daarvoor ook op deze, zelfde plek. Kijkend over het water zag ik alle huizen donker en realiseerde me dat alle gezinnen de nacht waren ingegaan. De kikkers nog steeds luid kwakend op de voorgrond.

Kikkers hebben namelijk de irritante eigenschap om de kracht van het kuddedier tot volle uiting te brengen. Het zijn net mensen. Als er één zijn strot open trekt, kan het even duren voor een tweede zich bij hem aansluit, maar wanneer dat het geval is hebben we de spreekwoordelijke sneeuwbal aan het rollen. Binnen no time heb je dan een concert van groene rakkers die zich de bek niet laten snoeren. Een beetje het Geert Wilders effect. Men brult wel mee, maar inhoudelijk heeft men geen clou waarom, laat staan waarover. En ach, de meeste doen het, dus waarom zou ik niet meedoen…….
Grappige bijkomstigheid is, wanneer je als persoon heel hard sssssttttttt roept, het ineens stil word. Dan is er even de serene stilte van het niets. En alsof de heren in het groen ons daarin begrijpen, is er dan toch weer die ene Geert die als eerste begint te kwaken, met als gevolg dat niet veel later de hele meute hem domweg volgt.

Terwijl ik mijn sigaretje sta te roken, bedenk ik me dan ook dit verhaal en moet er erg om lachen. Ik krijg door een zachte bries nog een fijne rilling, geniet, en ga vervolgens naar binnen.

Lieve vrienden, ik ben van streek en verdrietig. Ondanks mijn genots momenten voel ik me wederom gekwetst. Niet alleen omdat ik mijn weg nog niet helemaal helder heb, als het gaat om mijn relatie met Remi, maar ook omdat ik deze week, voor de zoveelste keer, mijn hulp naar, waarvan ik dacht, lieve mensen, als mes in mijn rug heb terug ontvangen.
Mijn hele leven heb ik getracht mensen, daar waar het in mijn vermogen lag, te helpen. Eigenlijk heb ik die hulp tot op heden beantwoord gekregen met verdriet, teleurstelling en pijnlijke confrontaties. Om over de financiële strop nog maar te zwijgen.

Iemand zei me dat dit wellicht een les was. Maar binnen mijn vermogen en begrip, zou dit de les van het niet vertouwen van anderen zijn. En ondanks die gruwelijke deksel die ik al meerdere malen heb gevoeld, weiger ik eigenlijk om daar aan toe te geven. Tenzij het iets is wat ik niet zie??
Welke les zou ik uit het dit verhaal anders nog kunnen halen? Weet u het?

Mijn spoor is bijster. Ik begrijp oprecht niet, waarom mensen die je helpt, de noodzaak zien om je te kwetsen….

Wie goed doet, goed ontmoet!!! Maar wanneer dan??: